Κλέλια Ανδριολάτου και Πάνος Παπαδόπουλος στο ethnos.gr: «Ο έρωτας είναι ένα τόσο χειμαρρώδες συναίσθημα που δύσκολα τον ελέγχεις»

«Ο Εραστής», ένα από τα πιο αινιγματικά και γοητευτικά έργα του νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, παρουσιάζεται από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Η Κλέλια Ανδριολάτου και ο Πάνος Παπαδόπουλος, δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί, συναντώνται επί σκηνής για να εξερευνήσουν τη διαβρωτική πορεία του χρόνου στη σχέση ενός ζευγαριού.

Πρόκειται για ένα νήμα, όπως λένε οι ίδιοι, που οδηγεί από την παράλογη επιθυμία του να καταπιεί κανείς το αντικείμενο του πόθου του, στο να παλεύει όλη νύχτα στο κρεβάτι προκειμένου να μη συναντηθούν τα πόδια τους. Ενα ευφυές παιχνίδι με τον έρωτα και το χρόνο που στήνει ο συγγραφέας, καταγράφοντας την άβυσσο που κρύβεται κάτω απ’ την επιφάνεια της καθημερινής ζωής μας.

Η γραφή του Χάρολντ Πίντερ και ο Λειβαδίτης

«Αυτό που ξεχωρίζω στη γραφή του Χάρολντ Πίντερ είναι ότι όλα όσα αναφέρονται στα έργα του, έχουν μια αφαιρετικότητα και ένα υπονοούμενο το οποίο δημιουργεί ένα χώρο φαντασίας τεράστιο για τον θεατή» λέει η Κλέλια Ανδριολάτου στο ethnos.gr. Σύμφωνα με το συγγραφέα, το σύγχρονο έργο καλείται να δίνει ερωτήματα χωρίς να προσφέρει απαντήσεις. Ο ίδιος αποφεύγει τις απαντήσεις, όχι επειδή δεν είναι πρόθυμος να τις δώσει, αλλά επειδή πιστεύει ότι αυτές είναι ύποπτες. Κρίνει πως είναι προκατειλημμένες και, ως εκ τούτου, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική αλήθεια. Η αλήθεια, σύμφωνα με την άποψή του, δεν εκφράζεται με την επιφανειακή και ωραία διατυπωμένη γλώσσα. Αντιθέτως, κρύβεται στον ατελή και ταραγμένο λόγο των ανθρώπων κατά τη στιγμή της σύγχυσης, πίσω από τη σιωπή όταν αυτοί δεν είναι πρόθυμοι ή δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που τους αναταράσσει. 

«Με ενθουσιάζει η ελλειπτικότητα του λόγου του. Αυτό το κρυμμένο μήνυμα που δεν επικοινωνείται ποτέ κι τους είναι παρόν καθ’ όλη τη διάρκεια. Μου θυμίζει τους υπέροχους στίχους του Λειβαδίτη που λένε πως: "Ο ουρανίσκος τους είναι ένα κοιμητήρι, όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια"» προσθέτει ο Πάνος Παπαδόπουλος. Ενώ κάποιοι ίσως βρίσκουν την προσέγγισή του δύσκολη και δυστρόπια, άλλοι τη θεωρούν ενδιαφέρουσα. Η δυσκολία αυτή πιθανόν να οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε συνηθίσει σε εύκολες αφηγήσεις που προσφέρουν μια επιφανειακή αλήθεια, «κοινά» αποδεκτή, ενώ είμαστε απρόθυμοι ν' αντιμετωπίσουμε την ελάχιστη προσπάθεια που απαιτείται για την ανεύρεση της βαθύτερης αλήθειας.

Σε ποιο κομμάτι του έργου θέλετε να εστιάσει κυρίως ο θεατής, όταν έρθει να δει την παράσταση;

Κλέλια Ανδριολάτου: Ίσως στο πόσο γρήγορα εξαντλούνται πια οι σχέσεις, στη μοναξιά που αντιμετωπίζει ο καθένας μέσα σ’ αυτές και στο ότι μ’ έναν τρόπο όλοι έχουμε μια συνενοχή πολύ κοινή μεταξύ τους σε όσα βιώνουμε. Είναι τα ίδια πράγματα που είτε τα μοιραζόμαστε, είτε τα κρύβουμε κι από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Πάνος Παπαδόπουλος: Νομίζω στο ότι μιλάμε για μια ιστορία αγάπης ειπωμένη τους από την ανάποδη πλευρά. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με δύο ανθρώπους που ερωτεύτηκαν πολύ. Δεν μπορούν πια να είναι μαζί, ξέρουν τους ότι αν φύγουν δεν θα βρουν πουθενά αλλού κι αυτό που κάποτε ήταν.

