Νικήτας Τσακίρογλου: Διακαής μου πόθος ήταν να βρεθώ δίπλα στον Κάρολο Κουν

Συνομιλώντας με τον Νικήτα Τσακίρογλου, νιώθουμε ότι απέναντί μας έχουμε έναν μεγάλο θεατράνθρωπο ο οποίος έχει «εθιστεί» συνειδητά στο να σκέφτεται, να αντιδρά, να πράττει και να συναισθάνεται με αδιαπραγμάτευτη ακεραιότητά κάθε εξέλιξή του μέσα στη διάρκεια του χρόνου. Με άλλα λόγια, ανακαλύπτουμε έναν ώριμα δουλεμένο χαρακτήρα που η διαπαιδαγώγησή του ξεκίνησε (μάλλον) πρώιμα, και αυτό αποδεικνύεται από τις συνθήκες και τη δυναμική που εκφράζουν οι επιλογές της σκηνικής παρουσίας του, οι οποίες αποτελούν αποστάγματα συνέπειας, σεμνότητας και αξιοπρέπειας, όλα δηλαδή τα γνήσια και αναλλοίωτα συστατικά έθους και ήθους που σφραγίζουν την έως σήμερα λαμπρή πορεία του.

Ο ηθοποιός Νικήτας Τσακίρογλου αριθμεί 60 χρόνια ποιοτικής προσφοράς στην Τέχνη και στον Πολιτισμό της χώρας μας, και μοιράζεται στο ethnos.gr τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, σε μια ενδιαφέρουσα και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, που περιλαμβάνει τα δείγματα γραφής χαρακτήρα που κατέχει και εκπέμπει για το ευρύ κοινό ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης.

Ο πατέρας σας είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ήρθε στην Ελλάδα διωγμένος από τον τόπο του. Από την άλλη μεριά, και η μητέρα σας βρέθηκε εξόριστη στη Μακρόνησο. Εσείς μεγαλώσατε το ’40-’50 σε μια Αθήνα που διένυε τις πιο σκοτεινές της εποχές. Τι θυμόσαστε από εκείνα τα δύσκολα χρόνια και πόσο επηρέασαν την ψυχοσύνθεσή σας;

Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η γιαγιά μου λόγω του ότι ο παππούς ήταν γραμματιζούμενος τον παρότρυνε να έρθουν στην Ελλάδα οικογενειακώς προκειμένου να εργαστεί. Συγκεκριμένα να έρθουν στην Αθήνα όπου ζούσαν οι συγγενείς της.

Όταν, λοιπόν, τους έδιωξαν οι Τούρκοι, αρχικά βρέθηκαν σε ένα χωριό όπου ο παππούς έπρεπε να κάνει γεωργικές ή χειρωνακτικές εργασίες και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να είσαι μετανάστης, να ξέρεις γράμματα και να μην μπορείς να πιάσεις την τσάπα. Έτσι πέθανε πολύ γρήγορα από κατάθλιψη. Ήμουν πολύ μικρός όταν τον γνώρισα. Ο δε πατέρας μου ήρθε κατόπιν στην Αθήνα για να δουλέψει. Εδώ συνάντησε τη μητέρα μου και τον… έρωτα (γέλια).

Γεννήθηκα το 1938. Η Κατοχή ήρθε 2-3 χρόνια αργότερα, ήταν από το ‘41 μέχρι και το ’44 που τελείωσε αυτή η ιστορία με τη Γερμανία. Είναι περασμένα-ξεχασμένα όλα αυτά, αν μπορεί βέβαια κανείς να τα ξεχάσει. Βίωσα πράγματα. Βίωσα τα θέματα της Κατοχής, τα θέματα της στέρησης και αργότερα τον Εμφύλιο που έχει αφήσει πολλά δυσάρεστα απομεινάρια και τα εκμεταλλεύονται κάποιοι για να βρεθούν στην εξουσία. Θυμάμαι ακόμα -αν και ήμουν τριών χρονών παιδί- τα συσσίτια.

