Η Ιεραρχία αποφάσισε...

Με αυτήν την φράση ξεκινούσε σε όλα τα µέσα ενηµέρωσης, ηλεκτρονικά ή έντυπα, η ανάγνωση της είδησης αναφορικά µε τη συζήτηση που έγινε στην ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας για το σχέδιο συµφωνίας (;) Τσίπρα - Ιερώνυµου.

Η Ιεραρχία αποφάσισε... Η ανακοίνωση-απόφαση αφορά στο µισθολογικό ζήτηµα των κληρικών. Και η Ιεραρχία αποφάσισε πώς θα πληρώνονται οι «δικοί» της άνθρωποι µε τα χρήµατα που συγκεντρώνουν, και δη παντοιοτρόπως, κάποιοι άλλοι.

Αποφάσισε για ακόµη µία φορά ως αυτό που στην πραγµατικότητα είναι: ισότιµος και προνοµιακός συνοµιλητής της Πολιτείας. Προνόµιο και ισοτιµία τα οποία ουδεµία άλλη κοινωνική κατηγορία απολαµβάνει στη χώρα µας.

Μπορείτε να ρωτήσετε εξάλλου από συνταξιούχους µέχρι απολυµένες καθαρίστριες, φύλακες σχολείων, δηµοτικούς αστυνοµικούς, ακόµα και εκπαιδευτικούς των τεχνικών σχολών αν γι’ αυτούς κάποια «Ιεραρχία αποφάσισε»...

Μπορεί η απάντηση της Πολιτείας στην «απόφαση» των ιεραρχών να ήταν η αυτονόητη για το ποιος έχει την αρµοδιότητα, έλα όµως που τα χθεσινά µε το µισθολογικό αποκαλύπτουν την πραγµατική βάση του προβλήµατος.

Τους ιεράρχες µας (τουλάχιστον όχι όλους) δεν τους έπιασε ο πόνος για τα εργασιακά των υφισταµένων τους, ούτε µετατράπηκαν από πνευµατικοί ταγοί σε συνδικαλιστές οικοδόµοι.

Αντιλαµβάνονται ότι µε τη συµφωνία, όσο ετεροβαρής κι αν είναι για την Πολιτεία, ανοίγει χαραµάδα αµφισβήτησης εξουσίας αιώνων. Πώς το έλεγε παλαιότερα ένας ιεράρχης; Το ελληνικό Κράτος έχει οργάνωση και πείρα 200 ετών και η Εκκλησία 2.000, ποιος λέτε είναι ο πλέον ικανός και κυρίως αποτελεσµατικός; Αυτή λοιπόν την εξουσία, τον σαφή παρεµβατικό και κυρίως αποφασιστικό ρόλο η Ιεραρχία δεν δείχνει διατεθειµένη να παραδώσει στην Πολιτεία. Ούτε κατ’ ελάχιστον...

Τα θέλει όλα δικά της. Από το καθεστώς των µισθών µέχρι την ιδιαίτερη προνοµιακή σχέση.

Από την ισοτιµία του win-win στην οικονοµική «µοιρασιά» έως τον ιδεολογικό υπερκαθορισµό της ελληνικής κοινωνίας. Ορισµένοι µάλιστα δεν ενδιαφέρονται καν αν θα εκτεθεί ο Αρχιεπίσκοπος µπροστά στη διατήρηση θέσης, ρόλου και προνοµίων δεκαετιών.

Ο κόσµος γύρω µας αλλάζει.

Τα δόγµατα είχαν πάντα µια τεράστια αδυναµία αντίληψης των αλλαγών και προσαρµογής... Ετσι, απλώς ανακοίνωναν «αποφάσεις».