Γιάννης Σοφολόγης στο ethnos.gr: «Ο έρωτας δεν έχει φύλο, είναι μια ελαφριά και παιχνιδιάρικη ενέργεια που κυκλοφορεί ελεύθερη»

Ο Γιάννης Σοφολόγης, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, είναι ένας καλλιτέχνης με αρκετή δόση χιούμορ και αυθορμητισμό. Αφού αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, ήρθε αμέσως στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Η προσαρμογή του δεν ήταν εύκολη, αλλά οι φίλοι του, οι οποίοι αποτελούν τον φάρο του, όπως λέει, την διευκόλυναν. Για εκείνον, η δύναμη των ονείρων είναι να μας κρατούν ζωντανούς, να μας εκπλήσσουν και να μας κάνουν να χορεύουμε ακόμα και όταν δεν καταλαβαίνουμε πλήρως την κατεύθυνσή τους. Υποστηρίζει την ιδέα πως η αγάπη θα πρέπει να επικρατεί στον κόσμο, δίνοντας μια νότα ελπίδας στις γκρίζες μέρες που διανύουμε.

Αυτή την περίοδο, ο Γιάννης Σοφολόγης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Felicita», στο πρώτο θεατρικό έργο της Σεμίνας Διγενή, μαζί με τη Μυρτώ Αλικάκη. Η ιστορία διηγείται ένα παράτολμο πείραμα,  ένα παιχνίδι, όπου οι ήρωες, ένας άνδρας και μία γυναίκα, εναλλάσσονται στους ρόλους θύτη και θύματος. Μια φαινομενικά απλή συνάντηση ανάμεσα σε μια σκηνοθέτη και έναν νεαρό διανομέα, καταλήγει σε µια έκρηξη µε απρόβλεπτες συνέπειες. Κάθε αστείο κρύβει πίσω του μια πληγή. Κάθε στιγμή σασπένς, τραγική ειρωνεία και µια υπενθύµιση: Το θέµα δεν είναι να κρατάς καλό χαρτί, αλλά να παίζεις καλά ένα κακό φύλλο.

Το «Felicita» παρουσιάζεται στο θέατρο Αλκυονίς κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00. Λόγω της μεγάλης απήχησης που σημειώνει, παρατείνεται μέχρι και τέλος Γενάρη, προσφέροντας στο κοινό την ευκαιρία ν' απολαύσει αυτή τη μοναδική παράσταση.

Πρωταγωνιστείτε στο έργο «Felicita» της Σεμίνας Διγενή. Τι αλλαγές έχουν γίνει από το βιβλίο προς τη θεατρική παράσταση;

Νομίζω πως δεν πειράξαμε ιδιαίτερα πράγματα στο έργο. Ήταν πλήρες απ' όλες τις μεριές. Το μόνο που κάναμε είναι χάριν προφορικότητας κάποια πράγματα που προέκυψαν από την πρόβα μας αυτοσχεδιαστικά να τα εντάξουμε στην παράσταση και κάποια άλλα που ήταν ήδη γραμμένα να τ' αφαιρέσουμε προς όφελος της θεατρικής δράσης και να τ' αφήσουμε στο βιβλίο για τον αναγνώστη.

Ο ήρωας σας δέχεται να παίξει ένα παιχνίδι – πείραμα με τη γυναίκα του έργου (Μυρτώ Αλικάκη). Γιατί πιστεύετε καταβάθος ότι δέχεται την πρότασή της;

Ο ήρωας μου είναι ένα πλάσμα που επίσης αναζητά την ευτυχία, όπως και η ηρωίδα. Απ' ότι βλέπουμε στην αρχή, που παίρνουμε πληροφορίες για την τωρινή ζωή του, μάλλον δεν ζει ακριβώς την ευτυχία όπως την έχει φανταστεί. Και βρίσκεται γοητευμένος από αυτή τη γυναίκα η οποία τον προκαλεί, τον φροντίζει, τον προσέχει, και του δίνει ό,τι ακριβώς χρειάζεται, φυσικά μαζί με κάποιες ανεξήγητες -εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον- τρικλοποδιές. Τον προκαλεί εγκεφαλικά. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όταν τους κοιτάς στα μάτια για κάποιο λόγο θέλεις να κάτσεις μαζί τους και να κουβεντιάσεις ακόμα και τα πιο βαθιά και προσωπικά σου πράγματα. Αυτό συμβαίνει και με αυτούς τους δύο ήρωες σε αυτήν την συνάντηση.

