Πέτρινα πλεονάσµατα

Κάπως έτσι φαίνεται πως θα κινηθούν οι θεσµοί στη συζήτηση που καλώς για τη χώρα βρίσκεται στο τραπέζι και αφορά την αναθεώρηση προς τα κάτω των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσµατα τα επόµενα χρόνια.

Η σπουδή της Γερµανίδας καγκελαρίου και του Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισµού Στήριξης (ESM), ο οποίος είναι ο µεγαλύτερος πιστωτής της χώρας, να βάλουν στο ψυγείο (και όχι στη βαθιά κατάψυξη) το θέµα είναι, κατ’ αρχάς, αναµενόµενη.

Η παραµονή της ελληνικής οικονοµίας σε µια σταθερή και ασφαλή δηµοσιονοµική τροχιά είναι θέµα κρίσιµης σηµασίας και για τους Ευρωπαίους, σε µια περίοδο που η επιβράδυνση αρχίζει να δείχνει τα δόντια της σε µεγάλες ευρωπαϊκές οικονοµίες.

Ποιος θα µπορούσε, για παράδειγµα, να πάει στα κοινοβούλιά του σε περιόδους που χάνονται θέσεις εργασίας στη χώρα του και να ζητήσει αναθεώρηση των δεδοµένων της συµφωνίας για την Ελλάδα, που στο θυµικό πολλών Ευρωπαίων έχει µείνει ως ένα δηµοσιονοµικό «enfant terrible» το οποίο βρήκε µε δυσκολία το δρόµο του;

Θα ήταν, ωστόσο, κάτι τέτοιο ευκολότερο εάν µια χώρα σαν την Ελλάδα έδειχνε µέσα στους επόµενους 12-18 µήνες ακόµη µεγαλύτερη βελτίωση της αναπτυξιακής της δυναµικής και της µεταρρυθµιστικής της πορείας, θωρακίζοντας και ενδυναµώνοντας την πορεία των τελευταίων δύο ετών;

Πολλοί εντός και εκτός συνόρων θεωρούν πως το δεύτερο σενάριο είναι το πιο πιθανό. Είναι κάτι τέτοιο η ορθότερη από οικονοµικής άποψης επιλογή; Μπορεί και όχι.

Θα µπορούσε, όµως, να αποτελέσει ενδιάµεση λύση την οποία θα µπορούν να διαχειριστούν µε καλύτερο τρόπο όλες οι πλευρές. Αν επρόκειτο, για παράδειγµα, ο προϋπολογισµός του 2020 να είναι ο τελευταίος προϋπολογισµός που θα εκτελεστεί µε στόχο για πλεόνασµα 3,5% του ΑΕΠ, «let it be», που λένε και οι Αγγλοσάξονες.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, όµως, θα έπρεπε και οι Ευρωπαίοι να δώσουν µια ανάσα στη χώρα. Τα χαµηλότερα πρωτογενή πλεονάσµατα είναι, άλλωστε, ένας στόχος που και η προηγούµενη κυβέρνηση επιδίωκε και φυσικά αποτελεί (και αυτός) επιδίωξη για την ελληνική οικονοµία που δεν µπορεί να έχει κοµµατικό πρόσηµο. Αλλωστε, όπως αποδείχθηκε στα πέτρινα χρόνια της κρίσης, για καµία ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν εύκολος περίπατος ο δρόµος στον παγωµένο Βορρά του Eurogroup.