Ο Ρίτσαρντ και η Σάρα μοιάζουν μεταξύ τους;

Π.Π.: Δε νομίζω. Αυτό που τους συνδέει όμως είναι η επιθυμία να προκαλέσουν κάτι στον άλλον. Είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό. Αν είναι δε και επώδυνο, ακόμη καλύτερα.

Κ. Α.: Νομίζω πάσχουν και οι δύο από μοναξιά.

Πώς προσεγγίσατε τους ρόλους σας; Εχετε εντοπίσει κοινά στοιχεία με τους ήρωες σας;

Κ. Α.: Σίγουρα ένας ρόλος ειπωμένος από σένα έχει κάτι δικό σου, πράγμα απαραίτητο για να υπάρξει και μια αλήθεια. Εμένα ας πούμε, με συγκινεί πάρα πολύ αυτή η εγκατάλειψη των ηρώων, που ισοδυναμεί και με μια δική μου προσωπική φοβία εγκατάλειψης.

Π.Π.: Εμένα προσωπικά μου αρέσει να ξεκινάω κάθε φορά από το τι προσπαθεί κανείς να κρύψει. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτός, όπως κι εκείνη παλεύουν να διατηρήσουν τον έλεγχο. Το πάνω στάτους. Μην φανεί η αδυναμία τους απέναντι στην άλλη πλευρά και ταπεινωθούν.

Πώς είναι η συνεργασία μεταξύ σας; Ήξερε ο ένας τον άλλον νωρίτερα;

Π.Π.: Ναι, είμαστε πολύ κοντά ηλικιακά, γνωριζόμασταν. Ήταν μια ιδέα της Κλέλιας να κάνουμε κάτι μαζί και της το χρωστάω. Με συναρπάζει η χαρά της, ο ενθουσιασμός της και το ανεξάντλητο κουράγιο της να δοκιμάζει συνεχώς πράγματα στην πρόβα. Είναι κάτι που το ξαναβρίσκω κι εγώ σιγά, σιγά μέσα από κείνη. Την καμαρώνω πολύ.

Κ. Α.: Με τον Πάνο γνωριστήκαμε πριν αρκετά χρόνια μέσω κοινών γνωστών. Εγώ βλέποντας και τις παραστάσεις του, τον θαύμαζα πολύ, μου άρεσε ο τρόπος που υπάρχει σε αυτή τη δουλειά. Μ' έκανε να γελάω, με συγκινούσε και γι αυτό βλέποντας τον στο «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του είπα γιατί δεν κάνουμε κάτι μαζί; Εκείνος είπε: «Τι ωραία ιδέα πάμε να το κάνουμε». Και όντως όπως το είπαμε, έτσι και το κάναμε.

Πώς αντιμετωπίζουν ο Ρίτσαρντ και η Σάρα τις εσωτερικές τους επιθυμίες και φαντασιώσεις; Προσπαθούν να τις κρύψουν ή να τις εκφράσουν;

Κ. Α.: Νομίζω στην εκδοχή που έχουμε επιλέξει με τον Πάνο, βιώνουν πολύ έντονα συναισθήματα αλλά αυτό που εκφράζουν δεν ισοδυναμεί με αυτό που έχουν ανάγκη. Δηλαδή έχουν μια πολύ μεγάλη επιθυμία να εκδηλωθούν, αλλά πολλές φορές το κάνουν μ' έναν τρόπο αντίθετο από το πραγματικό τους συναίσθημα.

Π.Π.: Νομίζω πως δεν έχουν πια το θάρρος να επικοινωνήσουν τίποτα με καθαρότητα. Αντλούν ικανοποίηση από το να βλέπουν ότι ακόμη είναι σε θέση να προκαλούν τον πόνο και τη ζήλια στον άλλον. Οτιδήποτε έχει να κάνει με αρνητική συναισθηματικότητα. Έτσι νιώθουν ότι έστω και μ' αυτόν τον τρόπο πιάνουν ακόμη τόπο ο ένας στην ψυχή του άλλου.