Μπορεί κάποιος που ζει μόνος του να είναι ευτυχισμένος ή η μοναξιά αποτελεί τροχοπέδη για την ευτυχία;

Θεωρώ πως η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση. Αν δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος μόνος μου δεν μπορώ να είμαι και με κάποιον άλλον. Νιώθω πως ο εαυτός μας είναι ένας λευκός πίνακας που έχει γραμμένα και κολλημένα πάνω διάφορα πράγματα. Από σημειώσεις στίχων τραγουδιών μέχρι τραύματα, γέλια, ξενύχτια, φωτογραφίες, παδικά χρόνια, αντικείμενα και τόσα ακόμα. Αν εγώ ο ίδιος δεν τα έχω αυτά σε μια τάξη έτσι ώστε να υπάρχει χώρος και για κάποιον άλλον άνθρωπο στη ζωή μου, δυστυχώς απλώς θα προβάλλω πάνω του όλη τη δική μου ακαταστασία.

Παρόλο που αρχικά βλέπουμε τον νεαρό διανομέα να έχει σχέση με άντρα, αργότερα τον παρακολουθούμε να έρχεται κοντά με την πρωταγωνίστρια του έργου. Πιστεύετε ότι ο έρωτας έχει φύλο;

Ο ήρωας μου έρχεται σε επαφή με μία γυναίκα, η οποία σταδιακά για κάποιο λόγο τον γοητεύει πολύ. Όχι δεν θεωρώ ότι ο έρωτας έχει φύλο. Σε καμία περίπτωση. Αντιλαμβάνομαι τον έρωτα σαν μια ελαφριά και παιχνιδιάρικη ενέργεια που κυκλοφορεί ελεύθερη και δε νιώθω πως συνδέεται απαραίτητα με το φύλο ή μια κοινωνική ταμπέλα. Αισθάνομαι πως έχει έρθει η ώρα να σταματήσουμε σιγά - σιγά με το τι κάνει ο καθένας. Αν δεν πειράζει κάποιος παιδιά ή ζώα κατά τη γνώμη μου μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να μη μας δίνει κανένα λογαριασμό, ούτε και να του τον ζητάμε φυσικά. Άλλωστε, η ελευθερία δεν είναι πάντα ο στόχος;

Η γυναίκα τον ρωτάει ποιος είναι ο μεγαλύτερος εθισμός του. Εκείνος απαντά τα παγωτά και η σχέση του. Εσάς ο δικός σας ποιος είναι;

Η δουλειά μου είναι πολύ συχνά εθισμός. Τη σκέφτομαι συνέχεια, ζω και αναπνέω με αυτήν, σκέφτομαι την πρόβα μου, τον εκάστοτε ρόλο στο θέατρο ή στην σειρά που παίζω και φυσικά την επόμενη δουλειά, που είναι ένας σταθερός παράγοντας ανασφάλειας στη δουλειά του ηθοποιού. Σταθερό εθισμό επίσης έχω με τους φίλους μου. Τον τελευταίο καιρό βεβαια, δοκιμάζω έναν καινούριο για μένα εθισμό, αυτόν του να κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου, και παρόλο που με δυσκολεύει τον βρίσκω φοβερά απολαυστικό.

