Ντιρκ Νοβίτσκι: Σούπερ σταρ στους ρυθµούς µιας κιθάρας

Στο σχολείο τον φώναζαν «φρικιό», επειδή ήταν αφύσικα ψηλός για την ηλικία του. Μεγαλώνοντας µε είδωλα τον Λούκι Λουκ και το άλογό του, την Ντόλι (!), ο Ντιρκ Βέρνερ Νοβίτσκι επέλεξε να πορευτεί ως ένας «φτωχός και µόνος καουµπόι», µέχρι που τον ανέλαβε ο Χόλγκερ Γκεσβίντνερ. Ο πρώην µπασκετµπολίστας είδε στο πρόσωπο του ξανθοµάλλη ένα απίστευτο ταλέντο, το οποίο δούλεψε µέχρι εξαντλήσεως, µε τα αποτελέσµατα να είναι εντυπωσιακά. Ο νεαρός που ήθελε να γίνει τενίστας, αλλά «υποχρεώθηκε» να επιλέξει το µπάσκετ λόγω ύψους, εξελίχθηκε στον κορυφαίο Ευρωπαίο µπασκετµπολίστα που πάτησε το πόδι του στο ΝΒΑ και 21 χρόνια µετά το ταξίδι του στο Ντάλας για να ενσωµατωθεί στους Μάβερις αποχωρεί µε µια µυθική καριέρα που περιλαµβάνει ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή, έναν τίτλο MVP και, κυρίως, την έκτη θέση στους σκόρερ όλων των εποχών, στο κορυφαίο πρωτάθληµα του κόσµου.

Ο Ντιρκ, ο οποίος µε τον Χόλγκερ έκανε προπονήσεις υπό τους ρυθµούς σαξοφώνου, αφού και ο ίδιος είναι λάτρης της µουσικής (παίζει κιθάρα εξαιρετικά), κατάλαβε χρόνια αργότερα ότι «το µπάσκετ είναι χορός», όπως του έλεγε ο Γκεσβίντερ. Εµαθε, άλλωστε, να χορεύει µοναδικά τους αντιπάλους του, έγινε αγαπητός για τον χαρακτήρα του αγαθού γίγαντα και λίγες εβδοµάδες πριν µπει στα 41 του, αποφάσισε πως αυτή είναι η τελευταία σεζόν της απίθανης πορείας του. Το συγκινητικό «αντίο» στο δεύτερο σπίτι του, την «American Airlines Center», συνοδεύτηκε από τις µαρτυρίες πέντε άλλων αστέρων του ΝΒΑ, µεταξύ των οποίων ο Σκότι Πίπεν. Το µεγάλο ίνδαλµα του πάντα πιστού στρατιώτη της Εθνικής Γερµανίας, µαζί βεβαίως µε τον Λούκι Λουκ…

Το «αντίο» του «Φλας»

Μέχρι σήµερα θεωρεί µεγαλύτερη νίκη της ζωής του, αυτή σε µονό, κόντρα στον πατέρα του, όταν ήταν 10-11 ετών. Εκτοτε, βεβαίως, ο Ντουέιν Τάιρον Γουέιντ κατέκτησε τρία πρωταθλήµατα στο ΝΒΑ (όλα µε τους Μαϊάµι Χιτ), δύο χρυσά µετάλλια σε Ολυµπιακούς Αγώνες και δεκάδες ατοµικές διακρίσεις, επιτεύγµατα που τον κατατάσσουν στους κορυφαίους γκαρντ όλων των εποχών.

Στα 37 του χρόνια ο «Φλας» από το Σικάγο αποφάσισε πως ήρθε και γι’ αυτόν το πλήρωµα του χρόνου. «∆εν ήθελα να φύγω όταν δεν θα είχα τίποτε άλλο να δώσω. Ηθελα να φύγω όταν θα ένιωθα πως έχει έλθει η ώρα» εξήγησε για το «αντίο» του ο πατέρας τεσσάρων παιδιών, στα οποία φροντίζει να παρέχει όσα δεν είχε εκείνος µικρός, µεγαλώνοντας µε µια µητέρα ναρκοµανή και αλκοολική, η οποία στην πορεία µπήκε στον ίσιο δρόµο, έγινε πάστορας και συνδέθηκε ξανά µε τον γιο της, ο οποίος σώθηκε χάρη στο µπάσκετ. Και ανταπέδωσε στην πορτοκαλί µπάλα, και µε το παραπάνω, όσα εκείνη απλόχερα του προσέφερε