Η έγνοια του Μαξίμου για να χτυπηθεί ο Σαμαράς, ο ανασχηματισμός που ίσως επιταχυνθεί λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ και η αιχμή του Χρυσοχοΐδη για τον Χαρδαλιά

Περί μετάλλαξης και συγκυβέρνησης

Σκέτη απόλαυση ήταν να ακούς χθες υπουργούς, βουλευτές και αναλυτές, όλοι τους πιστοί στον Κυριάκο Μητσοτάκη, να αναμασούν το non paper που μοίρασε το Μαξίμου για να χτυπηθεί ο Αντώνης Σαμαράς, παρά το γεγονός πως ο Παύλος Μαρινάκης είπε «ουδέν σχόλιο» στο καθιερωμένο «μπρίφινγκ». Το πιο ωραίο που άκουσα είχε να κάνει με την κατηγορία που εξαπέλυσε ο πρώην πρωθυπουργός προς τον νυν πρωθυπουργό πως έχει μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία σε «υβρίδιο "Σημιτικού" ΠΑΣΟΚ με μπλε χρώμα». Οι λάτρεις του Κυριάκου Μητσοτάκη είχαν να προσάψουν στον Αντώνη Σαμαρά πως «εκείνος συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ όσο ήταν πρωθυπουργός». Και κάπως έτσι πάει περίπατο η επιχειρηματολογία που ακούγαμε μονότονα για δέκα χρόνια πως «ήταν έκτακτες οι καταστάσεις και η χώρα κινδύνευε». Και βέβαια, είναι άλλο πράγμα να αλλάζεις το κόμμα σου και άλλο να συμμετέχεις σε μια συγκυβέρνηση με δικό σου πρωθυπουργό...

Σαν σήμερα πριν 14 χρόνια

Όλα αυτά περί κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων μου θύμισαν πως σαν σήμερα πριν 14 χρόνια, στις 11-11-11, ορκίστηκε η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Είχε προηγηθεί η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου στους Ευρωπαίους να διεξαχθεί δημοψήφισμα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Μέρκελ και οι λοιποί ηγέτες να εξεγερθούν, ενώ πίσω στην Αθήνα έλαβε χώρα ένα ιδιότυπο «πραξικόπημα» στο ΠΑΣΟΚ που ανάγκασε σε παραίτηση τον τότε πρωθυπουργό. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, ενός μέχρι πρότινος τραπεζίτη, έμεινε στην εξουσία για λίγους μήνες μέχρι τον Μάιο του 2012 και έλαβε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Η κυβέρνηση αυτή θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη με πρωθυπουργό «τεχνοκράτη» (ή «δοτό», εσείς επιλέγετε), αλλά και επειδή μπούκαραν στη κεντρική κυβερνητική σκηνή οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ, Άδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Γιώργος Γεωργίου και Αστέριος Ροντούλης. Οι δύο πρώτοι πήγαν μετά στην ΝΔ επί Σαμαρά και έμειναν εκεί και επί Μητσοτάκη. Τους άλλους δύο τους έφαγε η «μαρμάγκα».

Θα κάνει τελικά κόμμα ο Σαμαράς;

Επιστρέφω στον Σαμαρά και πάω στο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο: Θα κάνει τελικά κόμμα; Κατακάθισε ο κουρνιαχτός, οπότε μπορούμε να απαντήσουμε με κάπως μεγαλύτερη σαφήνεια. Από τις συζητήσεις που έκανα, καταλαβαίνω πως ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να μετρηθεί και σε άλλες δημοσκοπήσεις. Να δει δηλαδή πόση απήχηση έχει το όνομά του στο εκλογικό κοινό. Αν τα νούμερα είναι αξιοπρεπή, θα προχωρήσει.

Ωστόσο κρατήστε στην άκρη του μυαλού σας και αυτό: Αν ο Σαμαράς δεν συγκεντρώσει καλά ποσοστά, το σχέδιό του ίσως να πάει λίγο πιο πίσω. Αλλά ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα αποσυρθεί από το σκηνικό και θα αναμένει εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αμφισβητηθεί, τότε ο Σαμαράς μπορεί να βάλει σε παύση τα σχέδιά του και να στηρίξει τη νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί. Και αν ο σημερινός πρωθυπουργός παραμείνει στην ηγεσία της ΝΔ, τότε μπορεί να αναζητηθεί άλλο πρόσωπο να ηγηθεί του «πρότζεκτ» στα δεξιά της Δεξιάς, ακόμα και από τους κόλπους της κυβερνώσας παράταξης.

