Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ είχε δύο όψεις: ο πρόεδρος Τραµπ άκουσε τις ελληνικές θέσεις, αλλά είναι αµφίβολο πόσο θέλει ή µπορεί να κατανοήσει τα ελληνοτουρκικά προβλήµατα και το µέγεθός τους. Η αµερικανική διοίκηση, αντίθετα, ξέρει, καταλαβαίνει, µπορεί να στηρίξει τις ελληνικές θέσεις, να ενισχύσει και να διατηρήσει ένα κλίµα ισορροπίας και ειρήνης µεταξύ των δύο γειτόνων, µε την πολιτική της.

Από τη συνάντηση µε τον Τραµπ δεν έπρεπε να περιµένει η ελληνική πλευρά περισσότερα, ιδιαίτερα σε µια στιγµή που οι προβολείς διεθνώς ήταν πάνω του για την εντολή θανάτου κατά του Ιρανού Σουλεϊµανί, που οδηγεί την ισορροπία µε το Ιράν πάλι στο «κόκκινο» και άρα καθιστά τη θέση της Τουρκίας αυτονόητα ισχυρότερη... Το «Σύµφωνό» της µε τη Λιβύη επίσης αυτονόητα πέρασε σε «δεύτερο πλάνο». Οχι ως θέµα ελληνικού ενδιαφέροντος, αλλά ως θέµα που θα άκουγε και στο οποίο θα έδινε προτεραιότητα ο πρόεδρος Τραµπ.

Αντίθετα, η αµερικανική «administration», που έχει διαχρονικά εγκολπωµένη την αµερικανική διεθνή πολιτική, κατανοεί τις ελληνικές θέσεις, τις προειδοποιήσεις (που λέγεται ότι υπήρξαν πολύ καθαρές) για την περίπτωση που ο Τούρκος πρόεδρος υπερβεί τα εσκαµµένα και την ανάγκη να διατηρηθεί µια ισορροπία µεταξύ των δύο ΝΑΤΟϊκών εταίρων, βάζοντας φρένο στον Ερντογάν, αν χρειασθεί. Εξ ου και η αναγγελία «πρωτοβουλίας Ποµπέο».

Το μεγάλο πρόβληµα είναι η απροσδιοριστία που διέπει τις κινήσεις Τραµπ. Σήµερα έτσι, αύριο «γιουβέτσι». Με µεγάλη ευκολία. Γι’ αυτό και η ελληνική πλευρά οφείλει να έχει έτοιµες λύσεις για κάθε ενέργεια του Ερντογάν, άσχετα µε την αµερικανική θέση. Η οποία ταιριάζει σε πολυπλοκότητα µε «Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου» της Πατρίσια Χάισµιθ, που στην οθόνη µετέφερε ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτης (!) και η δράση της εξελίσσεται σε Αθήνα και Κρήτη... Ταµάµ!