Θυμάμαι την πλατεία του Αγίου Μελετίου που μας έδιναν σταφίδες. Τις συμπλοκές που γινόντουσαν όταν αριστεροί και δεξιοί πήγαιναν στις παρελάσεις και ο ένας χτυπούσε τον άλλον. Τότε, στην ίδια οικογένεια ήταν ο ένας αδελφός έτσι και ο άλλος αλλιώς. Αυτά δεν ήταν ευχάριστα πράγματα. Δεν ήταν μόνο δύσκολα ήταν και άσχημα.. Δυστυχώς οι μνήμες συντηρούνται ακόμα με σκοπιμότητες. Αυτό με ενοχλεί πολύ. Κάποιοι επωφελούνται από αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει η εξουσία και διαχωρίζει τους ανθρώπους…

Όσοι σας γνωρίζουν ως άνθρωπο αλλά και ως επαγγελματία εκτιμούν ότι το ήθος που σας διακρίνει είναι ένα χαρακτηριστικό σας γνώρισμα. Στους καιρούς που διανύουμε αποτελεί το ήθος ένα είδος μέσου που ενεργοποιεί και καθοδηγεί τους ανθρώπους έτσι ώστε να αγγίξουν τα όνειρά τους;

Προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο γιατί έχω την εκτίμηση του κόσμου. Χαίρομαι που το λέτε και εσείς ότι με διακρίνει το ήθος. Προσπαθώ τις ευθύνες που έχω να τις μοιράζω δίκαια και να πλησιάζω τους ανθρώπους με εκτίμηση. Για να εκτιμήσουν και εκείνοι εμένα. Η εκτίμηση έχει ενσωματωμένη την λέξη «τιμή». Περιέχει την τιμή. «Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαρά στον που την έχει», λένε. Το ήθος λοιπόν, κατά την άποψη μου, δεν πρέπει να είναι ανεξάρτητο για όλους όσοι οδεύουν προς τον χώρο της Τέχνης. 

Και σήμερα υπάρχει ήθος, αρκεί να το διακρίνουμε και να το υποστηρίξουμε. Υπάρχουν και άλλοι, ιδιαίτερα στον χώρο αυτό που προσπαθούν να είναι έντιμοι απέναντι στους συνανθρώπους τους. Οι άνθρωποι προσπαθούν να πετύχουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους και η κάθε προσπάθεια που κάνουν πρέπει να είναι για το καλύτερο. Αρκεί να βοηθιούνται και να υποστηρίζονται από τους συνανθρώπους τους. Δεν βρεθήκαμε σε αυτή τη γη για να είμαστε μόνοι μας. Πιστεύω στον συνάνθρωπο, πιστεύω στον κοινό αγώνα που δίνουν οι άνθρωποι για ό, τι καλύτερο. Στεναχωριέμαι όταν βλέπω να υπάρχουν συμφέροντα που εμποδίζουν αυτόν τον κοινό αγώνα θέλοντας να τον προσαρμόσουν προς άλλες καταστάσεις.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά (§ 1332 α) λέει: «γίγνονται οι άνθρωποι αγαθοί και σπουδαίοι δια τριών, έστι δε ταύτα φύσις, έθος, λόγος».
Κατά την δική σας άποψη συμφωνείτε ότι προηγείται το έθος για την διαμόρφωση του ήθους που κατέχει ο κάθε άνθρωπος;

Λόγω της δουλειάς μου ήμουν αναγκασμένος να διαβάζω αρχαία κείμενα και με αυτό τον τρόπο γνώρισα την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Σίγουρα το έθος προηγείται και συναντιέται του ήθους. Το έθος παίζει μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του ατόμου γιατί εξαρτάται από το παρελθόν, από την συναναστροφή με την οικογένεια και από τις κοινωνικές συνθήκες ζωής που βιώνει κάποιος. Καλόν είναι λοιπόν να υπάρχει αμέριστη αγάπη και φροντίδα γιατί αυτά είναι τα συστατικά που διαμορφώνουν έναν άνθρωπο. Εγώ είχα την τύχη να έχω καλούς γονείς, καλή οικογένεια και μαζί με τα αδέρφια μου μεγαλώσαμε με αγάπη την οποία ακόμα συντηρούμε.

