Η γελοιοποίηση του κοµµατικού κράτους

Είναι υπερβολικοί οι φόβοι για εγκαθίδρυση κράτους της Δεξιάς; Τέλος πάντων, µιας αυταρχικής διακυβέρνησης; Εύχοµαι να µείνουν φόβοι αδικαιολόγητοι. Εντούτοις, όσα πράττει η κυβέρνηση τις τελευταίες ηµέρες, νοµοθετικά, διοικητικά και ρητορικά, παράγουν εντυπώσεις και βέβαια πολιτικά αποτελέσµατα.

Η Επιστηµονική Επιτροπή της Βουλής γνωµοδότησε αρνητικά για την επιχειρούµενη αλλαγή ηγεσίας στην Επιτροπή Ανταγωνισµού, επικαλούµενη το Σύνταγµα και το κοινοτικό δίκαιο. Επί του συγκεκριµένου, είναι ενδεικτική και µάλλον λυπηρή η στάση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και πρώην προέδρου του ΣτΕ, κ. Πικραµµένου. Αναλόγως ενδεικτικά είναι τα επιχειρήµατα του υπουργού και καθηγητή ∆ηµοσίου ∆ικαίου κ. Γεραπετρίτη, σχετικά µε το νοµοθέτηµα για το λεγόµενο επιτελικό κράτος: εφόσον υπάρχει νωπή εκλογική εντολή, οι υπόλοιπες κοινοβουλευτικές διαδικασίες παρέλκουν...

Είναι αξιοσηµείωτο, πάντως, ότι και τα δύο αυτά κυβερνητικά στελέχη προέρχονται από τη λίστα Επικρατείας, δεν έχουν δηλαδή αντλήσει νοµιµοποίηση απευθείας από τον λαό· είναι, τρόπον τινά, «διορισµένοι» από τον πρόεδρο του κόµµατος. Εξωκοινοβουλευτικοί είναι και οι κορυφαίοι υπουργοί Εσωτερικών και Ψηφιακής Πολιτικής, εκ συµβούλων προερχόµενοι και προαχθέντες σε πολιτειακούς παράγοντες από τον πρωθυπουργό.

Αυτό νοµίζω είναι το στίγµα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη: πλήθος εξωκοινοβουλευτικών υπουργών και υφυπουργών και πλήθος συµβούλων, γύρω από ένα υπερενισχυµένο πρωθυπουργείο. Κάποιοι παρατήρησαν ότι στήνεται µια κυβέρνηση µε γνωρίσµατα από την προεδρική δηµοκρατία και όχι από την ισχύ ουσα σε εµάς κοινοβουλευτική. Κάποιοι άλλοι παρατήρησαν ότι στην κυβερνητική σύνθεση εκπροσωπούνται ποικίλα συµφέροντα και λόµπι. Σίγουρα αυτό το µείγµα εξωκοινοβουλευτικών υπουργών, µάνατζερ εκ του ΣΕΒ και εταιρειών συµβούλων, αλλά και µετακλητών µε απολυτήριο λυκείου είναι καινοφανές στην Τρίτη Ελληνική ∆ηµοκρατία.

Και σίγουρα η τακτική του θερινού σοκ, µε αλλαγές θεσµικές και κυρίως συµβολικές, αποσκοπεί στην εδραίωση απόλυτης κυριαρχίας και πλήρους ελέγχου σε όλη τη δηµόσια διοίκηση, ακόµη και σε επίπεδο µικροµάνατζµεντ. Σε απλά ελληνικά, αυτό λέγεται κοµµατικό κράτος ή και κράτος στηµένο για µπίζνες. Η κυβέρνηση Ν∆, διαβασµένη και προετοιµασµένη, επιχειρεί µε έφοδο ό,τι δεν αποτόλµησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτό το εύρος και βάθος.

Η ∆εξιά µπορεί να διαλαλεί ότι το κράτος είναι ιδιοκτησία της και δεν απολογείται, ούτε ντρέπεται γι’ αυτό. Επικουρείται, δε, απλόχερα από τα µέσα ενηµέρωσης, τα οποία τώρα, αντί του τυπικού αντισυριζαϊσµού, επιδίδονται σε λιβανωτούς και αποκρύψεις/διαστρεβλώσεις γεγονότων. Βεβαίως, για τον Τύπο η διαρκής συµπολίτευση αποβαίνει τάχιστα προβληµατική και σχετικά σύντοµα θα δούµε διαφορισµούς και αποσκιρτήσεις, όσο µάλιστα θα αρχίσουν να εκδηλώνονται και οι εσωτερικοί ανταγωνισµοί των πολιτικών φατριών και των επιχειρηµατικών συµφερόντων. Εντούτοις, η κοµµατική-αυταρχική διήθηση του κράτους έχει και τα αδύνατα σηµεία της.

Ενα είναι οι αντιδράσεις, πολιτικές, θεσµικές, κοινοτικές. Αλλο είναι η γελοιοποίηση: τέτοια είναι η περίπτωση της εγκυκλίου του υπουργείου Πολιτισµού µε την οποία απαγορεύεται στους αρχαιολόγους να δηµοσιοποιούν οτιδήποτε. Σύµφωνα µε τον φετφά του υπουργείου: «Για θέµατα που άπτονται των αρµοδιοτήτων του υπουργείου (για τις οποίες δεν απαιτείται από την κείµενη νοµοθεσία προηγούµενη έγκριση), να ενηµερώνεται εκ των προτέρων η αρµόδια Γενική ∆ιεύθυνση του ΥΠΠΟΑ, ώστε σε συνεργασία µε το γραφείο Τύπου να γίνονται οι όποιες επίσηµες ανακοινώσεις και ενηµερώσεις».

Για γέλια και για κλάµατα. Με εγκύκλιο, που δεν στηρίζεται σε καµία νοµοθεσία, αναστέλλεται η ελεύθερη έκφραση των επιστηµόνων αρχαιολόγων. Ιnception Αµφίπολης, όταν όλες οι ανακοινώσεις είχαν ανατεθεί σε «επικοινωνιακό εκπρόσωπο τάφου». Παρόµοια απαγορευτική εγκύκλιος είχε κυκλοφορήσει το 2014, και είχε ανασταλεί το 2015 µετά την αλλαγή διακυβέρνησης. Τώρα θα ανασταλεί από ένα κύµα καγχασµού και αγανάκτησης.