Οι άνθρωποι πίσω από τα φώτα μιλούν στο ethnos.gr: Η τέχνη δεν είναι χόμπι

Δεν παίζουν μουσική σε κάποια σκηνή, ούτε υποδύονται ρόλους πάνω στο σανίδι, δεν δίνουν αυτόγραφα σε θαυμαστές, ούτε γίνονται τις περισσότερες φορές πρωτοσέλιδα σε περιοδικά, εφημερίδες και στις αφίσες των παραστάσεων και εκδηλώσεων που συμμετέχουν. 

Αντίθετα, ανεβοκατεβαίνουν πολλές φορές μέσα στον καυτό ήλιο του καλοκαιρού σε σκάλες, ή γερανούς είτε για να στήσουν το φωτισμό των παραστάσεων είτε τα σκηνικά μιας συναυλίας, κουβαλούν τα μηχανήματα ήχου και φροντίζουν κάθε μικρή λεπτομέρεια μέχρι να ανάψουν τα φώτα και να βγουν οι πρωταγωνιστές στη σκηνή, περιμένοντας καρτερικά όταν πέσει το σκοτάδι και σβήσουν τα φώτα να ξεστήσουν μέχρι να ρθει η… επόμενη παράσταση.

Τρεις νέοι άνθρωποι πίσω από τα φώτα μιλούν στο ethnos.gr και εκφράζουν την πικρία τους για την μη στήριξή τους για άλλη μία φορά από την Πολιτεία μετά την ματαίωση όλων των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων του καλοκαιριού, ξεκαθαρίζουν ότι η τέχνη δεν είναι χόμπι και ζητούν έστω και την τελευταία στιγμή να ανάψει το πράσινο φως η Πολιτεία και να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε ελεγχόμενα ανοιχτά αμφιθέατρα παίρνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. 

Σοφία Τσιριγώτη-σκηνογράφος: Δεν γίνεται να διαφημίζουμε τον πολιτισμό μας από την μια και από την άλλη να κλείνουμε τα θέατρα

Εδώ και ενάμιση χρόνο η Σοφία Τσιριγώτη φοιτήτρια Καλών Τεχνών στο τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ κάνει τα πρώτα της βήματα στην σκηνογραφία. Στα 19 της δούλεψε ως  βοηθός σκηνογράφου στην ταινία της Ραϊανά ‘Ακόμα Κρύβομαι για να Καπνίσω’, ενώ φέτος λίγο πριν την καραντίνα είχε ξεκινήσει πρόβες με τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη για το έργο «Με το ίδιο Μέτρο» του Σαίξπιρ η οποία είχε πάρει κρατική επιχορήγηση και μετατέθηκε για να ανέβει μάλλον τον Σεπτέμβριο, λόγω κορονοϊού.

«Όλα όμως είναι στο αέρα. Και δεν είναι λύση τα κλειστά θέατρα. Είναι σοκαριστικό. Δεν γίνεται να διαφημίζουμε τον πολιτισμό μας και από την άλλη να κλείνουμε τους χώρους πολιτισμού» είπε στο ethnos.gr η νεαρή σκηνογράφος.

Σύμφωνα με την ίδια υπάρχει, γενικά, στη χώρα μας μια αντίληψη ότι η τέχνη είναι ένα χόμπι και δεν είναι επάγγελμα. «Άρα δεν πληρώνεσαι, όσα σου αναλογούν και αναγκάζεσαι πολλές φορές να κάνεις και δυο και τρεις και τέσσερις δουλειές μέσα στη χρονιά για να επιβιώσεις» είπε η Σοφία Τσιριγώτη και πρόσθεσε: «Αυτό που δεν καταλαβαίνει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας είναι ότι υπάρχει και μια δουλειά πίσω από το τελικό έργο είτε είναι μουσική, είτε θεατρική παράταση. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση του επαγγέλματός μας αλλά και της ίδιας της τέχνης».

