Θανάσης Αλευράς στο ethnos.gr: «Είμαστε μια γενιά που τρώμε πόρτα από πολύ νωρίς»

Υπό το φως της προβολής, εκεί όπου η σκηνή συναντά την αλήθεια της τέχνης, αναδύεται ένας εκρηκτικός δημιουργός και καλλιτέχνης, όπου μεταμορφώνει την αφήγηση σε καμβά εκφραστικών χορευτικών κινήσεων, μελωδιών που ξυπνούν συναισθήματα και μιμήσεις που προκαλούν θαυμασμό. Έπειτα από τις sold out εμφανίσεις που έκανε στo VOX, αλλά και τα τηλεοπτικά «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά, ο πολυτάλαντος Θανάσης Αλευράς παρουσιάζει σε όλη την Ελλάδα, για πρώτη φορά, ένα παράξενο, αυτοβιογραφικό, εσώψυχο, μουσικοσατυρικό πρόγραμμα. Τη Δευτέρα 28 Αυγούστου, στο Κηποθέατρο Παπάγου, θα έχουμε τη χαρά να ζήσουμε ένα μεγάλο γενέθλιο πάρτι, στο οποίο ο ηθοποιός σχεδίαζε να το κάνει όταν έκλεινε τα 40 του χρόνια, αλλά, λόγω της πανδημίας, κάθε χρόνο αναβαλλόταν. 

«Όταν έφτασα στα σαράντα, αισθάνθηκα την επιθυμία να κάνω μια στάση, να ρίξω μια ματιά πίσω και να παρατηρήσω την εξέλιξή μου. Η λεγόμενη "κρίση των 40" με κυρίευσε και αναρωτήθηκα: "Τι πέτυχα; Ποια πράγματα έχω χάσει κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων;". Αυτός ο εσωτερικός διάλογος αποτέλεσε ένα εξαιρετικό κίνητρο για μελέτη. Και με αφορμή τη δική μου πορεία, αποφάσισα να μοιραστώ την ιστορία της γενιάς μου, με τον τρόπο που την αντιλαμβάνομαι μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια» αναφέρει, χαρακτηριστικά, ο Θανάσης Αλευράς στο ethnos.gr. «Σύμφωνα με τους ειδικούς, η γενιά των '80s είναι συναισθηματικά μπερδεμένη, ενώ παράλληλα αναζητά συνεχώς την πρόοδο. Αυτό το ενδεχόμενο, όπως υποστηρίζεται, συνοδεύεται από έντονες αναμνήσεις από μια περίοδο απλότητας και αθωότητας - προς το τέλος της δεκαετίας του '90 - όταν ξεκινούσαμε να περνάμε στην ενήλικη ζωή. Αυτή η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται τόσο στη μουσική της εποχής όσο και στις συνήθειές μας τότε, αλλά και στο γενικό ύφος της εποχής. Είχα την επιθυμία ν’ αγκαλιάσω όλα αυτά τα στοιχεία και να τα παρουσιάσω με μια ανάλαφρη προσέγγιση, αποφεύγοντας τη νοσταλγία, με σκοπό να κλείσουμε έναν κύκλο. Η εποχή άλλαξε και τα δεδομένα είναι πλέον διαφορετικά» προσθέτει. 

Σύμφωνα με τον ίδιο, η εποχή που βιώνουμε αποτελεί γι' αυτόν έναν γρίφο δυσκολίας. «Μπορώ ν' ανατρέξω στη δική μου εποχή και να μιλήσω για τα χρόνια των γονιών μου. Ακόμα και ένας ιστορικός, για ν' αναφερθεί σε μια εποχή, θα πρέπει ν’ απομακρυνθεί από το παρόν. Εγώ τώρα, αποστασιοποιημένος από το τότε, μπορώ να εκφράσω τις σκέψεις μου. Ως προς το σήμερα, είμαι πολύ μπερδεμένος και αναστατωμένος, αλλά είναι κάτι που παρακολουθώ. Υπάρχει αυτό το "mix and match" στυλ που επικρατεί ως μόδα και παρουσιάζεται σε όλους τους τομείς της ζωής. Παρόλα αυτά, δεν αισθάνομαι ότι έχει χαθεί κάποιο παιχνίδι. Κατανοώ ότι όλα υφίστανται μεταβολές. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Προχωράμε σε κάτι νέο. Δε γνωρίζω τι μας περιμένει, αλλά ειδικά εγώ που έζησα τα '90s, αισθάνομαι μία ανησυχία για όλα όσα βιώνουμε τώρα».

