Δύναμη ψυχής: Η ιστορία 24χρονης που έζησε έναν εφιάλτη μέσα στις φλόγες - Η μέρα που άλλαξε τη ζωή της και η νέα καθημερινότητα

Συγκινεί η μάχη που έδωσε για τη ζωή της μία νεαρή φοιτήτρια από την Ισλανδία. Ήταν μαζί με τον σύντροφό της όταν ξέσπασε φωτιά λόγω ατυχήματος, με αποτέλεσμα εκείνη να «χάσει» μεγάλο μέρος του προσώπου της και να πέσει σε κώμα για έναν μήνα.

Η 24χρονη Solrun Waldorff από το Ρέικιαβικ της Ισλανδίας διέμενε στο διαμέρισμα του συντρόφου της Rahmon Anvarov το 2019, όταν λόγω ατυχήματος ξέσπασε πυρκαγιά που εξαπλώθηκε σε όλο το κτίριο και εγκλώβισε το ζευγάρι σε μία κρεβατοκάμαρα στο υπόγειο. Οι πυροσβέστες που έφτασαν στο σημείο έδωσαν μεγάλη μάχη για να τους σώσουν.

Κατάφεραν να απεγκλωβίσουν και τους δύο, ωστόσο, η 24χρονη δεν βρέθηκε άμεσα και έμεινε σε κώμα για έναν μήνα. Λόγω της σοβαρότητας των εγκαυμάτων της κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά της στη Σουηδία.

Μετά από δύο μήνες ανάρρωσης, καθώς τα εγκαύματά της ήταν σοβαρά, η νεαρή επέστρεψε στην πατρίδα της και ξαναέσμιξε με τον 30χρονο σύντροφό της, ο οποίος «γκρέμισε» τον φόβο της ότι θα την εγκαταλείψει και έμεινε δίπλα της, σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail.

Η φοιτήτρια χρειάζεται να «οπλίζεται» με μεγάλη δύναμη για να κυκλοφορεί έξω, αφού έχει βρεθεί αντιμέτωπη με προσβολές και φρικτά σχόλια. Ωστόσο, κάνει ό,τι μπορεί για να ζει φυσιολογικά και σκοπεύει να βοηθήσει συνανθρώπους της που αντιμετωπίζουν σωματικά και ψυχολογικά τραύματα.

Η μέρα που άλλαξε η ζωή της και η μάχη που έδωσε

Η φωτιά σημειώθηκε στις 23 Οκτωβρίου το 2019: «Ο φίλος μου είχε ένα δωμάτιο και έμενα εκεί το βράδυ. Ενώ κοιμόμασταν, ο ιδιοκτήτης ήρθε στο σπίτι και άρχισε να μαγειρεύει με λάδι. Για κάποιο λόγο, το λάδι άρπαξε φωτιά. Δεν υπήρχαν πυροσβεστήρες, οπότε πήρε την κατσαρόλα και προσπάθησε να τρέξει έξω. Αλλά ακριβώς μπροστά στην εξώπορτα, του έπεσε η κατσαρόλα και η φωτιά εξαπλώθηκε εξαιρετικά γρήγορα σε όλο το σπίτι. Ήμασταν στο υπόγειο δωμάτιο, οπότε η μπροστινή πόρτα ήταν η μόνη μας έξοδος. Ξυπνήσαμε και ανοίξαμε την πόρτα του υπνοδωματίου, είδαμε τις φλόγες και πανικοβληθήκαμε».

«Υπήρχε ένα παράθυρο στο δωμάτιο, το οποίο ο φίλος μου προσπάθησε να σπάσει με μια καρέκλα, αλλά υπήρχε τόσος πολύς καπνός και νιώθαμε πολύ αδύναμοι. Νομίζω ότι λιποθυμήσαμε πολύ γρήγορα. Από ό,τι μου είπαν, οι πυροσβέστες έφτασαν πέντε λεπτά αργότερα και κατάφεραν να σπάσουν το παράθυρο. Βρήκαν τον φίλο μου στο πάτωμα και μπόρεσαν να τον τραβήξουν έξω. Αλλά επειδή δεν έμενα εκεί, δεν ήξεραν ότι θα υπήρχε και άλλο άτομο στο δωμάτιο. Όταν έθεσαν υπό έλεγχο τη φωτιά, βρήκαν τυχαία εμένα στο κρεβάτι του φίλου μου και μπόρεσαν να με βγάλουν έξω» περιγράφει η ίδια.

