Γιβραλτάρ: H υπερπόντια κτήση του Στέµµατος

Δήθεν µη φιλικές παροτρύνσεις ηλικίας αρκετών αιώνων. Την άλλη µέρα το ζήτηµα λύθηκε. Οι της Ιβηρικής Χερσονήσου δεν έχουν τα χούγια της Βαλκανικής εξαδέλφης της. Εγινε µια σύσκεψη επιβεβαίωσης πως η διαπραγµάτευση θα συνεχιστεί, και τέρµα.

Τεχνικά, η γλώσσα γης που ατενίζει το Μαρόκο είναι βρετανική τελεσιδίκως από τις αρχές του 18ου αιώνα. ∆εν θα άφηναν οι θαλασσοκράτορες χωρίς ενδιάµεσο σταθµό τις µεσογειακές τους κτήσεις. Αλλά οι Ισπανοί µουρµούριζαν. Ασταµάτητα. Εντέλει, κατέληξαν στη βασική τους διαφωνία. Κατ’ αυτούς, ο αµιγώς ισπανοκεντρικός χαρακτήρας του Γιβραλτάρ µολεύτηκε από «αποίκους» οµιλούντες την αγγλικήν, ενώ κατά τους Βρετανούς επρόκειτο για µακρά, ποικίλη και πολυπολιτισµική ανεξάρτητη περιοχή, που είχε κάθε δικαίωµα ύπαρξης, µε αναµνηστική παρουσία του Στέµµατος, βεβαίως, βεβαίως.

Βέβαια, ο «Καουντίλιο», δικτάτωρ της Ισπανίας, έκοψε µε το έτσι θέλω µια ζώνη πεδινή κοντά στον ισθµό του Βράχου υπέρ της Ισπανίας του, και τότε οι Αγγλοι περνούσαν ζοριλίκια µην και αλλάξει φρόνηµα η ουδέτερη χώρα, και απλώς διαµαρτυρήθηκαν ευπρεπώς.

Σήµερα, το Στέµµα µάλλον θα µείνει αφ’ υψηλού κάτοχος των Νήσων της Μάγχης και της Νήσου του Μαν, ενώ η Ισπανία κάποτε θα αποκτήσει τουλάχιστον την ψιλή κυριότητα του Βράχου. Εδώ το Χονγκ Κονγκ ρυθµίστηκε χωρίς να µατώσει µύτη.

Σε άλλο θέλω να καταλήξω, αλλού το πάω: Αν οι Βάσκοι, οι Καταλανοί, η Ανδόρα και το Γιβραλτάρ παραµένουν νεκρά ή ζωντανά προβλήµατα της Ιβηρικής, σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα ήµασταν οι Βαλκάνιοι εάν, πριν τεθεί σε µία από τις χώρες τους ζήτηµα ένταξης σε κάτι, οι γείτονες, ευθαρσώς και χωρίς κραυγές Απάτσι, δήλωναν, ψυχρά και διπλωµατικά, ότι υπάρχουν κάτι ζητηµατάκια προς επίλυσιν ανάµεσα στον νεοσύλλεκτο και στην παλιοσειρά.