Η αίθουσα βυθίζεται στο σκοτάδι και η οθόνη ανοίγει σαν παράθυρο σε μια Αθήνα που μοιάζει να έχει ανασυρθεί από ξεχασμένη βιντεοταινία. Η πόλη εμφανίζεται βουτηγμένη στα ξεθωριασμένα χρώματα παλιού φιλμ, με τα πλάνα της ν' ανακαλούν τη δεκαετία του '90 που έχει απομακρυνθεί, αλλά δεν έχει χαθεί.
Στους δρόμους, κολλημένα στην κίνηση και στα φανάρια, Fiat Uno, Toyota Corolla του ’90, Nissan Sunny και Honda GLX κινούνται σαν να επαναλαμβάνουν μια γνώριμη καθημερινή διαδρομή. Στα πεζοδρόμια, περαστικοί με σακάκια με έντονες βάτες, τζιν μπουφάν stonewashed που λαμπυρίζουν στο φως του ήλιου, ψηλόμεσες φούστες που ακολουθούν τον ρυθμό του περπατήματος, πλεχτές ζακέτες που κουβαλούν την αισθητική της δεκαετίας, αλλά και υπάλληλοι που καπνίζουν μέσα στα γραφεία τους και ζαχαροπλαστεία που σερβίρουν πάστες αμυγδάλου, συνθέτουν ένα σκηνικό όπου το παρελθόν μοιάζει –έστω για λίγο– να επιστρέφει. Η πόλη μοιάζει οικεία, με μια μελαγχολική ζεστασιά που εισχωρεί στον θεατή σαν ξεχασμένη ανάμνηση.
Η νέα παραγωγή της COSMOTE TV, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και σενάριο Βασίλη Ρίσβα και Δήμητρας Σακαλή, φέρει τον τίτλο «ΡΙΦΙΦΙ» και εμπνέεται από την περιβόητη ληστεία σε τράπεζα της Αθήνας το 1992. Άγνωστοι δράστες αφαίρεσαν περίπου 5 δισ. δραχμές από 301 θυρίδες, ανοίγοντας τούνελ μήκους περίπου 25 μέτρων κάτω από την κοίτη του Ιλισού και την οδό Καλλιρρόης. Η πράξη χαρακτηρίστηκε ως «το ριφιφί του αιώνα» και μέχρι σήμερα, οι ταυτότητες των δραστών παραμένουν άγνωστες, με όλα τα στοιχεία που έχουν εντοπίσει οι αρχές να οδηγούν σε αδιέξοδα, μερικές συλλήψεις που αποδείχθηκαν λανθασμένες, μερικά ομόλογα να εντοπίζονται χρόνια μετά σε μία παραλία της Βραυρώνας.
Η σειρά κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου στις 23:00 αποκλειστικά στο COSMOTE CINEMA 1. Κάθε επεισόδιο θα βρίσκεται αμέσως διαθέσιμο On Demand, σε 4K ανάλυση. Η προβολή των πρώτων επεισοδίων παρουσιάζει μια παραγωγή ύψους εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, ένα αποτέλεσμα υψηλής αισθητικής που αξιοποιεί πάνω από είκοσι χώρους γυρισμάτων. Ανάμεσά τους 7 - 8 σπίτια, γραφείο τελετών, λούνα παρκ, γραφεία της ΕΥΔΑΠ και της αστυνομίας, το ειρηνοδικείο, η μάντρα-στρατηγείο των διαρρηκτών.
Το «ΡΙΦΙΦΙ» παρακολουθεί έξι πρόσωπα αντρών που κινούνται σε παράλληλες ζωές, μέχρι τη στιγμή που μία γυναίκα μπαίνει απρόσμενα στη ζωή τους και ανατρέπει τις ισορροπίες. Η μοναχική και μυστηριώδης Όλγα, την οποία ερμηνεύει η Ευαγγελία Μουμούρη λειτουργεί ως πυξίδα της ομάδας και κάνει τα πάντα ώστε να μπορέσει να βρει δικαιοσύνη, κυρίως για να μπορέσει να πενθύσει. Δίπλα της ο Μανώλης, συνεταίρος του συζύγου της, τον οποίο υποδύεται ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, μια φιγούρα που προσπαθεί ν' αντεπεξέλθει σε χρέη που ασφυκτιούν γύρω του. Στο κάδρο συναντάμε ακόμη τον μελαγχολικό Νίκο (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος), έναν άντρα που κουβαλά το πένθος της απώλειας της γυναίκας του, τον Βάκη (Πάνος Βλάχος), αιώνιο έφηβο που ζει με τον πατέρα και την αδελφή του, την ώρα που η τράπεζα απειλεί να τους πάρει το σπίτι και τον Μιχάλη (Προμηθέας Αλειφερόπουλος), έναν νεαρό που προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος ανάμεσα στη φυλακή, την οικογενειακή διάλυση και την ασθένεια του πατέρα του, Άρη Λεμπεσόπουλο.
