Μαραθώνιος αλλαγή

Είχε και εκείνες τις µέρες τη διοργάνωση κάποιου Μαραθωνίου αν θυµάµαι καλά. «Αµάν πια»! αναφώνησε! «Μια Κυριακή µάς µένει να βρεθούµε µε την οικογένεια, να βγούµε έξω για µια βόλτα και µας τη χαλάνε κι αυτή... Μας δυσκολεύουν τη ζωή». Ακολούθησαν όπως είναι φυσικό µεγάλες «φιλοσοφικού» περιεχοµένου συζητήσεις (τι είναι η ζωή, τι κάνουµε σ’ αυτή την πόλη, τι σηµαίνει φτιάχνω ή χαλάω τη µέρα µου, οι ανάγκες του καθένα και άλλα τέτοια κοινότοπα), αποτέλεσµα µηδέν. Για πάρα πολύ κόσµο δεκαετίες τώρα η ζωή κινείται στις ράγες της καθηµερινότητας, και ό,τι τη διαταράσσει προκαλεί ανεξήγητες αναταράξεις και ό,τι δεν µπορείς να εξηγήσεις το φοβάσαι και εποµένως το διώχνεις, το θάβεις στα τρίσβαθα της ψυχής σου να µη σε ενοχλεί. Οι αλλαγές, λέει, στη ζωή είναι ωραίες φτάνει να αφορούν τους άλλους. Να µία από τις κακοδαιµονίες µας, που συνδέουν τον πολίτη µε τον ρόλο του παρατηρητή στα όσα αλλάζουν γύρω µας, αλλά όχι και του συµµέτοχου. Σήµερα στην Αθήνα -από χτες ήδη- κόσµος πολύς συζητά για τον «Αυθεντικό Μαραθώνιο». Πενήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι επίσηµα συµµετέχοντες. Σε πολλές αθηναϊκές γειτονίες συµπολίτες µας βρήκαν την ευκαιρία να βγουν για ένα τρέξιµο στους γύρω δρόµους. Μια πόλη σε κίνηση. Ζωή! Χρώµατα, διαταξικά και διαηλικιακά. Οχι τυχαία. Οι πολίτες ασφυκτιούν και αναζητούν διεξόδους και αλλαγές. Και δεν αφήνουν καρφίτσα να πέσει κάτω. Να αλλάξουµε ρυθµό, τρόπο ζωής. Να σπάσουµε την γκρίζα καθηµερινότητα και κυρίως να πείσουµε και πεισθούµε ότι οι αλλαγές ακόµα κι αυτές που µοιάζουν επουσιώδεις ή επιδερµικές πάντα κάτι θετικό αφήνουν. Μαθαίνεις να αλλάζεις. Από όσα επί δεκαετίες κατανάλωνες και σε κατανάλωναν... Α, µην το ξεχάσω! Ο... «παλαιός νοικοκύρης που λέγαµε στην αρχή, τώρα δεν γκρινιάζει πια για τις Κυριακές που οι άλλοι του χαλάνε. Παίρνει µέρος συν γυναικί και τέκνοις στους Μαραθώνιους.