Ο Αλευράς, με το παθιασμένο ταλέντο του, εξερευνά το εύρος της τέχνης με μια πρωτοφανή ευελιξία. Καταπληκτικός ως ηθοποιός, εξίσου καλός ως χορευτής, μίμος και τραγουδιστής, ανακαλύπτει μοναδικούς τρόπους να συνδυάζει αυτές τις μορφές τέχνης και να τις προσαρμόζει στην ιστορία του «40 + βγαίνω». Μέσα από τις χορευτικές του φιγούρες, τις εκρηκτικές μιμήσεις και τις ανατρεπτικές ερμηνείες του, αποκαλύπτει την ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας με ευαισθησία και αίσθηση του χιούμορ. Η περιοδεία της παράστασης (Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Ε.Η.Μ-Φρόντζου, Ιωάννινα - Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Νέας Ιωνίας Βόλου) αποτελεί ένα ταξίδι στον κόσμο της δημιουργικότητας του Αλευρά, προσφέροντας στο κοινό την ευκαιρία να βυθιστεί στην αισθητική του, ν' ανακαλύψει την καρδιά και την ψυχή του θεάτρου μέσα από την ερμηνεία του. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις που προκαλεί, οι στιγμές γέλιου και συγκίνησης που χαρίζει, αφήνουν το κοινό με την επιθυμία να επιστρέψει και πάλι, αναζητώντας τη μαγεία της τέχνης που ο ίδιος δημιουργεί.

Το έργο ξεκινά όταν ο ίδιος εμφανίζεται στη σκηνή ο ίδιος, κρατώντας μία βαλίτσα. «Είναι ένα σύμβολο της προσωπικής μου ιστορίας, γεμάτη ειλικρίνεια και αλήθεια. Ανήκει στη μητέρα μου, η οποία με αυτήν πήγε στο μαιευτήριο, όταν με έφερε στον κόσμο. Περιείχε ρούχα της και κάποιες δικές μου αλλαξιές. Έπειτα από αυτό, όσες φορές πήγαμε διακοπές ως οικογένεια, η βαλίτσα αυτή ήταν πάντα μαζί μας. Αποφάσισα να την χρησιμοποιήσω στην παράσταση, γιατί είναι συνδεδεμένη με τις πρώτες μου αναμνήσεις. Σήμερα, μέσα σε αυτήν, έχω βάλει κάποια αγαπημένα μου αντικείμενα, που αποτελούν δέκα σημεία - κλειδιά στη ζωή μου. Από τα «Λαϊκά» της Χαρούλας Αλεξίου μέχρι κάποια αντικείμενα που είχε ο μπαμπάς μου. Πράγματα που με βοηθούν ν’ αφηγηθώ την ιστορία μου και την ιστορία της γενιάς μου».

Η παράσταση «40 + βγαίνω» περιλαμβάνει πολλές ιστορίες από τη ζωή και τη γενιά του Θανάση Αλευρά, οι οποίες μεταφέρονται με βαθιά ειλικρίνεια και συγκίνηση. «Η συγκίνηση δεν ήταν αρχικά κάτι που σχεδίαζα. Απλά προέκυψε. Και με χαροποιεί το γεγονός ότι οι θεατές δεν περιορίζονται στο να πουν απλά ότι γέλασαν. Ο αρχικός μου στόχος ήταν να δημιουργήσω μια γιορτινή ατμόσφαιρα, μια αίσθηση εορτασμού. Ήθελα να μοιραστώ τη χαρά της επιτυχίας, της ωριμότητας και των ορίων που θέσαμε. Είναι η ώρα της γενιάς μας και την αντιλαμβάνομαι ως τη "χρυσή δεκαετία" μας. Ζούμε σε μια χώρα με πολλές προκλήσεις και αγώνες. Χρειάζεται ν' αντιμετωπίσουμε αναταραχές και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, είτε αυτά είναι προσωπικά είτε κοινωνικά».