Το πρωταγωνιστικό καστ συμπληρώνουν ο Αντώνης (Βλαδίμηρος Κυριακίδης) και ο Αργύρης (Δήμος Γιγαντάκης), παιδικοί φίλοι που εργάζονται στο Γραφείο Τελετών του πρώτου. Στο περιθώριο —αλλά ποτέ εκτός κάδρου— βρίσκεται ο Θέμης, ο σερβιτόρος του ζαχαροπλαστείου απέναντι από την τράπεζα. Ο Αχιλλέας Ζέρβας αποδίδει με φυσικότητα τη νεανική ματιά ενός ανθρώπου που παρατηρεί τον κόσμο χωρίς φίλτρα. Οι ήρωες δεν παρουσιάζονται ως «κακοποιοί» με την κλασική έννοια, αλλά μοιάζουν περισσότερο με ανθρώπους πιεσμένους από το σύστημα, που φτάνουν σε μια ακραία απόφαση γιατί δεν βλέπουν άλλη διέξοδο.
Οι δημιουργοί αφηγούνται τις ζωές των ηρώων μέσα από καθημερινές στιγμές τους, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Η σειρά δεν ζητά να τους λυπηθούμε, αλλά μας αφήνει απλώς να τους γνωρίσουμε και να δούμε σε αυτούς κάτι γνώριμο, σχεδόν οικείο. Είναι μία κραυγή που βγάζουν αυτοί οι χαρακτήρες, μία κραυγή που θα ήθελε να βγάλει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που έχει συναντήσει εμπόδια στη ζωή του, τα οποία δεν τον αφήνουν να ζήσει απλά και όμορφα. Η παρουσία ηθοποιών που συχνά συνδέονται με κωμικούς ρόλους λειτουργεί σαν αντίβαρο στη δραματική ατμόσφαιρα. Η σειρά αποκτά ισορροπία, με χιούμορ που φωτίζει τις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας.
Στο τρίτο επεισόδιο αποκαλύπτεται και το προσωπικό κίνητρο της Όλγας, μια ιστορία που βασίζεται, επίσης, σε πραγματικό γεγονός και δίνει νέο τόνο στην αφήγηση. Στοιχείο που οι δημιουργοί προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού και δεν αποκαλύπτουν τίποτα σε σχέση με αυτό. Η σειρά θέτει ερωτήματα για τα όρια της προσωπικής αντοχής, για τα σημεία στα οποία κάποιος αναγνωρίζει το δικό του «τέρας», τη δική του «τράπεζα», εκείνον τον αντίπαλο που καθορίζει τη ζωή του.
Μία σειρά που «χτυπά» το σύστημα
Μετά το τέλος της δημοσιογραφικής προβολής, η αίθουσα γέμισε μ' ένα παρατεταμένο, θερμό χειροκρότημα. Ακολούθησε συζήτηση με το κοινό, στην οποία συμμετείχαν ο Σωτήρης Τσαφούλιας και οι πρωταγωνιστές. «Είναι η πρώτη φορά που ακούω και βλέπω τους δημοσιογράφους να χειροκροτούν αμέσως μετά την προβολή. Σας ευχαριστώ πολύ» σχολίασε και τόνισε ο δημιουργός.
Στη συνέχεια, δημοσιογράφος σχολίασε ότι η σειρά διακρίνεται για τη συμπεριληπτικότητα των χαρακτήρων και ρώτησε πώς προέκυψε αυτή η επιλογή, ενώ αναφέρθηκε και στο γεγονός ότι η σειρά παρουσιάζει τους «εγκληματίες» με ανθρώπινη ματιά, κάτι που έχει ξανασυμβεί και σε άλλες δουλειές του σκηνοθέτη. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας απάντησε ότι δεν επελέγησαν οι ηθοποιοί -Δήμος Γιγαντάκης, Αχιλλέας Ζέρβας και Έλη Δρίβα- λόγω αναπηρίας ή ιδιαιτεροτήτων, αλλά επειδή ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους. «Το έχω ξαναπεί και παλιότερα και κάποιοι το είχαν πάρει λίγο στραβά. Θεωρώ πολύ φασιστικό το σύνθημα #Black_Lives_Matter. Το ίδιο θεωρώ λάθος και τον όρο "συμπερίληψη". Δεν ζητώ από κανέναν να με "συμπεριλάβει" κάπου. Ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπήκαν στη σειρά εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς τους, αλλά επειδή ήταν καταπληκτικοί ηθοποιοί. Και προσαρμόσαμε ό,τι χρειάστηκε για να δουλέψουμε μαζί τους», είπε.
Ιδιαίτερα για τον Αχιλλέα Ζέρβα, ο Σωτήρης Τσαφούλιας διηγήθηκε μια ιστορία από ένα σεμινάριο που δίδασκε ο ίδιος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του νεαρού, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία ενός χαρακτήρα με τραυλισμό. «Ήταν άνθρωποι που είχε ανάγκη η σειρά. Θέλαμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας, γιατί ο καθένας μας είναι ικανός για κάτι σπουδαίο, αν το πιστέψει», τόνισε.
