Η φράση του Μητσοτάκη που άνοιξε το δρόμο σε κυβέρνηση συνεργασίας, οι αποστάσεις των νεοδημοκρατών από τον Σαμαρά και ο συνδικαλιστής που τα κατάφερε

Νερό στο κρασί της αυτοδυναμίας με κάθε κόστος

Μέχρι χτες γνώριζα πως στόχος του Μαξίμου είναι η κατάκτηση της αυτοδυναμίας, ακόμα και αν χρειαστεί να στηθούν δυο φορές κάλπες. Άκουσα όμως τον Κυριάκο Μητσοτάκη (ΕΡΤ) να αφήνει ανοικτό το τι θα γίνει αν δεν πετύχει το κόμμα του την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. «Η Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές, όπως και στις προηγούμενες, διεκδικεί την αυτοδυναμία» είπε μεν ο πρωθυπουργός. Συμπλήρωσε όμως πως «όλα αυτά που ακούω, διαβάζω, σενάρια, "διπλές κάλπες", "τριπλές κάλπες", δεν υπάρχουν αυτά στο δικό μου το μυαλό». Σε άλλο σημείο της συνέντευξη είπε μάλιστα πως «αυτό το οποίο εγώ οφείλω να επισημάνω δεν είναι τι θα γίνει το 2027 -αυτό θα το αποφασίσουν οι Έλληνες πολίτες με βάση τα διλήμματα τα οποία θα τεθούν τότε-, είναι το τι γίνεται τώρα».

Βάζει νερό στο κρασί του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και κάπως έτσι ανοίγει και η συζήτηση για τις μετεκλογικές κυβερνητικές συνεργασίες...

Ομάδες και πιέσεις

Σας έχω ζαλίσει με τις εσωκομματικές εκλογές, που θα γίνουν την Κυριακή, για την ανάδειξη των ηγεσιών των τοπικών οργανώσεων της Νέας Δημοκρατίας και τους αντιπροσώπους στο συνέδριο του κόμματος. Και σας έχω πει επανειλημμένα πως στο παρασκήνιο υπάρχει πολλή κινητικότητα για την σύναψη συμμαχιών, που θα οδηγήσουν στο να ισχυροποιηθούν διάφορα «καπετανάτα». Διακρίνω, λοιπόν, πως υπογείως φτιάχνεται μια ομάδα εντός της Νέας Δημοκρατίας, που παλεύει για πιο σκληρές πολιτικές θέσεις, που έχει απολήξεις ακόμα και σε υπουργούς της κυβέρνησης. Αναφέρομαι στην ομάδα που δρα μέσα και πέριξ της Ομάδας Αλήθειας. Μαθαίνω επίσης πως υπάρχουν πιέσεις σε συγκεκριμένα πρόσωπα να δώσουν στήριξη, έστω και υπόγεια, στην ομάδα αυτή. Θα σας κρατώ ενημερωμένους...

120.000 μέλη στη ΝΔ: αριθμός σταθερός, αλλά χωρίς πολιτικό βάθος

Στη Νέα Δημοκρατία, πάντως, διαπιστώνεται συγκρατημένη ικανοποίηση μετά την ολοκλήρωση των εγγραφών για τις εσωκομματικές διαδικασίες. Ο αριθμός των περίπου 120.000 μελών που θα ψηφίσουν για τις Νομαρχιακές, τις Τοπικές και τους συνέδρους είναι το μέγεθος που ανέμεναν τα στελέχη της Πειραιώς, χωρίς όμως να προκαλεί ενθουσιασμό. Πρόκειται για συμμετοχή που παραπέμπει στα επίπεδα του 2021, σε μια εποχή τότε πολύ πιο δύσκολη λόγω της πανδημίας.

Στο οργανωτικό επίπεδο, ο αριθμός αυτός δείχνει ότι ο κομματικός μηχανισμός εξακολουθεί να λειτουργεί. Ο στενός πυρήνας παραμένει ενεργός, δείχνοντας ότι οι εσωκομματικές δομές εξακολουθούν να κινητοποιούν συγκεκριμένα ακροατήρια που έχουν άμεση σχέση με την κομματική καθημερινότητα, τις ισορροπίες και τα οφέλη που απορρέουν από αυτές.

