Μανώλης Εμμανουήλ στο ethnos.gr: «Στην Ελλάδα ως ηθοποιός θα μπορούσα να παίξω σχεδόν τα πάντα, στην Αγγλία αναγκαστικά τυποποιήθηκα»

Κάθε όνειρο για να γίνει πραγματικότητα χρειάζεται θέληση και σκληρή δουλειά. Να πιστέψεις στον εαυτό σου και στις δυνατότητές σου. Ο Μανώλης Εμμανουήλ, με βασικούς ρόλους σε πολύ γνωστές παραγωγές, όπως το «Greed» που πρόσφατα προστέθηκε στις επιλογές του Netflix και την τηλεοπτική σειρά «The Durrells», έχει χαράξει μία λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό. Είναι ένας ευγενικός άνθρωπος, καθόλου απόμακρος, που πιστεύει στην καλοσύνη των ανθρώπων.

Αφορμή για την κουβέντα μας, στάθηκε η συμμετοχή του στη σειρά «Όρκος» της ΕΡΤ, σε σενάριο της Τίνας Καμπίτση και σκηνοθεσία του Σπύρου Μιχαλόπουλου, η οποία αποτελεί το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στη χώρα μας. Εκεί κρατά έναν από τους βασικούς ρόλους και πιο συγκεκριμένα υποδύεται τον Αντώνη Λινάρδο, υπεύθυνο στη ΓΑΔΑ, στο τμήμα των Εξαφανίσεων, πατέρα ενός μικρού αγοριού. Άνθρωπος - κλειδί στην αστυνομική ιστορία, ηθικός και νομοταγής, εκ πρώτης όψεως. «Τα στοιχεία που μ' έκαναν να πω "ναι" ήταν το πρωτότυπο θέμα που διαπραγματεύεται η σειρά, καθώς και ο συνδυασμός ιατρικού/ αστυνομικού δράματος. Φυσικά και οι συντελεστές, τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες» λέει ο Μανώλης Εμμανουήλ στο ethnos.gr.

Η σειρά της ΕΡΤ1 «συνομιλεί» με τη σύγχρονη εποχή και εντοπίζει κανείς κοινωνικές παραμέτρους, με τις οποίες μπορεί εύκολα να ταυτιστεί. Συμφωνα με τον ίδιο, ένας από τους σημαντικούς ρόλους της τηλεόρασης και των Τεχνών γενικότερα, είναι ν' αφυπνίσει και να μιλήσει στις συνειδήσεις των θεατών/κοινού. «Και τα μηνύματα περνούν, πιστεύω, πολύ πιο οργανικά και ουσιαστικά μέσω μιας σειράς/παράστασης από το να διαβάσει κανείς για παράδειγμα ένα άρθρο/στατιστικές, κτλ. Γιατί επειδή "μιλούν" περισσότερο στο συναίσθημα, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ανακινήσουν ενσυναίσθηση για το θέμα που διαπραγματεύονται».

«Ο "Όρκος" έφερε στο προσκήνιο μια ομάδα ανθρώπων που ήταν έως τώρα "κομπάρσοι" στις ζωές μας» 

Από τη δική του οπτική, το πιο «ηχηρό» μήνυμα που θέλει να περάσει η σειρά, στην οποία συμμετέχει, είναι πως πολύ συχνά είμαστε τόσο απορροφημένοι στον μικρόκοσμό μας που δεν μπορούμε να δούμε τι γίνεται δίπλα μας, την ανάγκη για βοήθεια που έχουν οι συμπολίτες μας. «Οι σημερινοί ρυθμοί, η ανάγκη για να φτάσουμε κάπου, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, μας κάνουν να είμαστε τυφλοί για πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε χάσει μέρος από την ανθρωπιά μας. Συγκεκριμένα, ο "Όρκος" έφερε στο προσκήνιο μια ομάδα ανθρώπων που ήταν έως τώρα "κομπάρσοι" στις ζωές μας, τους συναντάμε αλλά δεν τους προσέχουμε, απλά "υπάρχουν" εκεί και αυτό το έχουμε αποδεχτεί. Ελπίζω και πιστεύω πως το κοινό της σειράς θα βλέπει τους άστεγους πλέον σαν ανθρώπους μοναδικούς, με τις προσωπικές τους ιστορίες που λόγω συνθηκών κατέληξαν στο δρόμο. Και μακάρι όλοι να βάλουμε ένα λιθαράκι να βοηθήσουμε να βελτιωθούν οι ζωές τους».