Οι «91» και το σχέδιο Σαμαρά – Ο Μελετόπουλος για την ηγεσία;

Το επόμενο βήμα του Αντώνη Σαμαρά περιλαμβάνει, πάντως, ακόμη και εναλλακτική σε ότι αφορά στην ηγεσία του νέου πολιτικού φορέα, εφόσον βέβαια ιδρυθεί.

Καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία διαμόρφωσης των επόμενων βημάτων παίζει η «Κίνηση των 91», ένα δίκτυο ακαδημαϊκών, στελεχών και πρώην συνεργατών, που λειτουργεί ως πολιτικό και ιδεολογικό εργαστήριο γύρω από τον πρώην πρωθυπουργό. Στο εσωτερικό του κύκλου αυτού επικρατεί κινητικότητα, καθώς καταγράφεται σύγκλιση απόψεων υπέρ της δημιουργίας μιας νέας πολιτικής οντότητας που θα εκφράσει τον χώρο δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες της στήλης, αν τελικά ο Σαμαράς αποφασίσει να προχωρήσει, αλλά δεν ηγηθεί ο ίδιος, φαίνεται να προκρίνεται για την ηγεσία ο Μελέτης Μελετόπουλος, καθηγητής Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών και πρόσωπο με στενή θεσμική και ιδεολογική σχέση με τον πρώην πρωθυπουργό, ένα πρόσωπο της νέας γενιάς. Ο ίδιος έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι έχουν υπάρξει συνομιλίες και έχει εκτιμήσει πως μέχρι το τέλος του έτους ενδέχεται να υπάρξει επίσημη πρωτοβουλία.

Η «Κίνηση των 91» αυτοπροσδιορίζεται ως όμιλος προβληματισμού, ωστόσο οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι εξελίσσεται σε πυρήνα πολιτικής προετοιμασίας. Αν η απόφαση ληφθεί, και αν ο Σαμαράς επιλέξει να μείνει πίσω από το προσκήνιο, η νέα ηγεσία θα έχει τη δική του υπογραφή – έστω κι αν δεν τη φέρει δημόσια.

«Ναι μεν, αλλά» από την Λατινοπούλου

Με βάση αυτά, μου φαίνεται λογικό που η Αφροδίτη Λατινοπούλου θέλει να χορέψει «καρσιλαμά» με τον Αντώνη Σαμαρά. Να κινείται δηλαδή αντικριστά με τον πρώην πρωθυπουργό, να εκφράζει την εκτίμησή της για το πρόσωπο και τις θέσεις του, αλλά να μην «αγκαλιάζονται». Την άκουσα να μιλά στο Open χτες και για Λατινοπούλου ήταν αρκετά τρακαρισμένη. Μίλησε θετικά για τον Σαμαρά, αλλά σημείωσε πως η «Φωνή Λογικής» είναι πολιτικά αυτόνομη και άλλα τέτοια σχετικά. Αν έδειχνε από τώρα διατεθειμένη να συνεργαστεί σε ένα μεγάλο σχήμα της ακροδεξιάς, τότε δεν θα την έπαιρνε κανένας ακροδεξιός στα σοβαρά. Οπότε θα περιμένει να δει και θα κρίνει αναλόγως.

Ο Λαζαρίδης και ο Αντέννα

Πρόσεξα μια αποστροφή του λόγου του Μακάριου Λαζαρίδη από την παρουσία του στο Open που είχε ενδιαφέρον. Ο άλλοτε στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη και σήμερα εισηγητής της ΝΔ στην εξεταστική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν είχε να πει και τα καλύτερα για την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά, σημειώνοντας πως επρόκειτο περί ενός «μονολόγου» και πως δεν τέθηκαν δύσκολες ερωτήσεις. Και αναρωτήθηκε πως «ένα τέτοιο μεγάλο κανάλι όπως είναι ο Αντέννα πώς επέτρεψε αυτό». Η αναφορά του Λαζαρίδη δεν μου μοιάζει τυχαία. Και στην πραγματικότητα, πληροφορούμαι, είναι «καρφί» για την ιδιοκτησία του συγκεκριμένου σταθμού, με την οποία το Μαξίμου λέγεται πως δεν έχει πλέον και τις καλύτερες σχέσεις.

