Ζακ Κωστόπουλος: Η γνωµάτευση των ιατροδικαστών δεν τον κάνει λιγότερο νεκρό

∆εν τον ανασταίνει επειδή «υπάρχουν ιατροδικαστές εν Αθήναις» που πιστοποίησαν ισχαιµικό επεισόδιο. Για τους νεκρούς υπάρχει µόνο µεταθανάτια αποτίµηση, αφού προηγηθεί το λαϊκό ρήµα «συχωρέθηκε». Και µόνη η ανακουφιστική χαλάρωση των ζωντανών επειδή δεν ήταν πρεζόνι, κλέφτης ή ό,τι άλλο, αλλά θύµα µιας διαδοχικής βίας, εν µέσω βιντεοσκοπηµένου πλήθους που τον καταδίκαζε επειδή άκουγε µε το αυτί παντόφλα τα ρεπορτάζ που σκέπαζαν τις προφανείς εικόνες, είναι µια ενοχική και βλαπτική συνειρµική διαδικασία που καλύπτεται από την έκφραση «το πλήθος µετεστράφη». ∆εν τον ήξερα, όπως δεν ξέρω τη συντριπτική πλειονότητα αυτών που οδηγήθηκαν σε βίαιο θάνατο.

Η γενικά διαδεδοµένη εντύπωση πως πρέπει να µας θλίβει ο χαµός των αγαθών, των υπεράνω, των υποδειγµατικών βιογραφικών είναι λαθεµένη εντύπωση.

Η γνωµάτευση των ιατροδικαστών δεν τον κάνει λιγότερο νεκρό. Η αλλαγή στάσης της κοινής γνώµης την ενοχοποιεί, δεν την αθωώνει. Οποια και να υπήρξε η πολιτεία του Ζακ, ουδέποτε αδυνάτισε την άποψη πως όλα περνάνε από τη ∆ικαιοσύνη, και δεν εννοώ την κυρία µε τα δεµένα µάτια και τη ζυγαριά. Στα βίντεο του αφανισµού του παρήλασαν αστυνοµικοί, ιδιοκτήτες καταστηµάτων, νοσηλευτές, διασώστες και µπόλικοι κοµπάρσοι, µε µετρηµένους στα δάχτυλα αυτούς που προσπάθησαν, έστω άτονα, να βάλουν ένα φρένο στα κλωτσίδια και στην καταστολή.

Αν παρανόµησε, η ∆ικαιοσύνη αποδόθηκε στραβά, επειδή του έλειψε ο φυσικός του δικαστής. Αν πανικοβλήθηκε από τη βροχή των χτυπηµάτων και ράγισε η καρδιά του από τον τρόµο, κανένας από το πλήθος δεν ήξερε, δεν µπορούσε ή δεν ήθελε να τον καλµάρει. Και µην ξεχνάµε πως όλοι φταίµε για τις πράξεις που είδαµε και τον οδήγησαν στον θάνατο. Εµείς οι θεατές, εννοώ. Για µας έγινε η διαπόµπευση. Του φορτώσαµε ένα ένοχο παρελθόν επειδή στο βάθος ξέρουµε πως δεν έχουµε µέλλον. Κανένα µέλλον.