Στέγη: Φιλοξενεί το θεατρικό έργο «Το Παρελθόν» του διάσημου Γάλλου σκηνοθέτη Ζυλιέν Γκοσλέν

Ένα επικό θεατρικό έργο που ξετυλίγεται σαν μεταμοντέρνο ρέκβιεμ για τον 20ό αιώνα, τον έρωτα και τον ουμανισμό, με ζωντανή κινηματογράφηση και δυνατές ερμηνείες από έναν επταμελή θίασο. Με την υπογραφή του κορυφαίου Γάλλου σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού διευθυντή του Odeon Theatre de l’Europe στο Παρίσι.

«Το μέλλον είναι το παρελθόν» δηλώνει ο Julien Gosselin και στην πρώτη του αυτή εμφάνιση στη Στέγη από 16 έως 19 Οκτωβρίου στην Κεντρική Σκηνή μάς προσκαλεί σε μια επικών διαστάσεων αναζήτηση του χαμένου χρόνου, του ουμανισμού και της πίστης στην ομορφιά με «Το Παρελθόν» (Le Passe).

Σκηνοθέτης ταυτισμένος με την αποθέωση της λογοτεχνίας στο θέατρο ήδη από τα πρώτα του έργα –τα «Στοιχειώδη Σωματίδια» του Michel Houellebecq και το 2666 του Roberto Bolano–, ο 38χρονος σήμερα Ζιλιέν Γκοσλέν άντλησε την έμπνευση για Το παρελθόν από τα διηγήματα του Ρώσου συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγεφ (1871–1919).

Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί κείμενο προηγούμενου αιώνα, καθώς πάντα καταπιανόταν με σύγχρονα λογοτεχνικά αριστουργήματα. Ο Γκοσλέν έψαχνε ένα έργο που θα αναδείξει την κοινωνία των αρχών του 20ού αιώνα σε αποσύνθεση. Λέει χαρακτηριστικά «Ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία αποχαιρετισμού. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να σκοτώνονται από τα όπλα της επανάστασης. Θα έπρεπε να αργοσβήνουν μέσα στη ροή των γεγονότων».

Στόχος του: μια «παράσταση-φόρος τιμής στην εξαφάνιση του θεάτρου και της ανθρωπιάς». «Το Παρελθόν» ξεκινά με μια αποτυχημένη γυναικοκτονία, περιλαμβάνει μια σκηνή-σοκ όπου το ιδανικό της πρώτης αγάπης αποκαθηλώνεται και καταγράφονται μια σειρά ακροτήτων στο όνομα του έρωτα. Κι όμως, η παράσταση οικοδομείται ως έργο τέχνης: κοστούμια εποχής και σκηνές που θυμίζουν το σινεμά του Ταρκόφσκι, υπό το φως των κεριών, εκτυλίσσονται σε ένα σπίτι που χτίζεται και καταρρέει – όπως και οι σχέσεις των ενοίκων του. Χιονισμένα τοπία, σαν πίνακες του Φλαμανδού ζωγράφου της Αναγέννησης Brueghel, συνυπάρχουν με ζωντανή κινηματογράφηση του θιάσου που δίνει ερμηνείες αμείωτης έντασης, σε μια σπαρακτική τελετουργία αποχαιρετισμού προς τον έρωτα – άρα και την ανθρωπότητα.

Μέσα από το έργο του Αντρέγεφ Αικατερίνη Ιβάνοβνα που συγκροτεί τον κύριο κορμό της παράστασης, ο Γκοσλέν «μοντάρει» μαζί με την κύρια πλοκή αποσπάσματα από άλλα έργα του Αντρέγεφ, ως ανάπαυλες ή παραβάσεις, και μας ωθεί σε μια άγρια διαδρομή: στην άβυσσο του ανθρώπου, στα έγκατα της κοινωνίας, στις ανησυχίες του θεάτρου, στο χείλος της ανυπαρξίας.

Μια παράσταση με καταιγιστική πλοκή και μια συγκλονιστική κατάδυση στη ζωή, την κοινωνία, το θέατρο, την πατριαρχία, τη μοναξιά, την ύπαρξη σήμερα. Μια τολμηρή και απαιτητική συνθήκη, που σπάει τις φόρμες και παίζει ατρόμητα με είδη, ιδέες και βεβαιότητες. Από αυτήν την εμπειρία κανείς δεν βγαίνει αλώβητος.