Θα έχουμε ανασχηματισμό λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ;

Τα προβλήματα πάντως του Μαξίμου με τα σχέδια του Σαμαρά ίσως είναι και τα πιο επιπόλαια. Η νέα δικογραφία που αναμένεται να αποσταλεί στη Βουλή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ περιλαμβάνει, όπως έχει γραφτεί, και τα ονόματα ορισμένων κορυφαίων της Νέας Δημοκρατίας: Του Κώστα Τσιάρα, σημερινού υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, του Κώστα Σκρέκα, γραμματέα της ΝΔ, καθώς και της σημερινής βουλευτή Φωτεινής Αραμπατζή. Πληροφορίες που κυκλοφορούν ευρύτατα αναφέρουν πως οι ελεγχόμενες ενέργειες των συγκεκριμένων αφορούν την περίοδο που δεν είχαν υπουργικό ή άλλο αξίωμα. Ωστόσο εδώ η ίδια η ζωή βάζει ένα επείγον ερώτημα στο Μαξίμου. Θα συναινέσει στην άρση της ασυλίας τους; Και ο Τσιάρας θα παραιτηθεί από υπουργός όπως συνέβη με τον Μάκη Βορίδη; Μήπως λοιπόν με αυτόν τον τρόπο ανοίγει και ο δρόμος για ανασχηματισμό;

Οι τακτικές συναντήσεις Πέτσα–Σκρέκα και το ερώτημα: τι «μαγειρεύουν»;

Πληθαίνουν, λένε οι πληροφορίες μου, οι συναντήσεις του Στέλιου Πέτσα και του Κώστα Σκρέκα – και μάλιστα όχι σε... κοσμικά και λαμπερά στέκια ή σε κομματικά γραφεία, αλλά σε ταβέρνες των βορείων προαστίων, μακριά, όσο γίνεται, από αδιάκριτα βλέμματα. Οι δύο πολιτικοί, που γνωρίζονται χρόνια και μοιράζονται κοινές πολιτικές αναφορές, φαίνεται να έχουν πυκνώσει τις επαφές τους το τελευταίο διάστημα, γεγονός που δεν περνά απαρατήρητο στο κυβερνητικό παρασκήνιο.

Το ερώτημα, φυσικά, είναι τι “μαγειρεύουν” οι δυο τους. Οι πιο ψαγμένοι λένε ότι οι συζητήσεις δεν είναι τυχαίες και ξεπερνούν την απλή πολιτική συνεννόηση. Κάποιοι μιλούν για κοινή στρατηγική επανατοποθέτησης ενόψει πιθανού ανασχηματισμού, άλλοι για σύμπλευση δυνάμεων σε ενδοπαραταξιακό επίπεδο, με στόχο να διαμορφώσουν ρόλο και λόγο στη νέα εσωκομματική γεωγραφία που ίσως διαμορφωθεί προσεχώς και άλλοι για ανταλλαγή απόψεων γύρω από το πως ένας πολιτικός μπορεί να διαχειριστεί την εμπλοκή σε σκάνδαλο... φιλολογικά πάντοτε

Πέρα όμως από τα σενάρια, το μόνο βέβαιο είναι πως οι ταβέρνες των βορείων προαστίων έχουν γίνει πάλι πολιτικά εργαστήρια. Και αν ισχύει το παλιό ρητό ότι «οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται πάνω από ένα πιάτο», τότε ίσως τα πιο ενδιαφέροντα “μαγειρέματα” να μη γίνονται πια στο Μαξίμου, αλλά στα τραπέζια της Κηφισιάς και της Εκάλης.

Προς το παρόν, κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς ψήνεται· όλοι, όμως, παρακολουθούν τη φωτιά να δυναμώνει.

