Γιώργος Τζαβάρας στο Έθνος: O Λεόντιος και η Λένα είναι πρόσωπα διαχρονικά

Τον γνωρίσαµε µέσα από τη συµµετοχή του σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι «Σαββατογεννηµένες» και η «Μοντέρνα οικογένεια», αλλά και από τους ρόλους του στο θέατρο σε παραστάσεις όπως ο «Αµλετ» του Γιάννη Χουβαρδά, το «Ηταν όλοι τους παιδιά µου» του Γιάννη Μόσχου και η «Οδύσσεια» του Ρόµπερτ Ουίλσον.

Φέτος, ο Γιώργος Τζαβάρας κάνει ένα βήµα παραπέρα ανεβάζοντας την παράσταση «Λεόντιος και Λένα: ένα τραγούδι για το τίποτα», προσθέτοντας µάλιστα στο σπουδαίο αυτό έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ και τη δική του µουσική πινελιά. Λίγες µέρες πριν από την πρεµιέρα, ο ίδιος µίλησε στο «Εθνος» για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και όχι µόνο.

Πείτε µας λίγα λόγια γι’ αυτή την παράσταση. Πώς και αποφασίσατε να καταπιαστείτε µε το συγκεκριµένο έργο;

Κατ’ αρχάς είναι ένα έργο που πρωτοδιάβασα πριν από τουλάχιστον 15 χρόνια και το οποίο µε κατέκτησε από την πρώτη στιγµή. Η ταχύτητα της σκέψης και του λόγου του Μπίχνερ µε εξέπληξε. Η δοµή και οι χαρακτήρες του µου δηµιούργησαν αµέσως εικόνες, οπότε ήταν για µένα µια απόλυτα φυσιολογική επιλογή.

Στον βασικό τίτλο έχετε προσθέσει τον υπότιτλο «Ενα τραγούδι για το τίποτα». Για ποιο λόγο; Τι ρόλο παίζει στην παράσταση;

Ο υπότιτλος ήταν έµπνευση της στιγµής και προέκυψε δουλεύοντας πάνω στο κείµενο και στη σύνθεση της µουσικής για την παράσταση. Θα έλεγα πως η µουσική στην παράσταση, την οποία αποδίδουν ζωντανά οι ηθοποιοί, λειτουργεί αντιστικτικά ως προς τον κατά την άποψή µου κάπως τελεσίδικο χαρακτήρα του κειµένου. Εξ ου και το «τίποτα».

Εχετε ενεργή πορεία στα θεατρικά δρώµενα, στην τηλεόραση αλλά και στη µουσική σκηνή πάνω από µία δεκαετία. Τι είναι αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε µε την τέχνη;

Αγαπώ πολύ τη µουσική, το θέατρο κατην καλλιτεχνική δηµιουργία εν γένει. Αυτό που µε ώθησε στην τέχνη, νοµίζω, είναι η ανάγκη για έκφραση και δηµιουργία. ∆εν είναι καθόλου τυχαίο ότι και το µουσικό σχήµα του οποίου είµαι µέλος ονοµάζεται NEED (= ανάγκη). Προσπαθώ να υπηρετώ την τέχνη από διάφορα πόστα, παίζοντας στο θέατρο ως ηθοποιός, παίζοντας και συνθέτοντας µουσική και εσχάτως από τη µεριά του σκηνοθέτη.

Ποιοι είναι οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στη διαµόρφωση της καλλιτεχνικής σας ταυτότητας;

Νοµίζω, όλοι οι άνθρωποι, οι παραστάσεις και γενικά οι εµπειρίες που είχα όλα αυτά τα χρόνια µε έχουν βοηθήσει, όχι µόνο καλλιτεχνικά αλλά και ως άνθρωπο. Χωρίς σειρά προτεραιότητας αναφέρω τις συνεργασίες µου µε τον Γιάννη Χουβαρδά, τον Ακύλλα Καραζήση, τον Γιάννη Μόσχο, αλλά και την ιδιαίτερα ξεχωριστή εµπειρία µου στην «Οδύσσεια» του Ρόµπερτ Ουίλσον.

Πιστεύετε ότι το θέατρο µπορεί να παίξει ενεργό ρόλο στις σύγχρονες κοινωνίες;

∆εν ξέρω αν µπορεί να παίξει πραγµατικά ενεργό ρόλο µε την έννοια, ας πούµε, να επιφέρει κάποια επί της ουσίας δραστική αλλαγή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά σίγουρα έχει την ικανότητα και τη δυναµική να βάλει ένα λιθαράκι και να κάνει τη ζωή µας λίγο καλύτερη και ίσως εµάς τους ίδιους περισσότερο ενεργούς και ξύπνιους κοινωνικά.

Η παράσταση που σκηνοθετείτε µπορεί να ενδιαφέρει το σύγχρονο κοινό και ιδιαίτερα τους νέους;

Νοµίζω ότι το ίδιο το κείµενο, που γράφτηκε από τον Μπίχνερ όταν ο ίδιος ήταν 23 ετών, σφύζει από τις υπαρξιακές αγωνίες και αναζητήσεις των νέων, που φαίνεται να έχουν πολλά κοινά µε τις αγωνίες των νέων σήµερα. Ο Λεόντιος και η Λένα είναι πρόσωπα διαχρονικά. Το γεγονός αυτό σε συνδυασµό µε το ότι όλοι οι συντελεστές της παράστασης είναι νέοι άνθρωποι µε κάνει να πιστεύω ότι σίγουρα θα ενδιαφέρει τους νέους αλλά και αυτό που ονοµάζεται σύγχρονο κοινό.

Ποιο είναι το όνειρό σας γι’ αυτό το πρώτο σας σκηνοθετικό «παιδί»;

Το όνειρό µου είναι τo έργο να αποδοθεί µε την ίδια ζέση και ενθουσιασµό που υπήρξε και υπάρχει απ’ όλους τους συντελεστές κατά τη διαδικασία των προβών. Αν αυτό συνδυαστεί και µε µια θετική ανταπόκριση του κοινού, θα είναι σίγουρα διπλό το καλό