Σήμερα, παρατηρούμε πως στα social media και ειδικά στο Twitter, ανοίγει ένας διάλογος μεταξύ των χρηστών / τηλεθεατών, οι οποίοι σχολιάζουν τις εκάστοτε εξελίξεις των σήριαλ. Πώς του φαίνεται αυτή η άμεση εμπλοκή του κοινού; «Οι τρόποι επικοινωνίας αλλάζουν διαρκώς και πλέον το "feedback" είτε είναι για ποσταρίσματα, είτε για γεγονότα, είτε για σήριαλ είναι άμεσο. Προσωπικά, το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον τόσο γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να δω πώς σχολιάζουν τις εξελίξεις της πλοκής και παράλληλα να διαβάσω διαλόγους μεταξύ θεατών που πολλές φορές με κάνουν και συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικά σκέφτονται κάποιοι, πόσο εμπλέκονται συναισθηματικά σε αυτό που βλέπουν στην οθόνη και σε μεγάλο βαθμό το αν αυτό που θέλαμε να περάσουμε με τη δουλειά μας έχει το αποτέλεσμα που πιστεύαμε πως θα είχε» απαντά.

Ο Έλληνας ηθοποιός που διαπρέπει στο Λονδίνο και την παγκόσμια υποκριτική σκηνή

Ο Μανώλης Εμμανουήλ σπούδασε Θεατρολογία στην Αθήνα και έφτιαξε βαλίτσες για Λονδίνο όταν έγινε δεκτός σε μια από τις πιο γνωστές δραματικές σχολές του κόσμου, στο Central School of Speech and Drama. Μετά την αποφοίτησή του υπέγραψε με ατζέντη και κάπως έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία του στην βρετανική πρωτεύουσα. Από τότε δουλεύει ανελλιπώς στον κινηματογράφο, το θέατρο, την τηλεόραση, ενώ δανείζει τη φωνή του σε γνωστά βιντεοπαιχνίδια και διαφημιστικά σποτ. «Δεν έφυγα από την Ελλάδα πιστεύοντας ότι θα εγκατασταθώ για πάντα στην Αγγλία. Ήθελα να έχω την εμπειρία να ζήσω στο εξωτερικό για λίγα χρόνια, πίστευα πως μετά την αποφοίτησή μου, θα γυρίσω Αθήνα και θα δουλέψω εκεί. Και φυσικά, γνώριζα πως οι δραματικές της Αγγλίας είναι από τις καλύτερες του κόσμου. Όμως μετά την παράσταση στην οποία έπαιξα για το πτυχίο της δραματικής -την οποία παρακολούθησαν πολλοί άνθρωποι του χώρου-, μου πρότεινε ένας ατζέντης να με εκπροσωπήσει και έτσι αποφάσισα να μείνω για να δοκιμάσω την τύχη μου σε διεθνές επίπεδο».

Σύμφωνα όσα αναφέρει στη συνέχεια, εξηγεί πως «για κανέναν ηθοποιό δεν είναι εύκολο να εργαστεί και να ζήσει από τη δουλειά του σε μια ξένη χώρα, να κάνει καριέρα σε ένα επάγγελμα στο οποίο η γλώσσα είναι βασικό εργαλείο, το ζωτικό όργανο. Στην Ελλάδα ως ηθοποιός θα μπορούσα να παίξω τα πάντα. Στην Αγγλία αναγκαστικά τυποποιήθηκα. Στις οντισιόν και στα κάστινγκ με διάλεγαν όταν ήθελαν έναν μεσογειακό/λατίνο τύπο. Αυτό ήταν κάτι που φυσικά και με πείραζε, αλλά έπρεπε να το αποδεχτώ και να προσπαθήσω να το χρησιμοποιήσω ως πλεονέκτημα. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν λοιπόν (και ως ένα βαθμό παραμένει) το να καταφέρω να πείσω παραγωγούς ή σκηνοθέτες ότι μπορώ να παίξω και άλλα πράγματα εκτός από την καρικατούρα του Έλληνα, του Ιταλού, του Ισπανού. Στο θέατρο ήταν πιο εύκολο να το πετύχω, αλλά στο σινεμά και την τηλεόραση ταλαιπωρήθηκα. Βέβαια πιστεύω πως άξιζε τον κόπο αυτή η απόφαση μιας και μένοντας στο Λονδίνο, μου δόθηκαν ευκαιρίες που δεν θα μου είχαν δοθεί αν είχα γυρίσει. Όπως να πάρω μέρος σε διεθνείς παραγωγές και να δουλέψω με ανθρώπους που θαύμαζα επί χρόνια και που είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο».