Ωστόσο, η εικόνα αυτή δεν μεταφέρεται στο επίπεδο της ευρύτερης εκλογικής βάσης. Οι 120.000 εγγραφές δεν αποτυπώνουν τάση επανασυσπείρωσης, ούτε αποτελούν ένδειξη πολιτικής ανάκαμψης για το κυβερνών κόμμα. Στελέχη που παρακολουθούν τα δεδομένα τονίζουν ότι οι κομματικές συμμετοχές «μετρούν» διαφορετικό κοινό από αυτό που καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Σε αυτό το πλαίσιο, όσοι στο επικοινωνιακό επιτελείο επιχειρούν να συνδέσουν τον αριθμό των εγγεγραμμένων με τις επιδόσεις των τελευταίων εθνικών εκλογών, απλώς κατασκευάζουν μια ανέφικτη σύγκριση. Ο κομματικός κορμός δίνει την εικόνα συνοχής, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι το κυβερνών κόμμα μπορεί να ανακτήσει ποσοστά που ανήκαν σε άλλη πολιτική περίοδο και σε τελείως διαφορετικές συνθήκες.

Σιωπηρές ρωγμές στο Μαξίμου: φόβοι, τριβές και ο παράγοντας Σαμαράς

Στο εσωτερικό της κυβέρνησης επικρατεί ένα βαρύ και νευρικό κλίμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τις βεβαιότητες της προηγούμενης τετραετίας. Η συνεχής φθορά, τα αλληλοεπικαλυπτόμενα μέτωπα και η ασφυκτική κοινωνική πίεση έχουν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα έντονης αβεβαιότητας. Υπουργοί που άλλοτε προωθούσαν με αυτοπεποίθηση τις κυβερνητικές επιλογές, πλέον αποφεύγουν την έκθεση, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος σε μια περίοδο που οι αντιδράσεις των πολιτών είναι οξυμένες.

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, η κατάσταση είναι ακόμη πιο περίπλοκη. Βουλευτές, κυρίως από την περιφέρεια, μεταφέρουν καθημερινά δυσοίωνα μηνύματα από τη βάση, μιλώντας ανοιχτά για αγανάκτηση που δύσκολα διαχειρίζεται. Πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι βρίσκονται «εκτεθειμένοι» απέναντι σε ένα εκλογικό σώμα που δεν πείθεται πλέον από τις κυβερνητικές εξηγήσεις και ζητούν πιο καθαρές πολιτικές γραμμές. Η αλαζονική συμπεριφορά ορισμένων υπουργών, όπως καταγγέλλουν, επιτείνει την εσωτερική ένταση.

Μέσα σε αυτό το εύφλεκτο περιβάλλον, η κινητικότητα γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής ανησυχίας. Η προοπτική ενός νέου κόμματος –ή έστω η συστηματική πολιτική πίεση από τα δεξιά– αντιμετωπίζεται ως δυνητική απειλή για τη συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας. Στελέχη της παράταξης βλέπουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός απευθύνεται σε κοινό που αισθάνεται ότι οι κυβερνητικές επιλογές έχουν απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές συντεταγμένες της Κεντροδεξιάς.

Προσθέτοντας στο μείγμα την επιθετική στάση μεγάλων ΜΜΕ, το Μαξίμου βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα περιβάλλον που εμφανώς δεν ελέγχει πλήρως. Το συμπέρασμα που διαμορφώνεται πίσω από κλειστές πόρτες είναι ότι το κυβερνητικό στρατόπεδο χρειάζεται άμεσα πολιτική ανασύνταξη για να αποφύγει μια πιο βαθιά κρίση που, όπως λένε ορισμένοι, πλέον «διακρίνεται με γυμνό μάτι».

