Τα όπλα των ακραίων

Καθώς οι μαθητικές καταλήψεις δείχνουν να εκτονώνονται, είναι στιγµή για µια ψύχραιµη αποτίµηση: το ρεπορτάζ του «Έθνους» καταγράφει αναλυτικά τα πώς και τα γιατί. Και είναι πλέον σαφές ότι πίσω από αυτό το κύµα κινητοποιήσεων βρίσκονται ακραία στοιχεία – η Χρυσή Αυγή, αλλά και άλλες οργανώσεις, ακόµα πιο «σκληρές».

Δεν πρέπει να σταθεί κανείς στο γεγονός ότι δεν υπήρξε µία µαζική, πανελλαδική ανταπόκριση από την πλευρά των µαθητών. Αυτό που έχει σηµασία -και πρέπει να προβληµατίσει τους πάντες- είναι ότι έστω σε κάποια σχολεία οι φασίστες έχουν αποκτήσει µαθητικούς «πυρήνες».

Προφανώς, δεν είναι απάντηση η ποινικοποίηση τέτοιων συµπεριφορών από µαθητές – άλλωστε, είναι γνωστό ότι σε αυτές τις ηλικίες είναι πολύ εύκολη η παρανόηση, που µπορεί να οδηγήσει ακόµα και σε ηρωοποίηση παρόµοιων ιδεολογιών, συµπεριφορών και πρακτικών. Είναι όµως φανερό ότι απαιτείται ενηµέρωση και διάλογος.

Βεβαίως, το ερώτηµα είναι ποιοι θα πρέπει να αναλάβουν να κάνουν αυτόν τον διάλογο. Οπως και από ποιους θα γίνει η ενηµέρωση, όταν για τα εθνικά θέµατα -διότι αυτά χρησιµοποιούνται ως πρόσχηµα για τις κινητοποιήσεις- κυριαρχεί κλίµα πόλωσης µεταξύ των πολιτικών δυνάµεων.

Οι μαθητές -αλλά και η ελληνική κοινωνία, στο σύνολό της- έχουν την ανάγκη µεγάλων συναινέσεων σε ζητήµατα που έχουν εθνικό χαρακτήρα.     

Μπορεί κάτι τέτοιο να χαρακτηριστεί εύκολα ως µια… πολυτέλεια -ειδικά σε περιόδους προεκλογικές, όπως αυτή που διανύουµε- αλλά δεν είναι.

Οι μόνοι που κερδίζουν από την πόλωση σε τέτοια ζητήµατα -για τα οποία υπάρχουν εύλογες ευαισθησίες- είναι οι ακραίοι, που εύκολα «τσουβαλιάζουν» όλο το πολιτικό σύστηµα κάτω από την ταµπέλα του δήθεν προδότη. 

Τα κόμματα έχουν µεγάλη ευθύνη για τη νέα γενιά – και δεν µπορούν να βάζουν µπροστά το πολιτικό κόστος ή το πολιτικό όφελος σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν συνεχίσουν αυτές τις πρακτικές, χαµένη θα είναι η ίδια η ∆ηµοκρατία.