Το έχουμε αυτό το χαρακτηριστικό εμείς οι Έλληνες να συντηρούμε την οικογένεια, τη φαμίλια και μέσα από εκεί να ριζώνουμε, να αναπτυσσόμαστε και να μεγαλώνουμε το δέντρο της ζωής. Πολλές φορές αυτό καρποφορεί θετικά. Πρέπει να καρποφορεί θετικά και αυτό προϋποθέτει το ήθος. Δεν διαχωρίζονται αυτά. Είναι ομοιογενείς καταστάσεις που συμπορεύονται και αναπτύσσονται. Ένα δέντρο δεν μπορεί να έχει μόνο τον κορμό. Αν δεν έχει φυλλωσιές, αν δεν έχει άνθη πως θα καρποφορήσει; Το ήθος όμως δυστυχώς εγκαταλείπεται σιγά-σιγά και πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα εκεί στηρίζεται. Το συναντάμε όταν υπάρχουν οι δυσκολίες και όλα τα κακά που μπορούν να συμβούν στις Πολιτείες. Γι’ αυτό χρειάζεται να τηρηθούν κάποιες αξίες. Θα τις αποκαλέσω «αξίες ζωής» που πρέπει να τις έχουμε υπόψη μας και να τις συντηρούμε.

Πότε πρωτοείδατε θέατρο;

Όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου με πήγαινε στο Εθνικό και θυμάμαι ότι έβλεπα κάποιες παραστάσεις αλλά τότε δεν καταλάβαινα πολλά. Δεν έβλεπα θέατρο, έβλεπα θέαμα (γέλια). Θαύμαζα πολύ τους ανθρώπους που έκαναν θέατρο. Με πήγαινε και στο ποδόσφαιρο αλλά σε αυτό δεν μυήθηκα και τόσο πολύ (γέλια). Είχα συγκρατήσει λοιπόν κάποιες εικόνες και από μικρός έλεγα ότι εγώ θα γίνω ηθοποιός. Τώρα πώς μου είχε μπει αυτή η ιδέα είναι ανεξερεύνητο ακόμα.

Το «βάπτισμα» στον χώρο του θεάτρου ήταν στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις» ως κομπάρσος;

Πράγματι. Ξεκίνησα ως κομπάρσος και αυτό είναι ιδιαιτέρως τιμητικό για εμένα γιατί με ανάγκασε να έχω περισσότερες φιλοδοξίες ώστε να κατακτήσω περισσότερα πράγματα στο θέατρο. Στον χώρο αυτό την καταξίωση δεν την κάνεις μόνος σου. Δεν κοιτάς στον καθρέφτη λέγοντας ότι είμαι ένας καλός ή είμαι ένας μεγάλος ηθοποιός. Σε καταξιώνει ο κόσμος. Αυτός σε «χειροτονεί». Στο «Ιφιγένεια εν Ταύροις» σκηνοθέτης τότε ήταν ο σπουδαίος Κωστής Μιχαηλίδης (σκηνοθετούσε μαζί με τον Μουζενίδη, τον Μινωτή και τον Σολωμό στο Εθνικό Θέατρο) και ηθοποιοί ήταν ο Θάνος Κωτσόπουλος (Αγαμέμνων) με την Άννα Συνοδινού (Ιφιγένεια).

Με αυτό το έργο γνώρισα τον χώρο της Επιδαύρου. Θυμάμαι ότι το λεωφορείο τότε δεν πήγαινε κατευθείαν στην Επίδαυρο. Πήγαινε μέσω Ναυπλίου γιατί δεν υπήρχε ο καινούργιος δρόμος που οδηγεί στο θέατρο. Τοιουτοτρόπως είχα γνωρίσει και το Ναύπλιο το οποίο πρόσφατα μάλιστα επισκέφτηκα γιατί βραβευτήκαμε με τη γυναίκα μου την Χρυσούλα από τον Δήμαρχο. Μας βράβευσαν μαζί, ως ζευγάρι στο χώρο της Τέχνης και χαρήκαμε πολύ.