Από μακριά και αγαπημένοι

Ίσως για αυτό στην κηδεία του Δημήτρη Σταμάτη, δυο σειρές πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά κάθισαν ο γραμματέας της ΝΔ, Κώστας Σκρέκας, ο γενικός διευθυντής του κόμματος, Γιάννης Σμυρλής και ο στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, Θανάσης Νέζης. Η ομάδα των ακραιφνών «μητσοτακικών» συμπληρώθηκε από τους Έλενα Σώκου και Γιάννη Παπαγεωργίου, που συντονίζουν το πρωθυπουργικό γραφείο στη Θεσσαλονίκη. Και όσοι βρέθηκαν στην Ιερά Μητρόπολη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς, μιλούσαν για «αποστάσεις ασφαλείας» που κρατούσαν οι νεοδημοκράτες απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό.

Τα ντιλ της Γκιλφόιλ για το Θριάσιο

Τι ήθελα και σας έγραφα χτες πως οι Αμερικάνοι θέλουν να πάρουν το λιμάνι της Ελευσίνας για να «αντισταθμίσουν» την δραστηριότητα των Κινέζων μέσω της Cosco στον Πειραιά; Χτες η Κίμπερλι Γκιλφόιλ συνάντησε τον Τάκη Θεοδωρικάκο και συμφώνησαν σε ό,τι μοιάζει να είχε συμφωνηθεί από καιρό. Η ελληνική κυβέρνηση το επόμενο δεκαήμερο θα ψηφίσει να επιτραπεί η επέκταση των δραστηριοτήτων της ONEX του Πάνου Ξενοκώστα, που κατέχει να ναυπηγεία της Ελευσίνας, ώστε να μπορεί να ασκεί και εμπορικό και ενεργειακό έργο. Η αμερικανική τράπεζα ξένων επενδύσεων, DFC, που έχει δανειοδοτήσει την ONEX για τα Ναυπηγεία, προτίθεται να επενδύσει και στο Θριάσιο Πεδίο, ώστε να αναπτυχθούν περαιτέρω οι υποδομές logistics.

Έχει προϊστορία η υπόθεση

Το Θριάσιο, βέβαια, αποτελούσε ανέκαθεν «φιλέτο» που προκαλούσε το ενδιαφέρον των ισχυρών οικονομιών του πλανήτη. Να θυμίσω στους παλιότερους πως το 2016 επί πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα οι Κινέζοι είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον να πάρουν «πακέτο» ολόκληρο το Θριάσιο, ώστε να καταστήσουν την χώρα την βασική πύλη εισόδου, μεταφοράς και αποθήκευσης κινεζικών προϊόντων. Το σχετικό κινεζικό ενδιαφέρον είχε μεταφερθεί τότε και στον πρωθυπουργό σε ταξίδι του στο Πεκίνο, αλλά διάφορα διεθνή συμφέροντα έπεσαν πάνω στην Αθήνα να μην κάνει δεκτή την κινεζική πρόταση. Εν τέλει κάποια κομμάτια του Θριασίου «έσπασαν» και αξιοποιήθηκαν και το 2018 παραχωρήθηκαν 588 στρέμματα για 60 χρόνια στην εταιρεία «Θριάσιο Εμπορευματικό Κέντρο ΑΕ», την οποία είχαν συστήσει η ΕΤΒΑ ΒΙΠΕ (της Τράπεζας Πειραιώς) με ποσοστό 80% και η Goldair με 20%.

Ο αμερικανικός παράγοντας «χαρτογραφεί» την Ελλάδα: λιμάνια, ενέργεια και ναυπηγεία στην πρώτη γραμμή

Στην τρέχουσα συγκυρία, ο αμερικανικός παράγοντας επανατοποθετεί την Ελλάδα στο επίκεντρο του στρατηγικού του σχεδιασμού, δίνοντας σαφές στίγμα προτεραιοτήτων που αγγίζουν άμεσα κρίσιμους κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Η προγραμματισμένη επέκταση επενδύσεων, η κινητικότητα της DFC και το αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα ελληνικά λιμάνια συνθέτουν ένα τοπίο όπου η Αθήνα αντιμετωπίζεται ως βιομηχανικός και ενεργειακός κόμβος για την Ανατολική Μεσόγειο.