Χρυσοχοΐδης κατά Χαρδαλιά

Για κάμερες στους δρόμους ακούγαμε, μα κάμερες δεν είδαμε ακόμα και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης εμφανίστηκε εκνευρισμένος για το θέμα. Σε χθεσινή του συνέντευξη είπε πως τον Ιούνιο θα γίνει η εγκατάσταση των 1.000 καμερών σε επικίνδυνα οδικά σημεία, αλλά επισήμανε πως «οι κάμερες της Περιφέρειας Αττικής ήταν να τοποθετηθούν τώρα, αλλά αντιλαμβάνομαι υπάρχουν κάποια προβλήματα που δεν γνωρίζω ακριβώς». Πρόκειται περί σαφούς αιχμής κατά του Νίκου Χαρδαλιά, καθώς το περιφερειακό συμβούλιο πριν λίγες μέρες έριξε πρόστιμο στην ανάδοχο εταιρία επειδή έχει καθυστερήσει να παραδώσει το συγκεκριμένο έργο. Η εταιρία βέβαια με την σειρά της υποστηρίζει πως ευθύνονται άλλες αρχές που δεν έχουν δώσει τις σχετικές άδειες. Μπάχαλο κανονικό. Και μάλιστα υπάρχει κίνδυνος να χαθούν και τα 15 εκατ. της χρηματοδότησης από το Ταμείο Ανάκαμψης. Για να καταλάβετε πάντως το μέγεθος του αλαλούμ, οι πρώτες κάμερες έπρεπε να έχουν τοποθετηθεί ήδη από τον Μάρτιο του 2025. Οκτώ μήνες μετά, δεν διαφαίνεται να υπάρχει «φως στο τούνελ».

Εκτοξεύθηκαν ξανά τα κέρδη των τραπεζών

Το ανέφερε ο Σωκράτης Φάμελλος σε ανάρτηση και το βρήκα εξόχως διαφωτιστικό. Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες λοιπόν «μετά τα υπέρογκα περυσινά κέρδη των 4,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, το πρώτο 9μηνο του 2025 γράφουν κέρδη 3,8 δισεκατομμύρια ευρώ», ανέφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και αναρωτιέμαι, είναι δυνατόν να συσσωρεύονται τέτοια κέρδη στις τράπεζες, την ώρα που η πραγματική οικονομία και η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα στενάζουν; Φανταστείτε στο μεταξύ να μην είχε επιβληθεί και η αναγκαστική κατάργηση ή μείωση χρεώσεων ακόμα και στις πιο απλές τραπεζικές συναλλαγές...

Περίεργα πράγματα με το «δημοψήφισμα»

Σας πηγαίνω στη Νέα Αριστερά, που ζει την δική της «τρικυμία». Μαθαίνω πως έχει πέσει στο τραπέζι της ομάδας των «προεδρικών», που ζητούσε να γίνει δημοψήφισμα ανάμεσα στα μέλη για τις συνεργασίες αλλά έχασε την ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή, να συγκεντρωθούν υπογραφές από το 25% των μελών του κόμματος με το ίδιο αίτημα. Στο καταστατικό της Νέας Αριστεράς προβλέπεται πως αν το 1/4 των μελών ζητήσει την διεξαγωγή δημοψηφίσματος, τότε η ηγεσία είναι αναγκασμένη να το κάνει.

Δεν ξέρω αν θα «περάσει» αυτή η πρόταση από το στρατόπεδο των Χαρίτση, Αχτσιόγλου και Ηλιόπουλου, αλλά πρώτη φορά βλέπω πρόεδρο και βουλευτές κόμματος να φτάνουν να τραβάνε το σκοινί σε τέτοιο σημείο. Συνήθως, αν μια ηγεσία ηττάται από τα στελέχη, αυτή παραιτείται.

Η συνάντηση που... δεν υπήρξε – και όλοι ξέρουν ότι έγινε

Προ ημερών, μια σιωπηλή συνάντηση στο κέντρο της Αθήνας έχει γίνει το νέο θέμα στους διαδρόμους της πολιτικής και της αγοράς, όπως επίσης στα δημοσιογραφικά γραφεία. Κανείς δεν τη βεβαιώνει δημόσια, κανείς δεν τη διαψεύδει. Όμως, όσοι γνωρίζουν, μιλούν για επαφή δύο προσώπων που κινούνται σε διαφορετικά πεδία αλλά μοιράζονται κοινό ενδιαφέρον για το αύριο της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα.