«Πάντα προσπαθώ να κατανοήσω και να δικαιολογήσω την ανθρώπινη συμπεριφορά»

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, ο ηθοποιός αντιλαμβάνεται την έντονη αξία της μνήμης. «Κάθε θεατής συνδέει τ' ακούσματα με τις εμπειρίες του και τα χρόνια που έζησε μαζί μου. Αυτή είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία. Είναι σαν ν’ ανοίγεις ένα άλμπουμ που έχεις αφήσει μέσα σ’ ένα μπαούλο για πολλά χρόνια και να βλέπεις ξανά τις εκτυπωμένες φωτογραφίες. Σε ταξιδεύουν σε εκείνες τις στιγμές, τις μυρωδιές, τα συναισθήματα. Αυτό ακριβώς είναι η μνήμη. Δεν τη δημιουργώ εγώ, αλλά παρατηρώ πώς ο καθένας συμμετέχει και αναβιώνει το παρελθόν του μέσα από αυτήν την εμπειρία. Καθώς σκέφτομαι αυτά, καταλαβαίνω πόσο δυσκολεύτηκα, όταν έπρεπε να αξιολογήσω τη γενιά των γονιών μου, τη γενιά που προηγήθηκε της δικής μας. Πολέμησαν για τόσα πολλά δικαιώματα. Έχω ζήσει σε πορείες να κάθομαι στο σβέρκο του πατέρα μου, διεκδικώντας καλύτερα εργασιακά δικαιώματα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα παρατήρησα όλα αυτά να υποβαθμίζονται για μια θέση στο δημόσιο σύστημα ή ακόμα και για ένα μπουκάλι στον Κοντολάζο. Αυτή η αντίφαση με ανησυχεί, καθώς δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς μπορούν τέτοιες κατακτήσεις ν' αποδυναμωθούν τόσο γρήγορα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που απαιτεί δράση. Έφθασε η ώρα ν' αναλάβουμε ξανά τις προκλήσεις. Η αμηχανία μου πηγάζει από την αντίφαση του πώς μπορούμε να προωθούμε δικαιώματα και ισότητα, ενώ ταυτόχρονα ορισμένοι εγκαταλείπουν αυτές τις αξίες και επιχειρούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα. Αυτή η αντίφαση με συγκλονίζει, καθώς πάντα προσπαθώ να κατανοήσω και να δικαιολογήσω την ανθρώπινη συμπεριφορά».