Στο επίκεντρο βρίσκεται ο τομέας της ενεργειακής ασφάλειας, με την Ουάσιγκτον να δίνει έμφαση στη σταθερή ροή LNG προς την Ανατολική Ευρώπη και την Ουκρανία. Η Ελλάδα θεωρείται κρίσιμος κρίκος αυτής της αλυσίδας, όχι μόνο λόγω της γεωγραφικής της θέσης αλλά και εξαιτίας των δυνατοτήτων των υποδομών της να υποστηρίξουν μεγαλύτερους όγκους διαμετακόμισης. Οι πρόσφατες ενεργειακές συμφωνίες καταγράφουν αυτή τη μετατόπιση και επιβεβαιώνουν τη βούληση των ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την ελληνική αγορά ως πλατφόρμα ευρύτερης γεωπολιτικής επιρροής.

Την ίδια στιγμή, τα ναυπηγεία και τα λιμάνια εντάσσονται σε έναν πιο φιλόδοξο σχεδιασμό. Η Ελευσίνα αναδεικνύεται σε περιοχή στρατηγικού ενδιαφέροντος, καθώς μπορεί να λειτουργήσει ως κέντρο logistics, ναυπηγικής παραγωγής και αμυντικών εφαρμογών. Η παρουσία και η χρηματοδότηση της DFC στο επενδυτικό σχήμα αποτελούν ένδειξη ότι η Ουάσιγκτον επιδιώκει να μεταφέρει βιομηχανική ισχύ στην περιοχή, σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσει την κινεζική επιρροή.

Η συζήτηση για τις υποδομές, δε, δεν είναι τυχαία. Στην αμερικανική οπτική, η ενίσχυση ελληνικών λιμανιών μέσω αμερικανικών κεφαλαίων λειτουργεί ως γεωπολιτική θωράκιση και ως επένδυση σε σταθερές συμμαχίες. Η τάση αυτή, που αποτυπώνεται και στις συχνές επισκέψεις στελεχών της DFC στην Αθήνα, δείχνει ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα όχι μόνο ως εταίρο, αλλά ως σημείο αναφοράς για το νέο βιομηχανικό και ενεργειακό “χάρτη” της περιοχής.

Η Μέρκελ έκοψε κάθε υπόγεια διαπραγμάτευση

Σας πάω λίγο νωρίτερα από όλα αυτά, σε όσα συνέβησαν την περίοδο ανάμεσα στην αναγγελία του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015 και το ίδιο το δημοψήφισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του έδωσε μια πτυχή των γεγονότων που δεν ήταν γνωστή μέχρι σήμερα. Ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ τον πήρε τηλέφωνο και συζήτησαν να φτιαχτεί μια βελτιωμένη εκδοχή της πρότασης Γιούνκερ που τέθηκε υπό την κρίση του εκλογικού σώματος στο δημοψήφισμα. Οι συζητήσεις, γράφει ο Τσίπρας, είχαν ως αποτέλεσμα να αναγνωριστεί η ανάγκη για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας την επόμενη διετία, καθώς και η δέσμευση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Σύμφωνα με τον Τσίπρα αυτό αποτέλεσε ένα σημαντικό κέρδος. Αλλά όταν πήγαν η Άνγκελα Μέρκελ πληροφορήθηκε για τις εξελίξεις αυτές εμφανίστηκε κάθετη: Είπε πως μέχρι το δημοψήφισμα δεν θα γίνει καμιά άλλη διαπραγμάτευση. Το ερώτημα, πάντως, που προκύπτει είναι αν θα γινόταν το δημοψήφισμα σε περίπτωση που η Μέρκελ κρατούσε διαφορετική στάση. 