Πώς η έλλειψη επικοινωνίας και ανοιχτής συζήτησης μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη μίας σχέσης;

Π.Π.: Όταν δυο άνθρωποι φτάνουν σε σημείο να μην συζητούν, δεν πιστεύω ότι υφίσταται πλέον σχέση. Από τη στιγμή που δεν διεκδικεί τίποτα ο ένας από τον άλλον. Εγώ τουλάχιστον δεν τσακώνομαι ποτέ με κάποιον που δεν αγαπάω. Το θεωρώ κατασπατάληση χρόνου.

Κ. Α.: Εγώ είμαι πολύ υπέρ της επικοινωνίας και η αλήθεια είναι ότι επικοινωνώ πολύ αυθόρμητα και παρορμητικά αυτά που νιώθω. Προσπαθώ πάντα να το κάνω με ειλικρίνεια και αλήθεια γιατί θεωρώ ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να γεφυρώσουμε κάτι.

Για εσάς, πότε μία σχέση φτάνει σε φάση ρουτίνας ή αιτία μέχρι και χωρισμού;

Κ. Α.: Οταν καταλάβω ότι βαριέμαι, ότι θα ήθελα να μην είμαι εκεί που βρίσκομαι αλλά κάπου αλλού, ή όταν έχω σταματήσει να φροντίζω τον εαυτό μου.

Π.Π.: Όταν αισθανθώ ότι η παρουσία μου δεν δίνει πλέον χαρά.

Τι σας έχει διδάξει ο έρωτας στη ζωή σας;

Π.Π.: Ότι είναι κάθε φορά μια υπέροχη ζάλη. Όπως τόσο ωραία το έχει αποτυπώσει η Δημουλά: «Δεν επιτρέπεται ν' αποφέρεται κανείς γι' αυτόν όσο είναι ακόμα εν δράση. Αυτό που ισχύει για τον έρωτα είναι ότι ειπωθεί αφού τελειώσει».

Κ. Α.: Δε νομίζω ότι ο έρωτας διδάσκει.

Εχετε μπει στον πειρασμό να συναντηθείτε με κάποιο άτομο μέσω εφαρμογής γνωριμιών; 

Κ. Α.: Δεν μου έχει συμβεί, δεν ένιωσα την ανάγκη να το κάνω.

Π.Π.: Δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ, είναι κάτι που δεν το γνωρίζω.

Εχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ερωτευόμαστε σήμερα;

Π.Π.: Οχι! Ο έρωτας για μένα είναι πάντα το ίδιο συναρπαστικός και το ίδιο καταναλώσιμος όπως ήταν. Είναι ένα άθροισμα αδυναμιών και όχι δυνάμεων. Θέλεις να ενσωματώσεις τον άλλον, σχεδόν να τον καταπιείς. Αν δεν έχεις τη συναισθηματική εφυία να τον τιμήσεις μετασχηματίζοντας τον εγκαίρως σε κάτι νέο, μένεις κάθε φορά στο τέλος μ' ένα άδειο κουτί στο χέρι, που σ' ενοχλεί που το κρατάς και που δεν έχεις και που να το πετάξεις.

Κ. Α.: Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με τον τρόπο, αλλά με το να το αφήσουμε να μας έρθει. Είναι ένα τόσο χειμαρώδες συναίσθημα που έτσι και σου συμβεί δεν πιστεύω ότι μπορείς να το ελέγξεις. Αυτό που πιστεύω, λοιπόν, δεν είναι πως έχει αλλάξει ο τρόπος που το παθαίνουμε αλλά η αντίστασή μας στο να ερωτευτούμε.

Τι σας φοβίζει περισσότερο στις σκοτεινές μέρες που διανύουμε; Πώς ξεπερνάτε τον ύφαλο της απαισιοδοξίας;

Π.Π.: Η παραίτηση. Το θέατρο με βγάζει προς το έξω. Σαν κάθε μέρα να συστήνομαι σε κάποιους που δεν με ξέρουν. Με χαμόγελο και ανοιχτή καρδιά. Δεν δείχνω κανέναν ρόλο η κάτι τέτοιο, λέω απλώς: «Γεια σας είμαι ο Πάνος κι έχω να σας πω μια ιστορία».

Κ. Α.: Προσπαθώ να φωτίζω τα σημεία που είναι λειτουργικά για την καθημερινότητά μου, να παρατηρώ από τι πάσχουμε και να προσπαθώ ν' αντικρίζω την πραγματικότητα, αλλά ίσως να είμαι αδύναμη ακόμη στο ν' αντιμετωπίζω και να είμαι στην πρώτη γραμμή των προβλημάτων.

