Νέοι και προ δεκαετίας

Kαι στη Γαλλία πάντως πρέπει για πολλά χρόνια και επί Μιτεράν και επί Σιράκ, αλλά και επί Σαρκοζί και Ολάντ να ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Να κατανάλωναν περισσότερα από όσα παρήγαν και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν τη λυπητερή.

Αυτός δε ο λογαριασµός µοιάζει τόσο πολύ όποια γλώσσα κι αν µιλάς. Γιατί η τιµωρία για το «αµάρτηµα της καλοπέρασης» είναι ενιαία και διακρατική. Ιδια κι απαράλλαχτη. Αλλος καλοπερνάει και άλλος πληρώνει. Φόροι για τους πολλούς, να µαζευτούν χρήµατα, όχι για να πληρωθεί το αδηφάγο κράτος -αυτή είναι η ελληνική βερσιόν- αλλά για να στηριχθεί η ανάπτυξη. Η άτιµη όµως δεν λέει να ξεκολλήσει. Θέλει κι άλλο, από εκείνους που, όπως διάβαζα, δεν έχουν ούτε να πάρουν το µετρό να κατέβουν από τα παρισινά προάστια στο κέντρο.

Στο Παρίσι, στη Ρώµη ή στη Βαρκελώνη τα µηνύµατα είναι ίδια γιατί οι άνθρωποι θέλουν να ζουν και όχι να επιβιώνουν. Αυτά τώρα, δίπλα µας, κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει, όπως έλεγε τις «καλές» εποχές ο Νιόνιος. Αυτά τώρα, δίπλα µας, γιατί εδώ, στην Ελλάδα, πριν από δέκα χρόνια -25χρονος νέος άντρας θα ήταν σήµερα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος- πριν καλά καλά αρχίσουν οι εφαρµογές προγραµµάτων προσαρµογής, διόρθωσης και «τιµωρίας», µυρωδιά δεν πήραµε από όσα συνέβησαν στην ελληνική νεολαία, ρεύµατα, προβληµατισµοί και συµπεριφορές µε αφορµή, θα έλεγα, τη δολοφονία ενός 15χρονου από ένα «όργανο της τάξης».

Θυµηθείτε. Ηταν η αδιάφορη γενιά που η αιφνίδια έκρηξή της από πολλούς λοιδορήθηκε για την τυφλή βία. Είδηση δεν πήραµε για τη συµπιεσµένη οργή και απογοήτευση που έκρυβε µέσα της αυτή η γενιά που τώρα είναι οι 25άρηδες και 30άρηδες που αγωνιούν για το σήµερα και το αύριο. Και όσο µε πολιτικάντικους χειρισµούς επιχειρούν να αντιµετωπίσουν τα πολύχρωµα γαλλικά-ευρωπαϊκά γιλέκα, είναι βέβαιο ότι την ίδια µε την προ δεκαετίας οργή θα αντιµετωπίσουν.