Αναστάτωση και συσπείρωση λόγω Θρασκιά

Μιας και είπα για τον πρώην πρωθυπουργό, η δήλωση της Ράνιας Θρασκιά πως το ΠΑΣΟΚ είναι μεν αυτόνομο, αλλά μπορεί να συνομιλήσει και με τον Αλέξη Τσίπρα, προκάλεσε έναν μικρό πανικό στην Χαριλάου Τρικούπη και αποκάλυψε πως το θέμα ηλεκτρίζει τον χώρο. Και αυτό γιατί η συγκεκριμένη βουλεύτρια, που εξελέγη με τον ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα, αποτέλεσε προσωπική «μεταγραφή» του Νίκου Ανδρουλάκη. Ορισμένοι λοιπόν στο περιβάλλον του προέδρου θεώρησαν πως η Θρασκιά γλυκοκοιτάζει ξανά προς τον πρώην πρωθυπουργό και πως πλησιάζει τις θέσεις του Χάρη Δούκα. Σήμανε λοιπόν συναγερμός και επελέγη να βγουν συντονισμένα τα στελέχη και να απαντήσουν πως η Θρασκιά δεν λέει κάτι διαφορετικό από την επίσημη γραμμή του κόμματος. Μέχρι και η Άννα Διαμαντοπούλου προσέτρεξε να κάνει σχετική ανάρτηση, επιβεβαιώνοντας αυτό που ακούγεται: Πως ενόψει συνεδρίου οι σχέσεις της με τον Νίκο Ανδρουλάκη έχουν βελτιωθεί αισθητά.

Ο Δούκας παρεμβαίνει ξανά

Την ίδια ώρα ο Χάρης Δούκας επιμένει να τοποθετείται για κεντρικά πολιτικά ζητήματα με κάθε ευκαιρία. Χτες βρέθηκε στις Βρυξέλλες, όπου συνομίλησε σε εκδήλωση για το κράτος δικαίου μαζί με τους δημάρχους του Άμστερνταμ Femke Halsema και της Βουδαπέστης Gergely Karacsony. Με αφορμή την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι και την απόφαση της κυβέρνησης να πάρει την αρμοδιότητα της καθαριότητας του Αγνώστου Στρατιώτη από τον Δήμο, ο Χάρης Δούκας είπε πως «ο Δήμαρχος Αθηναίων δεν μπορεί να είναι ποτέ άφωνος παρατηρητής σε τέτοιες στιγμές. Ο Δήμαρχος Αθηναίων, όπως κάθε εκλεγμένος Δήμαρχος, δεν πρέπει να φοράει παρωπίδες. Ένας Δήμαρχος πρέπει να αγωνίζεται, πρέπει να στέκεται στο πλευρό των πολιτών για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία. Και αυτός είναι ο ρόλος μου», είπε ο Χάρης Δούκας.

Κάλεσε δε τους συνομιλητές του σε εκδήλωση που θα διοργανωθεί για το Κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία στην Αθήνα στις 28 Φεβρουαρίου 2026, στην επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών.

Πολυκομματικό αντίο στον «ωραίο Αλέκο»

Είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα πολιτικά πρόσωπα που κατά την εκδημία τους προκαλούν τα ειλικρινή συλλυπητήρια πολλών κομμάτων. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης, που έφυγε χτες από τη ζωή, ο αριστερός από τα χρόνια της νιότης του, αγωνιστής από την εποχή των Λαμπράκηδων, που έγινε πρώην υπουργός και «πατέρας» του Αλέξη Τσίπρα, συγκέντρωνε την εκτίμηση και τον σεβασμό μεγάλου μέρους του πολιτικού κόσμου. Συλλυπητήρια μηνύματα για τον θάνατό του στελέχους που είχαν φτιάξει ουσιαστικά μια οικογένεια με τον πρώην πρωθυπουργό, απέστειλαν τόσο οι παλιότεροι σύντροφοί του, που βρίσκονται πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, το ΠΑΣΟΚ, που μίλησε για μια «συνετή φωνή», αλλά και ο Πάνος Καμμένος, καθώς θήτευσαν μαζί σε κυβερνήσεις την περίοδο 2015-2019.