Ο Μανώλης Εμμανουήλ στο «Greed» του Netflix

Το βιογραφικό του εμπλουτίζεται διαρκώς με συμμετοχές σε πολύ αξιόλογα project, με το πιο πρόσφατο να είναι η συμμετοχή του στην ταινία «Greed» του βραβευμένου σκηνοθέτη Michael Winterbottom. Νωρίτερα, είχε λάβει μέρος στην επιτυχημένη σειρά «The Durrells», ενώ πρωταγωνίστησε στο βίντεο - mockumentary του «Lost My Marbles», το οποίο έχει την υποστήριξη του Στίβεν Φράι και προωθεί την επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα. «Σταθμό στην καριέρα μου, σίγουρα, θεωρώ τον ρόλο και τη συνεργασία μου, με τον υπέροχο Michael Winterbottom. Ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας μου. Πέρασα δύο αξέχαστους, πολύτιμους μήνες στη Μύκονο για τα γυρίσματα, μαζί με πασίγνωστους Αμερικανούς και Άγγλους ηθοποιούς που θαύμαζα επί χρόνια. Έπειτα από αυτή τη συνεργασία νιώθω πως η καριέρα μου πέρασε σε άλλο πλέον επίπεδο και έχουν ανοίξει καινούριες πόρτες, ενώ έχω περισσότερες επιλογές. Πριν από αυτό θα έλεγα πως ξεχωρίζω την πρώτη μου εμπειρία μετά τη δραματική στο σανίδι, όταν έπαιξα τον Βαλμόν σε μια μοντέρνα εκδοχή των "Επικίνδυνων Σχέσεων", την πρώτη φορά που έπαιξα ελληνική τραγωδία, τον Οδυσσέα, στην Εκάβη (στα αγγλικά), τον ρόλο μου στην Οικογένεια Ντάρελ, που έγινε μια τεράστια επιτυχία τόσο όταν παίχτηκε στο ITV (χτύπαγε ακροαματικότητες 11 - 12 εκατομμύρια το επεισόδιο), όσο και όταν την πήρε το Netflix και αγαπήθηκε παγκοσμίως, και φυσικά και τώρα, με τον "Όρκο", που σηματοδοτεί την πρώτη μου δουλειά στην Ελλάδα και στα ελληνικά».

Τι τον κάνει να πει «όχι» σε μια δουλειά; «Διάφοροι παράγοντες, όπως προηγούμενες δουλειές των συντελεστών που δεν μου άρεσαν, ρόλοι που δεν με ενδιέφεραν υποκριτικά, όροι εργασίας που de facto θα μου απαγόρευαν να κάνω άλλα πράγματα, για παράδειγμα μεγάλες περιοδείες που αν τις έκανα, για καιρό δεν θα είχα τη δυνατότητα να κάνω τηλεόραση / κινηματογράφο / θέατρο στο Λονδίνο. Η αλήθεια είναι πως τώρα που σκέφτομαι, δεν υπάρχει κάποιο "όχι" που έχω μετανιώσει, έχω όμως στεναχωρηθεί για δουλειές που ήθελα, αλλά δεν μπόρεσα να κάνω γιατί είχα κλείσει κάτι άλλο ή γιατί δεν ήμουν διαθέσιμος να πάω στην οντισιόν τη συγκεκριμένη μέρα / περίοδο» σημειώνει.