Στην συνέχεια σπουδάσατε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αργότερα συμμετείχατε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν το 1967 όπου βρεθήκατε ανάμεσα σε ιερά τέρατα του Θεάτρου εκείνης της εποχής. Πως νιώσατε τότε;

Το Εθνικό όπως προείπα το γνώρισα ως κομπάρσος. Αργότερα έδωσα εξετάσεις. Επέμενα να μπω στην Δραματική Σχολή του Εθνικού γιατί αφενός αν δεν έμπαινα δεν θα ήμουν ηθοποιός αφετέρου δεν είχε δίδακτρα. Μπήκα στη σχολή και πήρα Άριστα, το μοναδικό Άριστα της χρονιάς εκείνης! Τότε δύο πράγματα γίνονταν με το Άριστα. Έπαιρνες ένα χρηματικό ποσόν και σε κρατούσαν υποχρεωτικά στο θέατρο. Με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζες δουλειά.
Κάποια στιγμή είχα βρεθεί στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος όταν με είδε ο Κουν σε ένα μικρό ρόλο, τον ρόλο του δούλου που είχα στον Οιδίποδα Τύραννο. Ήταν ωραίος ρόλος γιατί είναι αυτός που αποκαλύπτει στον Οιδίποδα ότι είναι ο υιός του Λάιου και από κει και πέρα προχωρά η τραγική ιστορία που τον οδηγεί να βγάλει τα μάτια του. Σε αυτόν τον ρόλο λοιπόν με πρόσεξε ο Κάρολος Κουν ο οποίος είχε έρθει με το θίασο του στο Σέιχ Σου που γινόταν η παράσταση. Ρώτησε μάλιστα τους ανθρώπους που είχε στο θίασο του «ποιος είναι αυτός;» και του είπαν «είναι ο Τσακίρογλου».

Στο μεταξύ, εγώ είχα πάει πολλές φορές στον Κουν και τον είχα παρακαλέσει να με πάρει στο Θέατρο. Είχαν μεσολαβήσει και κάποιοι άλλοι ηθοποιοί που ήταν κοντά του όπως ο Μπιρμπίλης με τον οποίο είχαμε παίξει μαζί στα Κόκκινα Φανάρια. Ήταν ο διακαής μου πόθος να βρεθώ δίπλα του και να παίξω στο Θέατρο Τέχνης. Τελικά έπαιξα και είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί ήταν η κορυφή των θεατράνθρωπων του τόπου μας. Αυτό πρέπει να έγινε το ’67-’68, μέσα στη Χούντα.

Εκεί γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους. Πρωταγωνιστές. Εμείς οι νεότεροι τους βλέπαμε από απόσταση. Να σας πω ότι στη φιλοδοξία μου για τα καλά θέατρα είχα κόψει τρεις φωτογραφίες του Μινωτή, του Χορν και του Κατράκη και έλεγα ο Θεός να με αξιώσει να τους πλησιάσω. Όχι μόνο τους πλησίασα αλλά και οι τρεις με πήρανε στον θίασο τους και αξιώθηκα να παίξω μαζί τους! Θεωρώ τον εαυτό μου, και πρέπει να σας το πω, έναν ηθοποιό ευλογημένο από τον Θεό γιατί πλησίασα και τα όνειρά μου και τους ανθρώπους που υπερεκτιμούσα για την προσφορά τους στο Θέατρο. Αυτούς είχα την φιλοδοξία να φτάσω. Ήταν το δείγμα γραφής και ο χώρος «πλεύσης» μου. Ήταν ένα όνειρο για εμένα. Ο θαυμασμός και η εκτίμηση που είχα για κάποιους ανθρώπους μου προκαλούσαν νέους στόχους που ανέβαζαν τον πήχη. Πού να τα φτάσεις αυτά τα άτομα; Εκείνη την εποχή που το σκεφτόμουν αλλά και μετά όταν πια τους γνώρισα από κοντά, εκτίμησα διπλά την τέχνη τους και πήρα πράγματα. Επηρεάστηκα και αυτό δεν το κρύβω. 

Ο πρώτος σας ουσιαστικός ρόλος ήταν αρχαία τραγωδία και συγκεκριμένα ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου όπου υποδυθήκατε το Κράτος στο πλευρό του «τεράστιου» Αλέξη Μινωτή. Πόσο σημαντική εμπειρία ήταν η γνωριμία σας μαζί του; Και πόσο δύσκολη;

Ο Προμηθέας Δεσμώτης πραγματοποιήθηκε πολύ νωρίς όταν ο Μινωτής είχε ακόμα πολλές δυνάμεις. Ο ρόλος αυτός χρειάζεται και πνευματική και σωματική δύναμη. Ταξιδέψαμε μάλιστα σε πολλά μέρη του κόσμου. Πήγαμε με το έργο αυτό στην Κίνα, στη Μόσχα, στην Ευρώπη γιατί του Μινωτή του άρεσε να εκτείνει τη φήμη του εκτός των συνόρων της Ελλάδας.