Τα κατάφερε ο συνδικαλιστής

Φίλος μου τραπεζικός (όχι τραπεζίτης, μην νομίζετε) με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως όλος ο κλάδος έχει βουίξει για έναν ισχυρό συνδικαλιστή σε μια από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες. Ο συγκεκριμένος, που έχει θητεύσει σε κορυφαία θέση στον σύλλογο εργαζομένων της συγκεκριμένης τράπεζας, κατάφερε αυτό που δεν έχει καταφέρει άλλος. Προ κάποιων ετών ο συνδικαλιστής είχε πάρει δάνειο από την τράπεζα, γεγονός σύνηθες, ενώ το δάνειο δεν έχει αποπληρωθεί ακόμα. Η σύζυγός του, όμως, πήρε πρόσφατα εθελουσία από την τράπεζα και τα χρήματα της αποζημίωσης (συν το μπόνους) δεν παρακρατήθηκαν από την διοίκηση της τράπεζας, όπως συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ώστε να ισοσκελιστούν τα χρωστούμενα από το δάνειο. Τέτοια διακριτική μεταχείριση σε συνδικαλιστή πρώτη φορά άκουσα. Και με ζώνουν τα φίδια όσο σκέφτομαι ότι ο συγκεκριμένος, όπως κάθε συνδικαλιστής, πρέπει να υπερασπίζεται τους συναδέλφους του και να μην «τακιμιάζει» με τους διοικούντες...

Ο μιντιακός κολοσσός που χτίζεται στο παρασκήνιο

Στο παρασκήνιο του μιντιακού χώρου, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν σε έναν συγκεκριμένο επιχειρηματικό κύκλο, ο οποίος προχωρά μεθοδικά στη δημιουργία ενός νέου, ιδιαίτερα ισχυρού ομίλου ενημέρωσης. Πρόκειται για σχήμα με απλώνει ρίζες στην ενέργεια, στα μεγάλα έργα και στα χρηματοοικονομικά, που τα τελευταία χρόνια έχει ενισχύσει την παρουσία του σε κρίσιμους τομείς και σήμερα διευρύνει αποφασιστικά το αποτύπωμά του και στα media.

Ο όμιλος αυτός επιδιώκει να εδραιώσει μια συγκεντρωμένη, συμπαγή και καθετοποιημένη μιντιακή δομή, ικανή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια περίοδο που ο πρωθυπουργός έχει χάσει παλαιότερες, παραδοσιακές στηρίξεις από ισχυρούς παίκτες της ενημέρωσης. Η πρόθεση είναι σαφής: δημιουργία ενός μεγάλου μηχανισμού επιρροής, με καθαρό πολιτικό προσανατολισμό υπέρ της σημερινής κυβέρνησης, σε μια φάση όπου η ανάγκη για νέα κέντρα στήριξης θεωρείται κρίσιμη.

Σύμφωνα με πρόσωπα που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις, το επιχειρηματικό αυτό σχήμα κινείται όσο γίνεται πιο διακριτικά, αξιοποιώντας οικονομική ισχύ και δομές που έχουν ήδη διαμορφωθεί σε άλλους τομείς της οικονομίας. Η στρατηγική είναι να «μαζέψει» οτιδήποτε αξιόλογο κυκλοφορεί στην αγορά: έμπειρους δημοσιογράφους, ισχυρές ομάδες παραγωγής, πρόσωπα με επιρροή στη διαμόρφωση ατζέντας. Ήδη έχουν σημειωθεί ηχηρές μετακινήσεις, προκαλώντας έντονη κινητικότητα στα υφιστάμενα μιντιακά επιτελεία.

Η προοπτική αφορά σε έναν όμιλο που δεν θα λειτουργεί απλώς ανταγωνιστικά, αλλά θα επιδιώξει να γίνει κομβικός παίκτης στο νέο μιντιακό τοπίο που διαμορφώνεται. Με ισχυρό χρηματοδοτικό υπόβαθρο, επεκτατική διάθεση και πρόσβαση σε κέντρα αποφάσεων, η πρωτοβουλία αυτή εκλαμβάνεται ως προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα νέο σημείο αναφοράς στην ενημέρωση — σε μια στιγμή όπου η πολιτική και επιχειρηματική ισορροπία της χώρας μπαίνει σε φάση αναδιάταξης.