Κοινά στοιχεία με τον ήρωά σας έχετε;

Με τον Άγγελο έχω αρκετά κοινά. Στον τρόπο που σκέφτεται, στον τρόπο που εκφράζεται, σε κάποια βιώματα που αφηγείται και γενικά στο πως εμπλέκεται στα πράγματα. Αυτό με τράβηξε και σε αυτό το έργο. Όταν διάβασα το έργο της Σεμίνας Διγενή, συνδέθηκα αυτόματα σε κάποια σημεία και ταυτόχρονα με γοήτευσε πολύ το να καταφέρω να συνδεθώ και με τα σημεία που σε πρώτη ανάγνωση δεν είχαμε κοινά.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε ν’ αφήσει η παράσταση στο κοινό;

Το εντυπωσιακό είναι μέχρι στιγμής ότι όσοι άνθρωποι παρακολουθούν την παράσταση λαμβάνουν και κάτι διαφορετικό. Συζητάνε μετά την παράσταση για το πού γέλασαν, πού έκλαψαν, τι τους μίλησε στην ψυχή, τι τους ενόχλησε, με τι συνδέθηκαν και με τι όχι. Ίσως το μήνυμα που θα ήθελα να παίρνει κάποιος φεύγοντας είναι ότι η ευτυχία μπορεί τελικά να μην είναι ένα πράγμα, μπορεί να μην είναι ένας δρόμος, αυτός που έχουμε μάθει ως τώρα, αλλά μπορεί να είναι χιλιάδες άλλα πράγματα. Και για τον καθένα μας είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Που ενδεχομένως σε εμάς να έρθει λίγο ανορθόδοξα, σε σχέση με κάποιους άλλους. Παρόλα αυτά πιστεύω πως αξίζει να έχει κάποιος πίστη, όσο δύκολο κι αν είναι, γιατί πάντα έρχεται.

Με βάση ποια κριτήρια επιλέγετε τις δουλειές σας;

Πιστεύω πολύ στο νόμο των 30 δευτερολέπτων. Μία θεωρία λέει πως όταν συναντάς κάποιον στα 30 πρώτα δευτερόλεπτα ξέρεις ακριβώς τι σου προκαλεί και αν θα ήθελες να συναναστραφείς περισσότερο ή όχι, στη χρονική στιγμή της ζωής που βρίσκεσαι. Το ίδιο κάνω και με τη δουλειά. Αν νιώσω ότι ένας άνθρωπος ή ένα έργο με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση της ζωής μου, έχει κάτι να μου πει, πιθανόν με προκαλεί, αλλά με κάνει να νιώθω ασφάλεια, τότε προχωράω με χαρά.

Πρόσφατα, σας είδαμε τηλεοπτικά στη σειρά «Ζωή» του ΑΝΤ1+. Τι κρατάτε από αυτή τη συνεργασία σας;

Είναι μια σειρά φτιαγμένη με πολλή αγάπη από τη δημιουργό καταρχάς, τη Δωροθέα Πασχαλίδου που υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία και έπειτα απ' όλους όσους δούλεψαν για την υλοποίηση αυτού. Παρουσιάζει την ιστορία μιας μικροαστικής οικογένειας (με μαμά τη Μαρία Καβογιάννη (Ζωή), μπαμπά τον Κώστα Φιλίππογλου και εμένα για γιο) που μετά από ένα ατύχημα της Ζωής ξεπηδούν διάφορες ανατρεπτικές περιπέτειες για εκείνη και την κολλητή της φίλη (Ευδοκία Ρουμελιώτη). Ο θεατής έχει την ευκαιρία μέσα από τις δύο φίλες να γνωρίσει πολύ ιδιαίτερες ιστορίες ανθρώπων, άλλοτε κωμικές, άλλοτε δραματικές, σίγουρα ανατρεπτικές και πάντα βαθιά ανθρώπινες. Είναι πολύ όμορφο να δουλεύεις με ανθρώπους που αγαπούν και νοιάζονται γι' αυτό που κάνουν και αυτό κρατάω από αυτή τη συνεργασία. Και αισθάνομαι πως αυτό έχει αποτυπωθεί και στο αποτέλεσμα. Η σειρά αποτελείται από δώδεκα επεισόδια και βρίσκεται ολόκληρη στην πλατφόρμα του ANT1+. Και σύντομα περιμένουμε να προβληθεί και από τη συχνότητα του ΑΝΤ1.

Πιστεύεις ότι υπάρχει μια μοίρα που μας καθορίζει;

Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ένα ανώτερο σχέδιο για τον καθένα. Και πως όσο πιο συντονισμένοι κατεφέρνουμε να είμαστε με τον πυρήνα μας, τόσο πιο προς τον σωστό για μας δρόμο θα είμαστε. Παρόλα αυτά πάντα υπάρχει και η ελεύθερη βούληση που κάποιες φορές ίσως και να θολώνει το τοπίο μας ή να μας μπέρδεύει.