Δεν ήτανε δύσκολη η γνωριμία μου μαζί του γιατί τον θαύμαζα και ήξερα εκ των προτέρων ότι ήταν ένας άνθρωπος ακέραιος, σωστός. Ξέρετε οι άνθρωποι που έχουν ταλέντο έχουν μία ευθύτητα. Είναι δύσκολοι ακόμα και με τον εαυτό τους γιατί ξέρουν την αξία τους. Είναι και δίκαιοι. Αν κάποιος παρακολουθήσει τη ζωή του Μινωτή θα καταλάβει ότι δεν ήταν εύκολα τα πράγματα την εποχή εκείνη για να φτάσει κάνεις εκεί που έφτασε ο ίδιος.
Ο Μινωτής βρέθηκε στο μπουλούκι πού ήταν ο Βεάκης. Τότε ήταν μπουλούκια. Δεν υπήρχε διαμορφωμένο θέατρο. Αργότερα ήρθε ο Φώτος Πολίτης και πήρε ό, τι καλύτερο υπήρχε στο θέατρο και διαμόρφωσε όχι μόνο το Εθνικό αλλά και το ελληνικό θέατρο. Πρέπει να τους ευγνωμονούμε αυτούς τους ανθρώπους. Δυστυχώς αυτά δεν διδάσκονται ούτε στα σχολεία ούτε και στις δραματικές σχολές. Πολλές φορές οι νέοι άνθρωποι ακυρώνουν το παρελθόν και αυτό είναι μεγάλο λάθος γιατί από το παρελθόν μπορούμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον και μέσα από τα δύσκολα φτιάχνονται οι άνθρωποι.

Ακολούθησε η θεατρική παράσταση τα «Κόκκινα Φανάρια (1962), στον κινηματογράφο οι «Προστάτες»(1973) ενώ κάνατε και τηλεόραση. Την ίδια χρονιά, αποσπάσατε το Βραβείο Κατίνας Παξινού (ως Γκασπάρ του Χάντκε) και το 1997 κερδίσατε το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου Αιμίλιος Βεάκης (ως Ετεοκλής στο Επτά επί Θήβας) του Σπύρου Ευαγγελάτου.

Σωστά. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος ήταν συμμαθητής και φίλος μου και του χρωστάω πολλά. Είχαμε συμπορευτεί και είχαμε κάνει μεγάλες επιτυχίες. Παίξαμε Φάουστ, την Μαρία Δόξα Πατρί και τι δεν παίξαμε μαζί.

Όταν γύρισε από τη Γερμανία εγώ έκανα τον Γκασπάρ του Χάντκε και είχε βάλει στο ρεπερτόριο την Πείνα και τη δίψα του Ιονέσκο για να γίνει μαζί μου. Όταν μου το ανακοίνωσε του είπα: «μήπως είναι πρόκληση επειδή είμαι φίλος σου, να παίξω και τα δύο έργα»; Η απάντησή του ήταν «Όχι εγώ εσένα θέλω γιατί όταν αποφάσισα να τα κάνω είχα σκεφτεί τον Τσακίρογλου». Η Πείνα και δίψα στο Εθνικό Θέατρο ήταν μία σπουδαία παράσταση με μεγάλους ηθοποιούς. Τον Λυκούργο Καλλέργη και τη Μαρία Σκούντζου (έκανε τη σύζυγό μου) και βεβαίως τον Γκασπάρ που ήταν μία παράσταση ιδιαίτερη. Τα βραβεία ανέβασαν τον πήχη και όχι μόνο. Πολλοί είναι οι ηθοποιοί που μου λένε ότι ο Γκασπάρ στάθηκε η αιτία και έγιναν ηθοποιοί. Ήταν πράγματι συνεχής η δουλειά που έφτασε μέχρι το σήμερα και ακόμα δουλεύω! 