Βιομηχανία υπό πίεση: τα παραδείγματα Γερμανίας–Ιταλίας και η ελληνική αδράνεια

Το ενεργειακό κόστος έχει μετατραπεί σε κρίσιμο παράγοντα επιβίωσης για τις ελληνικές βιομηχανίες, την ώρα που το Μαξίμου προβάλλει τα ενεργειακά deals με τις ΗΠΑ ως μεγάλο επίτευγμα. Στον ευρωπαϊκό χάρτη, όμως, η σύγκριση δεν είναι κολακευτική: η γερμανική κυβέρνηση προχωρά στην κατάθεση προγράμματος επιδότησης βιομηχανικού ρεύματος με ταβάνι €0,05/kWh, έναντι των €0,15 που ισχύουν σήμερα, κίνηση μελετημένη ώστε να είναι συμβατή με τους κανόνες της Κομισιόν. Αντίστοιχες λύσεις εφαρμόζονται ήδη και στην Ιταλία.

Το πολιτικό μήνυμα είναι καθαρό: οι δύο μεγαλύτερες βιομηχανικές οικονομίες της ΕΕ υιοθετούν στοχευμένη στήριξη, με υποχρεώσεις επενδύσεων σε καθαρή ενέργεια και ορίζοντα διετίας. Δεν πρόκειται για «προνομιακές εξαιρέσεις», αλλά για στρατηγικές επιλογές που διασφαλίζουν ότι το παραγωγικό τους υπόβαθρο δεν θα διαβρωθεί από το ενεργειακό κόστος.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, το αίτημα της βιομηχανίας για μόνιμο και ανταγωνιστικό τιμολόγιο αντιμετωπίζεται με διαρκείς καθυστερήσεις. Παρά τις προειδοποιήσεις του κλάδου, η κυβέρνηση δεν έχει καταλήξει σε συγκεκριμένο σχήμα, αφήνοντας ακόμη και τον μικρότερο παραγωγικό κορμό της χώρας χωρίς προστασία. Το αποτέλεσμα είναι η απώλεια ανταγωνιστικότητας, με εταιρείες να παγώνουν επενδύσεις ή να επανεξετάζουν τη βιωσιμότητά τους.

Το ερώτημα που τίθεται στο παρασκήνιο είναι απλό: γιατί χώρες με πολύ μεγαλύτερο κόστος, πολύ βαρύτερη βιομηχανία και πολύ αυστηρότερους κανόνες μπορούν να κινηθούν ταχύτερα και αποτελεσματικότερα, ενώ η Ελλάδα παραμένει θεατής; Σε έναν οικονομικό χάρτη όπου ο τουρισμός κυριαρχεί και ο πρωτογενής τομέας έχει υποστεί σημαντική φθορά, η αδράνεια στο βιομηχανικό πεδίο δεν είναι τεχνική παράλειψη – είναι στρατηγικό ρίσκο που μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη απώλεια παραγωγικής βάσης.

Και, όπως προειδοποιούν στελέχη της αγοράς, αν δεν υπάρξει άμεση παρέμβαση, η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα αποτέλεσμα που σήμερα θεωρεί «μακρινό»: λουκέτα σε μονάδες που αποτελούν τον τελευταίο πυλώνα βιομηχανικής συνοχής της χώρας.

Οι επιχορηγήσεις στα έντυπα και τα ερωτήματα που μένουν ανοιχτά

Η απόφαση της κυβέρνησης να κατανείμει 855.000 ευρώ σε 21 έντυπα μέσα ενημέρωσης προκάλεσε συζητήσεις όχι για το αν πρέπει να στηριχθεί ο έντυπος Τύπος –αυτό θεωρείται δεδομένο– αλλά για το πώς έγινε η επιλογή των δικαιούχων και τι σηματοδοτεί η συγκεκριμένη κατανομή για το μιντιακό τοπίο.

Στη λίστα συναντά κανείς έντυπα με υψηλή εξειδίκευση, που βρίσκονται στην κορυφή των επιχορηγήσεων, όπως επίσης και τίτλους με ελάχιστη κυκλοφορία και αναγνωρισιμότητα που λαμβάνουν σημαντικά ποσά. Ακολουθεί ένα δεύτερο και τρίτο επίπεδο ενισχύσεων, όπου μικρότερα περιφερειακά μέσα επιδοτούνται με σαφώς χαμηλότερα ποσά.

