Αναλογικές σκέψεις...

Θα το έχετε παρατηρήσει: Η απλή αναλογική έχει αυτήν την περίοδο περισσότερους εχθρούς από το καλοκαίρι του 2016 που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτούς προστέθηκε και ο νεοεκλεγείς δήµαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης. Επειδή όµως δεν θέλει να ταυτιστεί και ακριβώς µε την κριτική που κάνει η Νέα ∆ηµοκρατία στο συγκεκριµένο εκλογικό σύστηµα, το οποίο κατηγορεί ως δηµιουργό πολιτικού χάους, έχει τη δική του προσέγγιση. Οπως είπε, «αλίµονο εάν περιµέναµε την απλή αναλογική για κάνουµε πράξη τις συνεργασίες».

Λέγοντας, µάλιστα, πως όταν ήταν περιφερειάρχης το 90% των αποφάσεων λαµβάνονταν µε ευρεία πλειοψηφία. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πολέµιος της απλής αναλογικής γιατί «αδικεί την προσπάθεια που έχουµε κάνει όλοι εµείς τα προηγούµενα χρόνια στην Αυτοδιοίκηση». Η αλήθεια είναι πως ο ισχυρισµός ακούγεται µάλλον αντιφατικός και εξηγείται µόνο από το γεγονός ότι ο ∆ήµος Αθηναίων δεν είναι Περιφέρεια.

Αντιθέτως, το δηµοτικό συµβούλιο είναι µια µικρογραφία του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Οπότε ίσως τα πράγµατα αποδειχθούν πιο ζόρικα. Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, αυτή η συζήτηση περί αναλογικής αντιπροσώπευσης θα κυριαρχήσει µετεκλογικά. Ο,τι και αν βγάλουν οι κάλπες της ερχόµενης Κυριακής. Ιδίως από τη στιγµή που στο τραπέζι υπάρχουν σενάρια ακόµη και για κυβερνήσεις µε βασικό στόχο την αλλαγή του εκλογικού νόµου. Τα επιχειρήµατα θα είναι από τη µία πλευρά η «κυβερνησιµότητα», είτε στους δήµους είτε στη χώρα, και από την άλλη η «ισοτιµία της ψήφου».

Να σκεφθείτε, µάλιστα, ότι ο ισχύων νόµος δεν είναι και η... αναλογικότερη δυνατή αναλογική. Μια και διατηρείται το όριο του 3% και περιορίζεται η πολιτική πολυδιάσπαση. Οι αριθµοί πάντως δεν κάνουν λάθος: Για παράδειγµα, στις ευρωεκλογές η Νέα ∆ηµοκρατία πήρε το 33,1% του 58,7% των πολιτών που πήγαν και ψήφισαν. Η πρακτική αριθµητική λέει ότι αυτό αντιστοιχεί στο 19,4% των ψηφοφόρων. Νούµερο που δεν φαίνεται τόσο εντυπωσιακό όσο ένας καταγάλανος χάρτης. ∆εν έχω ιδέα πού θα καταλήξει τελικά όλη αυτή η συζήτηση και οι πολιτικές διεργασίες.

Αν και µία πλειοψηφία 200 βουλευτών που θα αλλάξει τα πράγµατα στη µεθεπόµενη εκλογική αναµέτρηση είναι πολύ δύσκολη. Ισως όµως τα κόµµατα που διεκδικούν τη διακυβέρνηση πρέπει να ασχοληθούν λιγότερο µε το εκλογικό σύστηµα. Να σκεφθούν περισσότερο το πώς θα κυβερνούν µε τη σεµνότητα, τη συναίνεση και τη φρονιµάδα που απαιτούν τα πραγµατικά ποσοστά τους