60 χρόνια καριέρας με θεατρικά έργα, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Πολύ υλικό! Με πολλές μνήμες και σίγουρα με όμορφες αναμνήσεις.

Όλα τα χρόνια ήταν όμορφα. Μου χάρισαν επιτυχίες και μεγάλωσαν την αγάπη που έχω για το θέατρο και ιδιαίτερα την αγάπη για το ελληνικό κοινό. Είχα την τύχη και τη χαρά να παίξω με αξιόλογους πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες. Ξέρετε ότι το θέατρο έχει αρχή και τέλος. Μοιάζει με τη ζωή. Έχει την γέννηση, έχει και τον θάνατο. Αυτό το γνωρίζουμε εμείς οι ηθοποιοί και προσαρμοζόμαστε σε όσα μας επιτάσσει η ζωή. Ξέρουμε ότι όλα έχουν αρχή, δημιουργία και τέλος. Επίσης, να προσθέσω ότι μέσα από το θέατρο μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω όλο τον κόσμο. Μόνο στην Αμερική δεν έχω πάει. 

Χρυσούλα Διαβάτη. 55 χρόνια κοινής ζωής. Πόσο σημαντικό τελικά είναι να «μεγαλώνεις» μαζί με τον άνθρωπό σου; Πόσο λείπει από την εποχή μας η ποιότητα και η αξία της μονιμότητας ενός συντρόφου;

Ακριβώς. Με μία κόρη σπουδαία η οποία γεννήθηκε από αυτό τον γάμο, από αυτόν τον έρωτα ο οποίος δημιουργήθηκε στο θέατρο του Κατράκη όταν έπαιζα με τον ίδιο, τον Ιούλιο Καίσαρα. Έκανα τον Μάντη και εκεί γνώρισα τη Χρυσούλα Διαβάτη. Αργότερα βρεθήκαμε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Παντρευτήκαμε στην Θεσσαλονίκη με κουμπάρα μας την Ντόρα Τσάτσου. Εκεί γεννήθηκε και η κόρη μας. 
Είναι πολύ σημαντικό το «μαζί» γιατί μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες για το θέατρο πρωτίστως και τις ίδιες αγωνίες για να δημιουργήσουμε μία καλύτερη ζωή. Αυτοσκοπός είναι να συντηρείς σωστά τη μονιμότητα και να υπάρχει αυτό το πρωτογενές στοιχείο που την έφτιαξε. Λέγεται έρωτας.

Αυτή την σεζόν πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Προσωπική Συμφωνία» του Ronnald Harwood μαζί με πολύ αξιόλογους ηθοποιούς σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά στο Από Μηχανής Θέατρο. Μιλήστε μας για την ουσία του έργου.

Όταν κάτι πετυχαίνει όπως πέτυχε η συγκεκριμένη παράσταση είναι μία ευτυχής στιγμή για το θέατρο μας. Όλοι οι ηθοποιοί είναι άριστοι. Το θέμα του είναι πολιτική και τέχνη. Πρέπει ο καλλιτέχνης να είναι ενεργό μέλος της πολιτικής ή πρέπει να μην ασχολείται με αυτήν;
Ο Βίλχελμ Φουρτβένγλερ ήταν ένας φάρος της μουσικής. Ένας άνθρωπος που «οδήγησε» τη μουσική όχι μόνο πρακτικά αλλά και θεωρητικά. Μάλιστα έχει γράψει και βιβλία με τις απόψεις του γύρω από το χώρο της τέχνης και από την παιδεία της μουσικής. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος είχε την ατυχία να δημιουργήσει το έργο και τη φήμη του κατά τη ναζιστική εποχή και τον ενέπλεξαν αδίκως στο θέμα του ναζισμού. Ο Χίτλερ είχε στερήσεις ως φαίνεται από το χώρο της τέχνης και κατέληξε να ασχοληθεί με το χώρο της πολιτικής. Ο Φουρτβένγλερ βοήθησε πολύ το εβραϊκό στοιχείο και τους καλλιτέχνες που ήταν δημιουργικοί εκείνη την εποχή ώστε να προχωρήσουν και να ξεχωρίσουν για να γλιτώσουν από τον βασανισμό, από το Άουσβιτς και από όλα εκείνα που σήμερα τα θυμόμαστε και τα μνημονεύουμε αρνητικά. 
Δεν είναι τυχαίο το ότι η παράσταση που έχουμε φτιάξει στο Από Μηχανής Θέατρο, κάθε βράδυ είναι γεμάτη κόσμο. Έρχονται για να δουν αυτό το έργο, να ακούσουν τις συμφωνίες του Μπετόβεν, να απολαύσουν ερμηνείες ηθοποιών, την καλή σκηνοθεσία και ένα καλό σκηνικό περιβάλλον με τα χαλάσματα που υπάρχουν στο δάπεδο της σκηνής.

