Ζακ Κωστόπουλος: Μόνος στο πλήθος...

Να ζήσει µε τους δικούς του ανθρώπους, να κάνει όσα ονειρευόταν, να αγωνιστεί για αγωνίες και ιδανικά, να συζητήσει µε πάθος, να νιώσει την εκκωφαντική πολλές φορές σιωπή της νύχτας, τον έρωτα όπως τον ονειρεύτηκε… Να ζήσει. Δεν θα γυρίσει πίσω να ζήσει. Και είναι φορές που µέσα στην ορµή τέτοιων οριακών κοινωνικών γεγονότων, που άλλους τους σφραγίζουν, άλλους τους αφήνουν παγερά αδιάφορους (νέκρωσε η ψυχή τους µε όσα συµβαίνουν γύρω µας) και ελπίζω αρκετούς τους διδάσκουν, τους επανακαθορίζουν, είναι πολλές φορές λοιπόν που η µονάδα χάνεται µπροστά στη µαζική αντανάκλαση του κοινωνικού συµβάντος.

Τον Ζακ Κωστόπουλο, όπως οι περισσότεροι, δεν τον γνώριζα, εξάλλου δεν έχει σηµασία ούτε η δηµοσιότητα, ούτε οι κοινωνικοί ρόλοι, ούτε τίποτα… Η ζωή έχει σηµασία, η οποία µέσα από την αγριότητα των στερεοτύπων χάνεται ως αξία κάτω από τα πόδια του ιδιοκτήτη, του συµπαραστάτη γείτονα, του αστυνόµου ή του ΕΚΑΒίτη, του αδιάφορου παρατηρητή και του έτοιµου να τα δικαιολογήσει πια όλα συµπολίτη… Ολα, ακόµη και την απώλεια της ζωής.

Γιατί θέλουµε να το ξεχάσουµε, αλλά η ζωή είναι που χάνεται. Και η τιµωρία µπορεί να έρθει κάποια στιγµή για να νιώσουν οι πολλοί (ή, φοβάµαι, οι λίγοι) τη δικαίωση και την ασφάλεια ότι ακόµη δεν ζούµε σε ζούγκλα.

Κι ας ζούµε, γιατί η µοναδική και ανυπέρβλητη αξία της ανθρώπινης ζωής έγινε καθηµερινό διαπραγµατεύσιµο µέγεθος.

Μην κλείνουµε τα µάτια.

Χθες ο Ζακ, που από αγρίως δολοφονηθείς κόντεψε να βρεθεί και υπόλογος, και κάθε µέρα άνθρωποι που βιώνουν την απαξίωση, τον εξευτελισµό, τη βία (κυρίως οι γυναίκες), καµιά φορά και τον ανώνυµο θάνατο.

Κόσµος που δεν «γυρνάει πίσω».

Κάντε µια βόλτα σε δρόµους και γειτονιές. Θα τους συναντήσετε παντού.

Και είναι τόσο πολλοί που, όπως λέει και ο ποιητής (παραφράζοντάς τον): «Χάνονται, όρθιοι και µόνοι µέσα στη φοβερή ερηµία του πλήθους…»