Είναι από τους καλλιτέχνες που έχει ζήσει και δουλεύψει στο εξωτερικό για μεγάλο διάστημα. Οι διαφορές που έχει εντοπίσει στις παραγωγές του Λονδίνου σε σχέση με της Ελλάδας, είναι κυρίως η μεγάλη διαφορά των budget. «Στην Ελλάδα υπάρχουν τεράστια ταλέντα, τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες. Καταπληκτικοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, παραγωγοί, σκηνογράφοι, φωτιστές. Έχω δει δουλείες που με έχουν εντυπωσιάσει. Η έλλειψη χρημάτων, όμως, είναι συχνά πολύ περιοριστική και αυτό φαίνεται. Φέτος, επειδή πέρασα πολύ χρόνο στην Αθήνα λόγω των γυρισμάτων, είδα πολύ θέατρο. Κάποιες παραστάσεις ήταν πολύ δυνατές, κάποιες άλλες… όχι και τόσο. Αλλά φυσικά αυτό συμβαίνει και στην Αγγλία. Για την ελληνική τηλεόραση τα δείγματα είναι πολύ ελπιδοφόρα, η πορεία είναι ανοδική, υπάρχει ξανά επένδυση στη μυθοπλασία. Εκεί που σαφέστατα υστερούμε πολύ -σε σύγκριση με το Ηνωμένο Βασίλειο για το οποίο με ρώτησες- είναι ο κινηματογράφος, έχουμε τεράστιο δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να υπάρξει στη διεθνή συνείδηση "ελληνικός κινηματογράφος". Πάντα φυσικά υπάρχει η φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα».

Ιδανικά σε αυτό το σημείο, εξομολογείται πως θα ήθελε να κάνει δουλειές που τον ενδιαφέρουν και στις δύο χώρες /σε διεθνές επίπεδο. Και να δουλεύω σε διαφορετικά μέσα (πότε θέατρο, πότε τηλεόραση, πότε ταινίες) και είδη έχω καιρό να κάνω κωμωδία για παράδειγμα. Θέατρο στην Ελλάδα θα ήταν κάτι που θα μου άρεσε πολύ κάποια στιγμή μιας και είναι κάτι που δεν το έχω κάνει ακόμη. Το τι θα γίνει στο μέλλον δεν το ξέρω όμως…ο χρόνος θα δείξει».

Είστε η ελληνική φωνή της Easy Jet εδώ και πολλά χρόνια. Πώς αισθάνεστε κάθε φορά που πετάτε και ακούτε τη φωνή σας; Θυμάστε ένα αστείο περιστατικό που σας έχει τύχει;

Με την EasyJet η συνεργασία ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια όταν η ατζέντισσα μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι είχαν διαλέξει τη φωνή μου ανάμεσα σε διάφορες για να κάνει το ελληνικό σπικάζ για τις πτήσεις τους. Είναι αρκετά αστείο που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο ακούνε τη φωνή μου πάνω στο αεροπλάνο. Γνωστοί που είχα χρόνια να τους μιλήσω, έχουν επικοινωνήσει να με ρωτήσουν αν είναι η φωνή μου αυτή που άκουσαν! Και πολλοί φίλοι μου μου στέλνουν βίντεο όταν είναι στο αεροπλάνο και με ακούνε, συχνά κάνοντας παράλληλα αυτά που τους λέει η φωνή μου! Δένουν τις ζώνες τους, κλείνουν τραπεζάκια, κτλ. Ένας από αυτούς είναι και ο Asa Butterfield με τον οποίο δουλέψαμε στο «Greed», που όταν γύριζε απο Μύκονο μου έστειλε ένα τέτοιο βίντεο όσο άκουγε τη φωνή μου. Πριν ενα μήνα περίπου, πέταξα με EasyJet για πρώτη φορά μετά από καιρό, και είχα ξεχαστεί, ούτε πού σκέφτηκα ότι θα «με ακούσω» και εκεί που άρχισα να διαβάζω ένα περιοδικό, άρχισα να λέω στα μεγάφωνα ότι είναι η ώρα να κλείσουμε τα κινητά μας, και πραγματικά ξαφνιάστηκα και έβαλα τα γέλια!

Σας είδαμε να πρωταγωνιστείτε και σε μία πολύ σπουδαία καμπάνια για τη συγκέντρωση υπογραφών για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Από τη δική σας εμπειρία, πιστεύετε πως υπάρχει ελπίδα να επιστρέψουν μια μέρα εδώ όπου ανήκουν;

Πιστεύω και ελπίζω πως ναι. Δεν μπορώ όμως με σιγουριά αν θα γίνει σύντομα ή αν θα πρέπει να περάσουν ακόμη κάποια χρόνια. Θεωρώ πως οι Άγγλοι, πάντως, όσο περνάει ο καιρός και εξακολουθούν οι προσπάθειές μας, γίνονται πιο ανοιχτοί στο ενδεχόμενο της επιστροφής τους. Αυτό το αποδεικνύει και το γεγονός ότι σε πρόσφατη δημοσκό-πηση, το 60% των Βρετανών είπαν ότι τα γλυπτά ανήκουν στο μουσείο της Ακρόπολης. Και πρόσφατα επίσης, οι Times του Λονδίνου δημοσίευσαν ένα άρθρο υπέρ της επιστροφής τους.