Τον Δεκέμβρη 2019 βραβευτήκατε από τον «Επίλογο» στο Μουσείο Μπενάκη για την προσφορά σας στον Πολιτισμό της Χώρας μας. Τέτοιου είδους διακρίσεις πιστεύετε ότι δημιουργούν πρότυπα στις επόμενες γενιές για τις Τέχνες και τις Επιστήμες;

Αυτό έγκειται στις νέες γενιές. Εμείς έχουμε κάνει το καθήκον μας για να μπορέσουμε να κρατάμε τις αξίες που πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε καλλιτέχνης και ο κάθε επιστήμονας όπως έκανε ο Κριμιζής και ο Μικρούτσικος που επίσης βραβεύτηκαν εκείνο το βράδυ. Χαίρομαι γιατί η βράβευση αυτή αφορά τρεις σημαντικούς ανθρώπους πού ξεχωρίζουν για το ήθος και το πολιτιστικό τους έργο στον τόπο μας. Αυτά δεν πρέπει να τα διαχωρίζουμε. Ο καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος άνθρωπος και πρέπει να δημιουργεί το πρότυπο όχι μόνο της τέχνης του αλλά και του ήθους του. 

Έγκειται στα παιδιά να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό και αυτοί που μπορούν να τα βοηθήσουν είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι άνθρωποι που έχουν συνεισφέρει στις Τέχνες στα Γράμματα και στις Επιστήμες ως πρότυπα.

Τι έχουμε για μετά;

Έχω κάποιες προτάσεις τις οποίες τις σκέφτομαι. Θα κάνω μία ταινία σε συνεργασία με μία Σέρβα γυναίκα που ζει στο Λος Άντζελες. Θα συμμετέχω σε αυτή την ταινία και έχω ήδη διαβάσει το σενάριο που αφορά τον Άγιο Νεκτάριο. Είναι μία αμερικανική παραγωγή και η ομιλούμενη γλώσσα θα είναι τα αγγλικά.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει για το μέλλον;

Η Τουρκία. Η Τουρκιά (γέλια).  Φοβόμαστε την Τουρκία και σε αυτό δεν φταίει ο Έλληνας ο οποίος υπομένει. Ας μην ξεχνάμε ότι για 400 χρόνια αυτός ο τόπος ήταν υπό το καθεστώς της. Όμως δεν φταίνε οι λαοί. Φταίνε οι ηγέτες που έχουν τις στρεβλές φιλοδοξίες τους. 

Προσωπική Συμφωνία

Παίζουν: Νικήτας Τσακίρογλου, Χρήστος Βαλαβανίδης, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Άννα Ελεφάντη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Παναγιώτης Γουρζουλίδης, Κώστας Κουτρούλης, Δημήτρης Μπούρας

Συντελεστές: 
Μετάφραση: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά - Κοστούμια: Αγγελικη Αθανασιάδου, Λήδα Σπερελάκη
Μουσική Επιμέλεια/ Σύνθεση : Παύλος Κατσιβέλης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Επιμέλεια Κίνησης - Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
Β΄ βοηθός σκηνοθέτη:(Χρήστος Καρανικόλας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Σχεδιασμός Γραφιστικών: Θωμάς Παπάζογλου

*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Info:

Από Μηχανής Θέατρο - Κάτω Σκηνή
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 18.00, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 18.00

Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος : Τετάρτη και Παρασκευή 15 ευρώ, Σάββατο και Κυριακή 18 ευρώ
Μειωμένο: Τετάρτη και Παρασκευή 12 ευρώ, Σάββατο και Κυριακή 15 ευρώ
Ατέλεια: 5 ευρώ (Τετάρτη)

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr  / Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 5232097.