Μια κοινή µοίρα

Ο ∆εκέµβριος του 2008 για την Αθήνα είναι ένα τυπικό και διδακτικό παράδειγµα, για να αναφερθώ σε µια κοινή εµπειρία που έζησαν οι Ελληνες, είτε ως αυτόπτες είτε ως θεατές.

Οχι, δεν πρόκειται για ένα απάνθρωπο σύστηµα που καταρρέει (και υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ολόψυχα πως πρέπει να το αποτελειώσουν µε µια κλωτσιά), ή για έλλειψη «δυναµικής» αντιµετώπισης επειδή φταίνε κυβερνήσεις ή στελέχη που δεν καταλαβαίνουν. Χωρίς να πρέπει να µείνουν ανεξέταστες ειδικές περιπτώσεις, όπως η συµµετοχή οµάδων του πληθυσµού που νοιάζονται για διαρπαγές, δίπλα σε ιδεολόγους που σέβονται µόνο τις δικές τους απόψεις, η αποσόβηση τέτοιων εκδηλώσεων, είτε το θέλουµε είτε όχι, δεν περνάει µέσα από τις πεπατηµένες αρχές της καταστολής και της αυταρχικής «εκπαίδευσης» των πολιτών. Μπορεί να αποτελεί αυτή η µέθοδος µέρος του ονείρου πολλών οµάδων του πληθυσµού, αλλά οι εξεγέρσεις δεν είναι επαναστάσεις, που έχουν την παραµικρή ελπίδα θριάµβου. Μάλλον το αντίθετο συµβαίνει.

Η αεργία, η συνύπαρξη µε άτοµα και οικογένειες που δεν καταλαβαίνουµε, η αµηχανία των Αρχών να σκεφτούν µια άλλη τακτική και η πίεση των σχετικά ευχαριστηµένων µε την κατάστασή τους, που συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν τρόπο ζωής που δεν υπάρχει πια, βρίσκονται στον πυρήνα αυτών των καταστάσεων. Στην ουσία, πρόκειται για ένα αυτορυθµιζόµενο κύκλωµα, αν κρίνουµε από εξεγερµένες πόλεις ή γειτονιές εκτός Ελλάδας, στον υπόλοιπο πλανήτη, που µπορεί να οδηγήσει είτε στη µεταφορά της κρίσης σε διαφορετικές περιοχές είτε σε παγίωση «ασφαλών» και «µη ασφαλών» περιοχών που γίνονται κι αυτές συνήθεια.

Μπορεί µερικοί να θυµάστε τις κακόφηµες περιοχές που άλλαξαν, αλλά ποτέ δεν εµπόδισαν άλλες να πάρουν τη θέση τους. Και αυτό το γνωρίζουν περισσότεροι από όσους δείχνουν να το ξέρουν.