Αν μπορούσατε να ζήσετε την καριέρα ενός άλλου ηθοποιού, ποιον θα διαλέγατε;

Χμμ… Θα διάλεγα κάποιον σαν τον Χαβιέ Μπαρδέμ. Όχι μόνο είναι εξαιρετικός ηθοποιός με μεγάλη γκάμα ρόλων, αλλά και έχει καταφέρει να παίζει τόσο στη γλώσσα του, σε Ισπανικές παραγωγές όσο και στα αγ-γλικά σε ταινίες του Hollywood.

Αν μπαίναμε στο σπίτι σας, εδώ στην Αθήνα, τι θα βλέπαμε; Υπάρχουν διαφορές με αυτό που ζείτε στον Λονδίνο;

Τεράστιες διαφορές! Στο Λονδίνο μένω στον 25ο όροφο ενός ουρανοξύ-στη, σε καινούριο κτίριο με θέα στον Τάμεση, στο Canary Wharf, μια πολύ urban και μοντέρνα περιοχή. Στην Αθήνα προς το παρόν είμαι στο πατρικό μου στην Κηφισιά και όπως και οι περισσότεροι στην Ελλάδα (στην Αγγλία έχουν την τάση να κάνουν αλλαγές πολύ συχνά), η μητέρα μου δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στη διακόσμηση από τότε που ήμασταν παιδιά. Το δωμάτιο μου είναι ακριβώς όπως το άφησα πριν φύγω για Λονδίνο.

Κι αν μπορούσαμε να δούμε τον εσωτερικό σας κόσμο, τι θα παρατηρούσαμε εκεί;

Ωχ, τώρα μου βάζεις δύσκολα! Λοιπόν, εκτίμηση για όσα έχω, επειδή είτε επειδή μου ήρθαν τυχαία είτε έχω δουλέψει γι’ αυτά. Ελπίδα και αναζήτηση για αυτά που θέλω να έρθουν στη συνέχεια. Γενικά, δεν επαναπαύομαι, η επίτευξη κάποιου στόχου, εκτός από τη χαρά και την ικα-νοποίηση, σημαίνει και την αναζήτηση του επόμενου. Πολλή αγάπη για τους ανθρώπους που έχω γύρω μου εδώ και χρόνια και περηφάνια για τις σχέσεις που έχουμε δημιουργήσει και διατηρήσει. Και ίσως και μια δόση παιδικότητας- σε αυτά που με κάνουν και γελάω και στον τρόπο που βλέπω καμία φορά τον κόσμο που δεν έφυγε ποτέ.

Με τι ασχολείστε στον ελεύθερο χρόνο σας; 

Ταξιδεύω πάρα πολύ (και εκτός δουλειάς), κάνω γυμναστική, παίζω λίγο πιάνο και βλέπω πολύ θέατρο, ταινίες, σειρές. Αλλά τα τελευταία δυο χρόνια, αυτό που μου παίρνει περισσότερο χρόνο (και απολαμβάνω και πιο πολύ), είναι οι βόλτες και τα παιχνίδια με το golden retriever μου, τον Hamlet.

Ακρίβεια στο ρεύμα: Παγώνει η ρήτρα αναπροσαρμογής, μπαίνει πλαφόν στην χονδρική τιμή - Κατατέθηκε το νομοσχέδιο

Προσωπικός γιατρός: Υψηλότερες αμοιβές για τους γιατρούς που θα αναλάβουν ηλικιωμένους - Οι 5 «ποινές» για τους ασθενείς

Εκλογικά ψηφοδέλτια φτιάχνει η Νέα Δημοκρατία: Οι νέες αφίξεις και τα μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη

Μανώλης Εμμανουήλ στο ethnos.gr: «Στην Ελλάδα ως ηθοποιός θα μπορούσα να παίξω σχεδόν τα πάντα, στην Αγγλία αναγκαστικά τυποποιήθηκα»