Στη σκηνή, παρέα με τον ηθοποιό, βρίσκονται η Idra Kayne και ο Jerome Kaluta, που αποκαλεί «αδέλφια του». Με τις εκπληκτικές φωνές τους, μας ταξιδεύουν μουσικά σε τέσσερεις δεκαετίες. «Είναι δύο ταλαντούχοι και εξαιρετικοί καλλιτέχνες που τους λατρεύω και θαυμάζω. Δυσκολεύομαι να φανταστώ άλλους τόσο καλούς που θα μπορούσαν ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της παράστασης και ν’ απογειώσουν το μουσικό κομμάτι του έργου. Μπορούν να ερμηνεύσουν τραγούδια από Whitney Houston, George Michael και Madonna μέχρι οτιδήποτε ελληνικό. Η παρουσία τους αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα. Φυσικά, πέρα από τους δύο αυτούς καλλιτέχνες που βρίσκονται στη σκηνή, δεν μπορώ να παραλείψω τον Φώκα Ευαγγελινό, τον οποίο αγαπώ και θεωρώ νονό της παράστασης. Μ’ ενέπνευσε και με ώθησε να πραγματοποιήσω αυτό το έργο, καθώς οι φόβοι μου με είχαν καθυστερήσει. Και το αστείο της υπόθεσης είναι πως, όταν ήρθε η ώρα να το κάνω, κλειστήκαμε στα σπίτια μας για 2,5 χρόνια, εξαιτίας της πανδημίας. Και λέω ρε γ@μώτο, κοίτα να δεις που αυτή η γενιά πάντα τρώει πόρτα κάθε φορά που λέει: "Bγαίνω στη ζωή, βγαίνω στη δουλειά, βγαίνω στα όνειρα". Είμαστε μια γενιά που τρώμε πόρτα από πολύ νωρίς. Στην εποχή των μνημονίων, αρκετοί μετακόμισαν στο εξωτερικό ώστε να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν μία νέα καλύτερη ζωή. Ο σημερινός βασικός μισθός, ή ακόμα και ένας αξιοπρεπής μισθός, όπως κατανοείται στην Ελλάδα, είναι εντελώς ανεπαρκής. Δεν καλύπτει τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, τις οποίες θα έπρεπε ένα κράτος να εξασφαλίζει για τους πολίτες του. Έχεις λεφτά; Καλώς! Δεν έχεις; Θα περιμένεις, θα πεθάνεις… Και η εικόνα που διαμορφώνεται για την Ελλάδα, αλλά και για τον πλανήτη συνολικά, δεν μου είναι καθόλου ευχάριστη. Έφυγαν τα ηρωικά χρόνια του παππού μου, όπου οι άνθρωποι έδιναν τη ζωή και το αίμα τους για την πατρίδα, την ελευθερία και την ψυχή. Παρόλα αυτά, οι αναμνήσεις μου κρατούν ζωντανή την εκείνη περίοδο, και αυτό είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο ερμηνεύω το παρόν. Αυτή είναι η προοπτική που καθορίζει τον τρόπο που αντιμετωπίζω τις σημερινές προκλήσεις. Και αυτό που δεν μπορώ να αγνοήσω».

«Είμαι 44 ετών και έχω ζήσει ήδη το μισό ταξίδι της ζωής μου»

Ως θεατή αλλά και ως ηθοποιός, πάντα τον γοήτευε η ποίηση του θέματος και όχι ο ωμότητα και ο μηδενισμός. «Με αυτή την παράσταση πραγματικά απελευθερώθηκα από τον φόβο που είχα. Πλέον μπορώ να εκφράσω όσα αισθάνομαι χωρίς καμία τύψη, ενοχή ή λογοκρισία. Θέλω ο κόσμος να φεύγει από την παράσταση και να σκέφτεται ότι τίποτα δεν χάθηκε επειδή πέρασαν τα χρόνια.  Μπορείς να κάνεις, ανεξαρτήτως ηλικίας, μία επαναστατική αλλαγή στη ζωή σου. Με το θέμα του φόβου ασχολούμαι καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο φόβος είναι παρόν στις ζωές μας και αποτελεί εμπόδιο στην προσπάθεια να επιτύχουμε τη ζωή που επιθυμούμε. Συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται να ελευθερωθώ από τον φόβο, καθώς ο χρόνος δεν είναι ανεξάντλητος. Είμαι 44 ετών και έχω ζήσει ήδη το μισό ταξίδι της ζωής μου. Ήρθε η στιγμή ν’ αναρωτηθώ πότε θα κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, ανεξαρτήτως της άποψης του κόσμου. Ξέρεις, πολλές φορές, η αλλαγή δεν έρχεται απλά μέσα από προσωπική διεργασία. Πολλά πράγματα αλλάζουν όταν αισθάνεσαι απελπισία. Σε αυτή τη στιγμή αναρωτιέσαι: "Γιατί να μην τολμήσω να κάνω τα πράγματα που φοβόμουν, αυτά που για κάποιους είναι απλά;" Καταλήγεις, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι αυτή η αλλαγή δεν έρχεται εύκολα και μόνο από την προσωπική σου επίγνωση, αλλά απαιτεί πίεση και απελπισία. Έπειτα από αυτό, απελευθερώθηκα από τον φόβο, αφού συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τον πολυτιμότερο πόρο, τον χρόνο, όπως νόμιζα. Έφτασε η στιγμή να επιτρέψω στον εαυτό μου να τολμήσει, χωρίς να ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων και χωρίς να φοβάται την κριτική. Αυτή η απελευθέρωση του εαυτού μου είναι το μήνυμα που επιθυμώ να μεταφέρω στον θεατή. Ο χρόνος, ένας παράγοντας πίεσης, με έκανε ν' αντιληφθώ ότι η αλλαγή είναι αναγκαία και προσιτή, αν τολμήσεις».