Στη συνέχεια, ένας άλλος δημοσιογράφος ζήτησε από τους ηθοποιούς να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους τώρα που βλέπουν το τελικό αποτέλεσμα. Η Ευαγγελία Μουμούρη είπε πως αυτό που κρατά περισσότερο δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα αλλά η συνεργασία. «Το έργο έχει πλέον μια οντότητα δική του, πέρα από εμάς. Συγκινούμαι όταν το βλέπω, αλλά αυτό που θα μείνει είναι οι σχέσεις, οι στιγμές από την πρώτη πρόβα μέχρι σήμερα». Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ανέφερε ότι, παρότι έχει κάνει λίγες δουλειές όλα αυτά τα χρόνια, νιώθει περήφανος για καθεμία. «Δεν είναι δουλειά ακριβώς, είναι κάτι που βγαίνει από την ψυχή μας. Είναι όνειρο. Και είναι όμορφο να βλέπεις αυτό το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα με ανθρώπους που αγαπάς και σέβεσαι».
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μίλησε για τη χημεία της ομάδας. «Με το καλημέρα γίναμε οικογένεια. Αυτή η ζεστασιά βγήκε και στο αποτέλεσμα. Ο Σωτήρης έχει καταφέρει κάτι σπάνιο. Οχι απλώς αναπαράσταση της ζωής, αλλά αντίλαλο της ζωής. Οι χαρακτήρες είναι ζωντανοί, ανάγλυφοι». Παράλληλα, στάθηκε στον συνάδελφό του, Δήμο Γιγαντάκη: «Εγώ γνώρισα τον φίλο, τον αδελφό μου εκεί στα γυρίσματα. Γίναμε κατευθείαν κολλητοί. Σκεφτείτε την πρώτη φορά που ήθελε να πάει στην τουαλέτα, γυρνάει και με ρωτάει αν έχω ανοιχτό το κινητό μου. Τον ρωτάω γιατί και μου απαντάει ότι θέλει να πάει στην τουαλέτα και δεν φτάνει. Μπορεί να πέσει μέσα και να χρειαστεί κάποιον να τον βγάλει. Πέρα αυτού του αστείου, γνώρισα έναν άνθρωπο που έχει πολλές δυσκολίες, όπως ότι πονάει συνέχεια η πλάτη του και οι αρθρώσεις του. Παίρνει χάπια, δεν μπορεί εύκολα ν' ανέβει σκαλιά. Και εκείνος ο άνθρωπος ήταν συνέχεια μ' ένα χαμόγελο σε πολύωρα γυρίσματα».
Ο Πάνος Βλάχος ευχαρίστησε για τη συνεργασία και στάθηκε στη δυσκολία μιας σειράς ανσάμπλ. «Είναι ομαδική δουλειά με πολλούς πρωταγωνιστές, ένα ψηφιδωτό χαρακτήρων. Είμαι περήφανος για αυτή την ομάδα. Η Cosmote TV κάνει άλμα με τέτοιες σειρές που δεν είναι "εύκολα εμπορικές", καθώς εδώ υπάρχει ένας δημιουργός που φωτίζει αυτή την ιστορία χτυπώντας, ας μη γελιόμαστε, το σύστημα. Και σε αυτό το σύστημα βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο».
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης θυμήθηκε τη στιγμή που ο Σωτήρης τον πήρε τηλέφωνο για τον ρόλο. «Ενθουσιάστηκα. Μόνο ένα φοβόμουν τα γυρίσματα στα τούνελ, καθώς έχω κλειστοφοβία. Τελικά το παλέψαμε και τα καταφέραμε. Χαίρομαι πολύ για το αποτέλεσμα». Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος είπε ότι, αν κρατήσει μία εικόνα από τη σειρά, αυτή είναι η αίσθηση της παρέας. Για κάποιον που έρχεται κυρίως από το θέατρο, το οποίο έχει έντονα ομαδικό χαρακτήρα, το περιβάλλον μιας τόσο δεμένης ομάδας στην τηλεόραση λειτουργεί καθησυχαστικά. Ανέφερε ότι στο σινεμά έχει συνηθίσει να δουλεύει πιο εσωστρεφώς, με τη σκέψη στην κάμερα, ενώ στο «ΡΙΦΙΦΙ» ένιωσε ότι οι κανόνες άλλαξαν, χάρη στο χιούμορ και τη συντροφικότητα στο πλατό.
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ξανά ο Σωτήρης Τσαφούλιας, ο οποίος επανήλθε στο θέμα των ηθοποιών και της αξίας τους. Παρατήρησε ότι συχνά ακούγεται η άποψη πως «δεν υπάρχουν πια μεγάλοι ηθοποιοί», όπως στις παλιές γενιές, και αντέτεινε ότι το ταλέντο υπάρχει σε κάθε εποχή, αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο κείμενο και το κατάλληλο περιβάλλον για ν' αναδειχθεί.