Πολλοί συνάδελφοί της, όπως είπε, είτε αντιμετωπίστηκαν ως β κατηγορίας πολίτες από την Πολιτεία γιατί δεν είχαν κάποια σύμβαση ή συμβόλαιο ή γιατί δεν πρόλαβαν να υπογράψουν στην νέα δουλειά που ανέλαβαν. Στο ελεύθερο θέατρο μπορεί να μην υπογράφεις συμβόλαιο, μπορει να πληρώνεσαι απλά με ποσοστά, ή να πληρωθείς εαν έχει έσοδα η παράσταση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό, έχει επίπτωση και στο επίδομα, που λίγοι καλλιτέχνες κατάφεραν να πάρουν.  αλλά να πληρώνεσαι με ποσοστά αν έχει έσοδα η παράσταση με αποτέλεσμα το επίδομα τω 800 να το πάρουν λίγοι μόνο καλλιτέχνες.

«Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που δεν μπορεί να τους ‘δει’ η πολιτεία είτε λόγω της φύσης του επαγγελματός τους, είτε λόγω των συνθηκών που επικρατούν.Τα μικρά θέατρα δεν υποστηρίζονται όσο θα έπρεπε απο την πολιτεία, με αποτέλεσμα, τα ίδια τα θέατρα να μην μπορούν να υποστηρίξουν την δουλειά των καλλιτεχνών. Είναι μία αλυσίδα πραγμάτων. Σε αυτή την περίπτωση, δεν γίνεται να ανοίγουν οι εκκλησίες και να παραμένουν τα θέατρα κλειστά. Αλλά ούτε να ζητάμε στα μικρά θέατρα να ανταπεξέλθουν στα έξοδα τους, με πληρότητα 30%.

Μέχρι να επιβληθούν τα περιοριστικά μέτρα της καραντίνας η ίδια εργαζόταν περίπου 12 ώρες τη μέρα, εντός και εκτός θεάτρου προκειμένου να βγει η δουλειά, ο σχεδιασμός της παράστασης, να μελετήσει, να κάνει έρευνα και να μιλήσει με τον/την σκηνοθέτη. «Πέρα από τους επί σκηνής υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι από πίσω, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, τεχνίτες, μοδίστρες, τεχνικοί, μηχανικοί σκηνής, φωτιστές και αυτό θα πρέπει να το αντιληφθεί η Πολιτεία. Πρέπει να δει και
αυτούς».

Παρά τις δυσκολίες η ίδια δεν θέλει να φύγει από το χώρο. Αν κα την τρομάζει τόσο η κατάσταση όσο και η αβεβαιότητα του επαγγέλματος η Σοφία Τσιριγώτη δεν το βάζει κάτω. «Είναι μια δουλειά που σε γεμίζει και σε αδειάζει. Θέλει μεράκι για να την κάνεις.». Όνειρό της να δουλέψει σε ένα θέατρο που σέβεται και προστατεύει το περιβάλλον,  σε όλες του τις διαστάσεις καθώς και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Ένα θέατρο, που δεν θα μπαίνει η τέχνη πάνω από την ανθρωπιά, και δεν θα
γίνεται κατάχρηση των πόρων που μας παρέχονται από την φύση.

Γιάννης Καπράρας - φωτιστής: Είμαστε οι τελευταίοι με τους οποίους θα ασχοληθεί η Πολιτεία. Το έχουμε συνηθίσει

Πριν λίγα χρόνια ο Γιάννης Καπράρας περιόδευσε με τους ΜoMix σε όλη την Ελλάδα ενώ λίγο καιρό μετά ρύθμιζε τα φώτα των συμφωνικών ορχηστών της Κίνας και της Σιγκαπούρης στο πλαίσιο συναυλιών που έδιναν στην χώρα μας. Φέτος το καλοκαίρι τον περίμενε μια γεμάτη σεζόν ενώ ακόμη για το χειμώνα είχε προγραμματίσει περιοδεία στη Γερμανία με μια καινούργια παραγωγή το ‘Νόστο’ του Τάκη Βαμβακίδη που αφορά τη Γενοκτονία των Ποντίων. Λογάριαζε όμως χωρίς τον κορονοϊό.