Η απόφαση δεν είναι ακατανόητη από μόνη της. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι εάν ο τρόπος κατανομής αντανακλά πραγματικά κριτήρια απήχησης, κυκλοφορίας και επίδρασης στον δημόσιο διάλογο, ή εάν η επιλογή έγινε με βάση άλλες προτεραιότητες.

Η χρονική στιγμή της ενίσχυσης επίσης σχολιάζεται. Με την κυβέρνηση να βρίσκεται σε μια περίοδο αυξημένων πιέσεων σε μέτωπα όπως το κόστος ζωής και η αποτελεσματικότητα των θεσμών, η κατανομή πόρων προς επιλεγμένες εκδοτικές επιχειρήσεις αναπόφευκτα εγείρει ερωτήματα για το κατά πόσο επιδιώκεται μια επικοινωνιακή θωράκιση ακόμη και μέσα από ΜΜΕ με περιορισμένη απήχηση.

Με αυτά τα δεδομένα, η συζήτηση κινείται γύρω από μερικά βασικά σημεία:

– Με ποια ακριβώς κριτήρια προέκυψαν τα ποσά;
– Αντανακλούν τα επιδοτούμενα έντυπα το πραγματικό βάρος τους στην αγορά;
– Υπάρχει επαρκής διαφάνεια στη διαδικασία επιλογής;
– Και τελικά: ο στόχος είναι η ενίσχυση του Τύπου ή η ενίσχυση συγκεκριμένων σχέσεων;

Η οικονομική στήριξη των εντύπων αποτελεί μια θεμιτή πολιτική, ειδικά σε ένα περιβάλλον με διαρκή συρρίκνωση των πωλήσεων. Ωστόσο, για να έχει νομιμοποιητική βάση, πρέπει να συνοδεύεται από σαφή, ομοιόμορφα και ανακοινώσιμα κριτήρια. Όταν αυτά δεν γίνονται αντιληπτά, η συζήτηση μετατοπίζεται από το «ποιοι στηρίζονται» στο «γιατί αυτοί και όχι άλλοι».

Οι αποστάσεις και τα μηνύματα πίσω από τις δηλώσεις Μητσοτάκη για τα Γλυπτά και τον τουρισμό

Η συζήτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τη Βικτόρια Χίσλοπ στο «Reimagine Tourism 2025» άφησε στο παρασκήνιο δύο εντυπώσεις: την προσπάθεια χαμηλώματος τόνων στο ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα και μια παράλληλη επιθυμία της κυβέρνησης να προβάλει το αφήγημα της «τουριστικής υπεροχής» ως αντιστάθμισμα στην πολιτική φθορά.

Η φράση ότι «δεν είμαστε κοντά σε θετικό αποτέλεσμα» για τα Γλυπτά ερμηνεύεται από κυβερνητικούς συνομιλητές ως αναγκαία διόρθωση προσδοκιών, έπειτα από μια περίοδο υπερβολικά αισιόδοξων τοποθετήσεων που δημιούργησαν την εντύπωση επικείμενης συμφωνίας. Το παρασκήνιο αναφέρει ότι οι διαπραγματεύσεις με το Βρετανικό Μουσείο παραμένουν στάσιμες και το Μαξίμου επιλέγει πλέον πιο προσεκτική επικοινωνιακή γραμμή.

Στην τουριστική ατζέντα, ο πρωθυπουργός μίλησε για «νούμερο ένα» προορισμό, λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές, βιωσιμότητα και αυθεντικότητα. Όμως ακόμη και κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται χαμηλόφωνα στο παρασκήνιο ότι η υπερδόμηση, η πίεση σε υποδομές και η ανάγκη ρύθμισης των προορισμών αποτελούν ανοιχτά ζητήματα που δεν λύνονται με αφηγήματα.

Το μήνυμα της εκδήλωσης, όπως σχολιάζουν πρόσωπα που γνωρίζουν τις ισορροπίες, ήταν περισσότερο μια προσπάθεια επαναβεβαίωσης στρατηγικής παρά ουσιαστική ανακοίνωση: στο μέτωπο των Γλυπτών οι προσδοκίες πέφτουν, ενώ στο τουριστικό αφήγημα επιχειρείται σταθεροποίηση.