Από τη μια, ένας πολιτικός που αναζητά ρόλο μετά τη σιωπή του, από την άλλη ένας πανίσχυρος παίκτης της οικονομίας και των επιχειρήσεων με μακρά παράδοση επιρροής και διακριτικό έλεγχο στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Το ραντεβού τους –λέγεται– έγινε μακριά από τα βλέμματα, σε ουδέτερο χώρο, με μόνη κοινή συμφωνία τη μυστικότητα.

Το κλίμα, σύμφωνα με όσους λειτουργούν ως αναμεταδότες αποσπασμάτων, ήταν θετικό, σχεδόν συντονισμένο. Αντικείμενο της συζήτησης: η επόμενη φάση του πολιτικού σκηνικού, το ενδεχόμενο διαμόρφωσης νέου πόλου εξουσίας και το πώς μπορεί να βρεθεί χώρος για ένα πιο “κεντρώο” αφήγημα με συναινέσεις και νέες συμμαχίες.

Η σιγή που ακολούθησε είναι πιο εύγλωττη από οποιαδήποτε επιβεβαίωση. Στο πολιτικό παρασκήνιο, ερμηνεύεται ως πρώτο βήμα ενός σχεδίου αναδιάταξης, με τη σιωπηλή εμπλοκή επιχειρηματικών παραγόντων που γνωρίζουν πώς να τοποθετούνται έγκαιρα πριν αλλάξει ο άνεμος. Όσοι κινούνται στο ενδιάμεσο των δύο κόσμων — πολιτικής και κεφαλαίου — συμφωνούν πως το ραντεβού αυτό  θα λειτουργήσει ως προοίμιο εξελίξεων. Και μέχρι τότε, η πόλη συνεχίζει να ψιθυρίζει.

Η ψυχρή αποσύνδεση

Στο περιβάλλον της κυβέρνησης γνωρίζουν πλέον ότι η σχέση με τον επιχειρηματία έχει διαρραγεί πλήρως. Οι δίαυλοι επικοινωνίας που κάποτε λειτουργούσαν θεσμικά έχουν παγώσει εδώ και περίπου δύο χρόνια, έπειτα από ακολουθία αποφάσεων και ρυθμιστικών παρεμβάσεων που ερμηνεύθηκαν ως στοχευμένη πίεση. Το μήνυμα που στάλθηκε τότε προς την κυβέρνηση ήταν σαφές: η εμπιστοσύνη έχει χαθεί.

Από τότε, οι επαφές έχουν διακοπεί. Ο πανίσχυρος επιχειρηματίας έχει ζητήσει από τους συνεργάτες του μηδενική επικοινωνία με το Μαξίμου, ούτε ανεπίσημες συναντήσεις, ούτε “παράθυρα” συνεννόησης. Το κλίμα χαρακτηρίζεται από ψυχρότητα που δεν κρύβεται, και η ρήξη περιγράφεται από όσους γνωρίζουν ως οριστική και μη αναστρέψιμη. Στον πυρήνα της, βρίσκεται η πεποίθηση ότι ο επιχειρηματικός όμιλος στοχοποιήθηκε μεθοδικά – τόσο μέσα από πρόστιμα όσο και μέσω πιέσεων για αλλαγές στη στρατηγική του προσανατολισμού του στον ενεργειακό τομέα.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο επιχειρηματίας δεν δρά ακόμη επιθετικά, αλλά παρατηρεί. Το φημολογούμενο ενδιαφέρον του για νέο πολιτικό εγχείρημα λένε ότι είναι στρατηγικό.

Στο Μαξίμου, η σιωπή του θεωρείται ανησυχητική. Γιατί, όπως λένε άνθρωποι που γνωρίζουν τη διαδρομή του, όταν εκείνος δεν μιλά, σημαίνει ότι έχει ήδη αποφασίσει. Και... τέτοιες αποφάσεις δεν μένουν ποτέ χωρίς συνέπειες.