Και προσθέτει: «Καθώς ο χρόνος στενεύει, η σκέψη σου αφυπνίζεται σε δράση. Σε νεαρή ηλικία, συχνά παραβλέπουμε την πείνα για ενέργεια, υποθέτοντας πως η ζωή μας απλώνεται άπειρη μπροστά μας. Όμως, αυτή η πορεία δεν είναι τόσο ατελείωτη όσο νομίζουμε στα πρώτα μας βήματα, στα 20 ή στα 30 μας. Πλέον έχω αναπτύξει μια φιλοσοφία που με καθοδηγεί. Βλέπω τη ζωή ως μια αναγκαία αποστολή για κάθε ψυχή, μ' ένα συγκεκριμένο σκοπό και έργο. Δεν επιτρέπω στον χρόνο να με πνίξει από αγωνία. Αυτή η προσέγγιση μ' έχει βοηθήσει ν’ απομακρυνθώ από τον πυρετώδη ρυθμό της σύγχρονης ζωής, έναν ρυθμό που είχα συνηθίσει, τρέχοντας αμείλικτα τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω ότι κάθε ψυχή έχει τον δικό της ρυθμό για ν' αναλάβει τα δικά της μαθήματα. Ο καθένας από εμάς διαθέτει τον δικό του χρόνο. Ο εγωισμός μας, μάς κάνει να πιστεύουμε πως καθορίζουμε τον ρυθμό και πρέπει να δράσουμε τώρα. Ωστόσο, το σύμπαν κρύβει τη δική του σοφία και οδηγεί τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Είμαστε έτοιμοι να δράσουμε όταν μπορούμε ν' αναλάβουμε τη νέα πρόκληση που επιθυμούμε. Προσωπικά, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Εμπιστεύομαι την εξέλιξη της κάθε στιγμής. Η διαδρομή μας είναι εντελώς προσωπική και ανεπανάληπτη, όπως το δαχτυλικό αποτύπωμα του καθενός από εμάς που είναι μοναδικό. Όπως αναφέρω και στην παράσταση, είναι μια αίσθηση που αξίζει τον κόπο να την αντιληφθεί κανείς. Η πορεία για να ζήσεις τη ζωή σου όπως επιθυμείς, υπερασπίζοντάς την με θάρρος, αποτελεί ένα μεγάλο εγχείρημα».

Τον ρωτάω αν θυμάται πώς γιόρτασε τα 40α γενέθλιά του. «Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι ιδιαίτερο. Προσωπικά, οι γιορτές δεν με συγκινούν, καθώς δεν τις θεωρώ αναγκαίες για να γιορτάσω την προσωπική μου πορεία. Δεν μου λέει κάτι ότι σήμερα είναι 14 Ιουνίου και έρχονται φίλοι με τα κεράκια. Αυτό απλά μου υπενθυμίζει πόσο θερμά μοιράζονται αυτήν τη στιγμή μαζί μου. Κυρίως το βιώνω, ως μια προσωπική ανακεφαλαίωση. Μια σημαντική στιγμή, παρόμοια με την προσωπική μας πρωτοχρονιά. Κάθε ένας από εμάς σκέφτεται το παρελθόν, και διακρίνει τις προκλήσεις και τις επιτυχίες του. Έτσι αντιλαμβάνομαι τα γενέθλια. Δεν τα βλέπω ως απλά ένα γεγονός, αλλά ως μια προσωπική ευκαιρία να αξιολογήσω το ταξίδι μου. Επειδή η ζωή είναι μια δράση, μια συνεχής εξέλιξη και ανάπτυξη. Το κλειδί είναι να συνεχίσουμε να εξερευνούμε, ν' αναρωτιόμαστε και να μαθαίνουμε, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχει μόνο η ατελής, όμορφη προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι και πιο συνειδητοί άνθρωποι».

