H συµφωνία των υδρογονανθράκων

Τελετή µε παρόντες την κυβέρνηση, τους πρέσβεις ΗΠΑ και Γαλλίας, αλλά κυρίως µε έναν κρίκο που έλειπε, και εννοώ την Τουρκία. Αυτή ήταν η ενδεδειγµένη ενέργεια, έπειτα από µήνες άσκοπης ανταλλαγής έντονων µηνυµάτων. ∆εν υπάρχει περίπτωση να ξαφνιάσεις έναν αντίπαλο παρά µε εκκωφαντική, περιφρονητική σιωπή λόγων και υπερεπάρκεια και αποτελεσµατικότητα πράξεων. Η συνταγή είναι πολύ παλιά και σχεδόν ποτέ δεν απέτυχε.

Τουλάχιστον η ∆υτική Ελλάδα, και όχι µόνο η παράκτια, διαθέτει από την αρχαιότητα πολύ πειστικές ενδείξεις για το περιεχόµενο των υπεδαφών της. Και µάλιστα σε περιοχές όπου κανείς δεν µπορεί να γκρινιάξει για ΑΟΖ... Τέτοιες συµφωνίες βοηθούν σε µεγάλο βαθµό τη διπλωµατία και τη θέση της χώρας στον ευρωπαϊκό χάρτη. Φυσικά, ακόµη δεν τους είδαµε, έσπευσαν κάποιοι υποψήφιοι των εκλογών που επέρχονται να εκφράσουν τις ανησυχίες τους για το περιβάλλον.

Ολοι έχουν τα δίκια τους, αλλά εδώ υπερισχύουν η πολιτική και η διπλωµατία. Κάλλιο να τα βρούµε, και ας µην τα ενεργοποιήσουµε αυτά τα πεδία. Καθώς η πρόθεση της Τουρκίας όπου να ’ναι (εκκρεµούν η σύνοδος στην Ιαπωνία και η συνάντηση Ερντογάν - Τραµπ) θα εκδηλωθεί φανερά, είναι σαφές ότι θα στραφεί περισσότερο σε ένα είδος «διανοµής» µεταξύ Κατεχοµένων και ∆ηµοκρατίας της Κύπρου. Θέλει ψύχραιµη αντιµετώπιση, αλλά η αναζήτηση της Κρήτης θέτει άλλα δεδοµένα στις διεθνείς µας σχέσεις.