«Το 2019 δουλέψαμε πολύ καλά και το φετινό καλοκαίρι περιμέναμε να απογειωθούμε. Τα μόνα τηλέφωνα που δεχόμαστε είναι ακυρώσεις συναυλιών και φεστιβάλ. Ακόμη και ο πρώιμος προγραμματισμός για το χειμώνα ανατρέπεται. Οικονομικά  έχει τελειώσει το πράγμα για φέτος είπε στο ethnos.gr ο Γιάννης Καπράρας ο οποίος κλείνει φέτος 20 χρόνια στο χώρο του φωτισμού καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Και πρόσθεσε:  «Είμαστε συνηθισμένοι. Είμαστε οι τελευταίοι με τους οποίους θα ασχοληθεί η Πολιτεία.

Το έχουμε συνηθίσει. Μας πέρασαν για χομπίστες. Δεν μπορούν καταλάβουν πόσο δύσκολη δουλειά κάνουμε. Έχουν λιώσει μέχρι και οι σόλες από τα παπούτσια μου από τον καυτό ήλιο ένα καλοκαίρι που έστηνα την σκηνή».

Όπως εξήγησε για να στηθεί μια συναυλία μεγέθους Πρωτοψάλτη, οι άνθρωποι που χρειάζονται πίσω από έναν τέτοιο καλλιτέχνη ξεπερνούν τους 25 με 30. Πρόκειται για φωτιστές, τεχνικούς σκηνής, ηχολήπτες, μάνατζερ οι οποίοι φέτος δεν θα γράψουν ούτε ένα μεροκάματο. «Δεκάδες συνάδελφοι υποχρεωτικά θα αλλάξουν επάγγελμα. Έχει περάσει και από το δικό μου μυαλό. Γιατί και από το χειμώνα βλέπουμε μόνο σκοτάδι».

Η μοναδική ελπίδα, σύμφωνα με  τον ίδιο για να δουλέψουν φέτος και να βγάλουν τα έξοδα και τις υποχρεώσεις τους είναι μόνο αν επιτραπεί να γίνουν εκδηλώσεις, τουλάχιστον, σε ελεγχόμενους χώρους. Σε ανοιχτά αμφιθέατρα, δηλαδή, με δυνατότητα αν ένα θέατρο έχει 2.000 άτομα χωρητικότητα να μπουν 600 άτομα.

Λάζαρος Φαντίδης - ηχολήπτης: Έχουμε σηκώσει ψηλά τα χέρια

Αν και η σεζόν για τον ηχολήπτη Λάζαρο Φαντίδη από τη Σκύδρα Πέλλας ξεκινούσε λίγο πριν το Πάσχα, φέτος ο προγραμματισμός ανατράπηκε. Το φημισμένο καρναβάλι της Σκύδρας με τις Βραζιλιάνες χορεύτριες ακυρώθηκε, ακολούθησε η αναβολή της ανθοέκθεσης και λίγο αργότερα η καραντίνα τίναξε στον αέρα όλες τις προγραμματισμένες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις για την άνοιξη και το καλοκαίρι.

«Η δικιά μας η δουλειά είναι δύσκολη και πολλές φορές επικίνδυνη. Μέσα στη ζέστη ετοιμαζόμαστε να στήσουμε την σκηνή για να κάνουν οι μουσικοί τις πρόβες και ξημερώνουμε μέχρι να τις μαζέψουμε. Είμαστε οι νούμερο ένα υπεύθυνοι στο αντικείμενο μας αν κάτι δεν πάει καλά, είτε με το ηλεκτρικό ρεύμα, είτε με τα μηχανήματα» είπε στο ethnos.gr ο Λάζαρος Φαντίδης ο οποίος δραστηριοποιείται στο χώρο των συναυλιών-ρυθμίζοντας τους ήχους και όχι μόνο- τα τελευταία 13 χρόνια.

Όπως ανέφερε στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρα εμπλέκονται χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι έμειναν ξαφνικά από μεροκάματο. Ειδικά όσοι ζουν και δραστηριοποιούνται στις μεγάλες πόλεις θα αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα λόγω και των αυξημένων εξόδων διαβίωσης.

«Έχουμε όλοι οικογένειες. Έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά. Και η Πολιτεία πρέπει να καταλάβει ότι κάνουμε μια πολύ σοβαρή δουλειά και έτσι πρέπει να μας αντιμετωπίσει».