«Μαθαίνουμε συνεχώς από τη ζωή»

Ενώ μιλάμε, παρατηρώ ότι εμβαθύνει στις σκέψεις του. «Πολλές φορές βυθίζομαι στις σκέψεις μου, και τότε αντιλαμβάνομαι πόσο συχνά αδικώ τον εαυτό μου. Η ζωή μας φορτώνεται με ψευδείς ανάγκες λόγω του τρόπου που επιλέγουμε να ζούμε. Καθημερινά, μας πείθουν ότι πρέπει ν' αγοράζουμε πράγματα, να είμαστε διαρκώς απασχολημένοι. Κι έτσι, βρίσκομαι εδώ, σε αυτήν τη στιγμή της αυτοκριτικής, όπου αξιολογώ το παρελθόν και τις προσπάθειές μου. Πρέπει ν' αντιληφθούμε ότι δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε πάντα. Μερικές φορές, μοιάζει σαν να βρισκόμαστε σε έναν ατέλειωτο κύκλο προσπαθειών χωρίς την ευκαιρία να σταματήσουμε και να αξιολογήσουμε τις επιτυχίες μας. Είναι άδικο, γιατί υπάρχει πάντα κάτι καλό που έχουμε επιτύχει, ακόμα κι αν αποτύχαμε σε κάποια πράγματα».

Είναι αλήθεια ότι κάθε ένας από εμάς ζει μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από τον άλλο, ακόμα κι αν μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο και τις ίδιες συνθήκες. «Αυτό συμβαίνει επειδή η ζωή μας διαμορφώνεται από τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε. Οι σκέψεις μας, μας καθοδηγούν προς τις ενέργειες, και αυτές οδηγούν σε αποτελέσματα. Συνεχώς μαθαίνουμε από τη ζωή. Είμαστε μαθητές της, και αν και ορισμένες φορές τα μαθήματα είναι δύσκολα, αξίζει ν' ακούσουμε και να μάθουμε. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν μέσα σε αυτήν. Όμως, η αντίληψή μας γι' αυτά εξαρτάται από τον τρόπο που τ' αντιμετωπίζουμε. Η υπομονή και η πίστη είναι σημαντικές αρχές. Επίσης, η ικανότητα ν' αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με ανοιχτό μυαλό, χωρίς να υιοθετούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε πάντα σωστοί, είναι σημαντική. Σε αυτήν τη διαδικασία της μάθησης, η παιδεία έχει σημαντικό ρόλο. Ωστόσο, πριν απ' όλα, πρέπει ν' ακούσουμε τον εαυτό μας και να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμε από τη ζωή μας».

«Θα ήθελα να ήμουν λίγο Κιτσοπούλου»