Τι σκέφτεστε όταν ακούτε σήμερα τη λέξη «πρόοδος» στην Ελλάδα;

Κ. Α.: Αναμένεται...

Π.Π.: Άντε πάλι...

Τα γυρίσματα του Maestro 

Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι ένα πρόσωπο που μπήκε δυναμικά στον καλλιτεχνικό χώρο, όταν ξεκίνησε να προβάλλεται η σειρά «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένη στην Καλαμαριά, η ηθοποιός και μοντέλο απολαμβάνει την αίσθηση του ανήκειν στην Αθήνα, ιδίως στο κέντρο της πόλης όπου έχει επιλέξει να ζει μόνιμα. Παρά τη φήμη της, έχει διαλέξει να κρατά την προσωπική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, δίνοντας έμφαση αποκλειστικά στη δουλειά της. 

Πρόσφατα, επέστρεψε από τους Παξούς, όπου ολοκληρώθηκαν κάποια από τα γυρίσματα του δεύτερου κύκλου της σειράς του MEGA. Στην ιστορία υποδύεται μία 19χρονη που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις στο Ωδείο. Εχει μεγαλώσει στους Παξούς και το πάθος της για το πιάνο και τη μουσική είναι το μόνο πράγμα που της δίνει δύναμη για να προχωράει. Είναι αρκετά διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της, μιας και δεν θέλει να χάσει τον ρομαντισμό της. Είναι όμορφη, δυνατή, έξυπνη και αποφασισμένη να τα καταφέρει στη ζωή της. Η γνωριμία της με τον Ορέστη (Χριστόφορο Παπακαλιάτη) θα της ξυπνήσει τον πρώτο αληθινό έρωτα και τη θέληση να τον διεκδικήσει.

Μέσα από τους επίσημους λογαριασμούς των ηθοποιών στο Instagram, βλέπουμε συχνά στιγμιότυπα από τα γυρίσματα, κρατώντας την αγωνία μας στα ύψη για την εξέλιξη της υπόθεσης. Όπως δηλώνει η ίδια ενθουσιασμένη, το κλίμα είναι αρκετά ευχάριστο και φιλικό, «η αίσθηση που είχαμε τώρα είναι πως είμαστε ακόμη πιο δυνατοί από πέρυσι».

Ο δεύτερος κύκλος της σειράς σκοτεινιάζει μετά τα γεγονότα των προηγούμενων επεισοδίων, και οι χαρακτήρες προσπαθούν να βρουν το φως. Εκεί που η αρχή της ιστορίας επικεντρωνόταν στις πράξεις των ηρώων, τώρα αναδύονται οι συνέπειες, αναγκάζοντας τους χαρακτήρες να έρθουν αντιμέτωποι με τις πράξεις τους. Tο ιδανικό τέλος για την ηρωίδα της, όπως λέει η ίδια, είναι να βρει τον εαυτό της και τα πατήματά της. «Μέσα από αυτήν ξαναζώ μια εφηβεία. Μια ζωή παράλληλη μαζί της, διαφορετική τελείως από τη δική μου και έχω περιέργεια να δω που θα την οδηγήσει όλο αυτό».

Μέσα από το «Maestro» ένιωσες ότι πήρες χώρο και χρόνο να σε γνωρίσει καλύτερα ο κόσμος; Βλέπεις διαφορά στον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν και σε προσεγγίζουν οι άνθρωποι τώρα που είσαι αναγνωρίσιμη; 

Προφανώς και υπάρχει μια μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα λόγω της σειράς, αλλά μ' έναν όμορφο τρόπο. Περισσότερο το καταλαβαίνω στο θέατρο, αφού ξέρουν ότι μπορούν να με βρουν εκεί και να μου δώσουν ένα γράμμα ή κάτι δικό τους. Σα να γεμίζω αναμνήσεις μέσα από αυτούς.

Ποια είναι τα όνειρά σου έπειτα από αυτή τη δουλειά; Θα ήθελες να κάνεις κι άλλη τηλεόραση;

Δεν μπορώ να σκεφτώ την τηλεόραση από τη στιγμή που είμαι ήδη μέσα σ' αυτήν και αισθάνομαι τόσο ολοκληρωμένη. Θα ήθελα να μπορώ να έχω την επιλογή να κάνω ό,τι μου φαίνεται ενδιαφέρον και με κάνει να νιώθω πλήρης.