Ποια πράγματα στη ζωή σου σε κάνουν να νιώθεις ελεύθερο και ποια σε κάνουν να νιώθεις εγκλωβισμένο;

Γενικά αν κάτι δε με κάνει να νιώθω ελεύθερο ή με εγκλωβίζει, δεν το θέλω στη ζωή μου. Όταν κάτι μας κάνει να νιώθουμε χαρά και ελευθερία πιστεύω ότι πάντα το αισθανόμαστε. Και αυτόν το δρόμο ακολουθώ, να πηγαίνω εκεί που μπορώ να νιώθω ήρεμος και κατ’ επέκταση ελεύθερος.

Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι βιώνουμε μια ακόμα τηλεοπτική χρονιά με τόσες πολλές νέες σειρές;

Το βρίσκω υπέροχο γιατί δουλεύουν πάρα πολλοί άνθρωποι και δημιουργούν. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να γίνεται όλο και πιο εμπνευσμένο αυτό το τοπίο. Και φυσικά να δίνονται ακόμα περισσότερες ευκαιρίες σε νέες φωνές για να δοκιμαστούν και να μιλήσουν για καινούρια πράγματα.

Εχετε αποκωδικοποιήσει τους λόγους για τους οποίους κάνετε τελικά αυτή τη δουλειά;

Από μικρός ένιωθα ότι για μένα το θέατρο ήταν ο πιο ασφαλής χώρος. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά και όταν ανέβαινα στη σκηνή ένιωθα για κάποιον ανεξήγητο λόγο οικεία. Οπότε έτσι και το επέλεξα. Τελικά δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Αλλά παραμένει πολύ γοητευτική και δεν θα το άλλαζα με τίποτα.

Από τους δικούς σας ανθρώπους ποιος σας κάνει την πιο αυστηρή κριτική;

Ο ίδιος ο εαυτός μου μάλλον. Με αυτόν πλακώνομαι συχνά αλλά στο τέλος τα βρίσκουμε. Αισθάνομαι περήφανος για τη σχέση που έχουμε καταφέρει να χτίσουμε με τους φίλους μου, γιατί πάντα λέμε την αλήθεια αλλά δεν χτυπάμε ο ένας τον άλλον με το ζόρι. Δεν πιστεύω στο ότι οι φίλοι πρέπει να είναι απαραίτητα σκληροί. Πιστεύω ότι οι φίλοι είναι οι φάροι μας που τους δίνουμε το χώρο να μας δείξουν κάποιες φορές το δρόμο αλλά όχι απαραίτητα με πόνο. Δεν πιστεύω ότι η κριτική πρέπει να είναι σκληρή για να είναι καλή. Ναι, πάντα σκεφτόμαστε το παρακάτω και το καλύτερο, αλλά νιώθω πως ξεχνάμε καμιά φορά να επιβραβεύουμε το τι έχει καταφέρει κάποιος τη δεδομένη στιγμή και να μείνουμε λίγο να το χαρούμε. Ο χρόνος θα φέρει πάντα το παρακάτω χωρίς να μας ρωτήσει.

Πώς περνάτε συνήθως τον ελεύθερο χρόνο σας;

Αναλόγως. Από το να απολαμβάνω ατελείωτες ώρες ύπνου, μέχρι να δοκιμάζω εναλλακτικά ήδη διαλογισμού και γυμναστικής, να διαβάζω και να βλέπω σειρές και ταινίες με παγωτό και ποπ κορν, μέχρι να βγαίνω να τα πίνω με τους φίλους μου και να μιλάμε άπειρες ώρες για ερωτικά προβλήματα και το νόημα της ζωής. Και τέλος, απολαμβάνω φοβερά να δίνω το χρόνο στον εαυτό μου να κάνει υπέροχους διαλόγους με το ταβάνι από πάνω μου.

Τι ονειρεύεστε και προσδοκάτε από το μέλλον;

Ονειρεύομαι η αγάπη επιτέλους να βασιλέψει στον κόσμο.