Τα μεγαλύτερα διδάγματα που έχει αντλήσει από τη ζωή του, όπως λέει, περιλαμβάνουν την αξία της υπομονής και της πίστης. «Έχω αντιληφθεί ότι δεν είναι πάντα αναγκαίο να υπερασπιζόμαστε αδιάλλακτα τη δική μας άποψη, καθώς η αλήθεια είναι συχνά πολυπρόσωπη. Η πράξη της συγχώρεσης έχει σημασία, καθώς όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και διαφορετικές απόψεις». Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, προσπαθεί να ενσωματώσει μια πιο βαθιά σκέψη και μεταφυσική διάσταση στην καθημερινή του ύπαρξη, ακόμα κι αν αυτό μοιάζει ανορθόδοξο σε μια εποχή που η υπερβολική ρεαλιστικότητα κυριαρχεί. «Θα ήθελα να ήμουν λίγο Κιτσοπούλου, αλλά δεν μπορώ, αφού έχουμε διαφορετικό DNA. Καμιά φορά τη ζηλεύω. Δεν την απασχολεί τίποτα απ' όσα λένε οι άλλοι για εκείνη.  Σε αυτόν τον κόσμο, όλοι ερχόμαστε για να εκπληρώσουμε ένα προσωπικό καθήκον. Μετά θα φύγω, θα με ξεχάσουν. Εδώ ξέχασαν το Μάικλ Τζάκσον στα δέκα χρόνια. Δεν θα ξεχάσουν εμένα; Ρωτάς 19χρονα και δεν τον ξέρουν καν. Δεν έχουν ακούσει τραγούδι του. Δες και λίγο Ρουκ Ζουκ, τη φίλη μου τη Ζέτα [Μακρυπούλια]. Όσον αφορά την κοινωνική δυναμική, επιθυμώ να διατηρήσω τον έλεγχο της προσωπικής μου ζωής. Δεν αναζητώ την επίβλεψη ή την κρίση των πολλών, αντίθετα, προτιμώ να διατηρήσω στενές και ειλικρινείς σχέσεις με εκείνους που με κατανοούν. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, και η τοξικότητα μπορεί να είναι εξαντλητική. Παρ' όλα αυτά, η πορεία μου στην καλλιτεχνική σκηνή με ικανοποιεί βαθύτατα και συνεχίζω να αναζητώ νέους τρόπους έκφρασης. Είμαι επαναστάτης κι εγώ σαν τον παππού μου κι ας μην είμαι στα βουνά. Και τα καταφέρνω, ρε γ@μώτο. Έχω κι αποδείξεις».

Εκτός από την παράσταση «40 + βγαίνω», ο Θανάσης Αλευράς συμμετέχει και στην επιθεώρηση «Τι φάση πάλι, ρε;», με κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου, ενώ παράλληλα ετοιμάζεται να ξεκινήσει γυρίσματα για τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Νούμερα», η οποία θα προβληθεί μετά τα Χριστούγεννα από τη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης. «Η επιθεώρηση αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου είδη θεάτρου. Όταν ήμουν παιδί θαύμαζα τους καλλιτέχνες που περιόδευαν και είχα την αίσθηση ότι ο ρόλος τους ήταν να κάνουν τον κόσμο να γελά. Με την πάροδο του χρόνου, κατάλαβα ότι η επιθεώρηση κρύβει πολλά περισσότερα. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει αναλάβει τη συγγραφή εξαιρετικών κειμένων για την επιθεώρηση, εντάσσοντάς τα σ' έναν ιστορικό χώρο, όπως το Άλσος. Αντιλαμβάνομαι ότι η επιθεώρηση είναι καθολική ανάγκη για την ελληνική κοινωνία, ανεξαρτήτως των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Αποτελεί μια πηγή διασκέδασης και ψυχαγωγίας, που μας επιτρέπει να γελάσουμε με τις ατυχίες και τις αδυναμίες μας. Στην πραγματικότητα, η επιθεώρηση αποτελεί ένα είδος κάθαρσης για εμάς. Όταν μου προτάθηκε από τη Δήμητρα να συμμετάσχω στην παράσταση, δεν μπορούσα να αρνηθώ. Αυτή είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε. Την αποκαλώ "μπανιστιρτζού", γιατί αν και δεν είναι κοινωνική, φαίνεται σαν να βρίσκεται καθημερινά στη λαϊκή, στην τράπεζα, στο σούπερ μάρκετ, στον δρόμο, αφουγκραζόμενη τις σκέψεις του κόσμου. Μέσα από αυτό το περιβάλλον εμπνέεται και γράφει αριστουργήματα» καταλήγει ο Θανάσης Αλευράς.