«Ξύπνησα έναν μήνα αργότερα στη Σουηδία. Ήταν πολύ τρομακτικό. Είχα σωλήνες στον λαιμό μου, ήμουν πολύ αποπροσανατολισμένη και έπαιρνα κάθε είδους φάρμακα. Πονούσα πολύ. Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβω τι ήταν πραγματικό. Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ -καθώς ήμουν σε κώμα για έναν μήνα, οι μύες μου είχαν επηρεαστεί σημαντικά. Η οικογένειά μου ήταν εκεί και μου έλεγε ότι βρέθηκα σε ατύχημα, αλλά ότι όλα θα πάνε καλά. Από εκεί και πέρα, έμπαινα σε χειρουργεία και μάθαινα να περπατάω. Συνολικά, έμεινα στη Σουηδία για δύο μήνες -έναν σε κώμα και έναν σε αποκατάσταση. Χρειάστηκε να κάνω μεταμοσχεύσεις δέρματος, καθώς και να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση για να καθαρίσουν τους πνεύμονές μου».

Καθώς ο Rahmon -ο οποίος υπέστη εγκαύματα στα χέρια, το στήθος και την πλάτη του- λάμβανε θεραπεία στην πατρίδα του στην Ισλανδία, η Solrun δεν τον έβλεπε για δύο μήνες.

«Δεν είδα τον φίλο μου μέχρι που επέστρεψα στην Ισλανδία. Είχα άγχος για όταν θα με ξαναέβλεπε. Δεν ήθελε να δει καμία φωτογραφία μου όσο έλειπα. Ήθελε να με δει όταν θα επέστρεφα. Ένιωθα μεγάλη πίεση, επειδή ήθελα να τον διευκολύνω και να είμαι προετοιμασμένη. Πέρασα πολύ χρόνο ανησυχώντας ότι αυτό θα ήταν πολύ γι' αυτόν. Όχι μόνο δεν έμοιαζα καθόλου όπως πριν, αλλά είχα και περιορισμένες δυνατότητες και χρειαζόμουν βοήθεια σε όλα. Ανησυχούσα ότι δεν θα ήθελε να είναι πια μαζί μου» λέει η ίδια.

Πώς την υποδέχθηκε ο φίλος της

«Όταν επέστρεψα στην Ισλανδία, ήταν απλά υπέροχος και με κατανόηση. Απέδειξε πλήρως ότι οι ανησυχίες μου ήταν λάθος. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ήταν ένας παράλογος φόβος μου και ποτέ δεν έδειξε ή έκανε κάτι που να με κάνει να πιστέψω ότι θα έφευγε. Αλλά έχω συνομιλήσει με άλλους επιζώντες εγκαυμάτων και ακούς διάφορες ιστορίες. Γνωρίζω μια γυναίκα που είπε ότι ο σύζυγός της δεν την επισκέφθηκε καν όσο ήταν στο νοσοκομείο και απλά έφυγε. Ακούς αυτές τις φρικτές ιστορίες και συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι έτσι. Αυτό σε κάνει να ανησυχείς» λέει σχετικά με τη σχέση της και τον φόβο που είχε η 24χρονη.

«Ανησυχώ όντως ότι θα με αφήσει. Μιλήσαμε πολύ γι' αυτό και ήταν πολύ καθησυχαστικός. Νόμιζα ότι το ατύχημα είτε θα μας διέλυε είτε θα μας έκανε πιο δυνατούς. Σίγουρα μας έκανε ένα πιο δυνατό ζευγάρι (...). Οι πνεύμονές μου είναι πολύ αδύναμοι, αλλά είναι τόσο υπομονετικός μαζί μου» προσθέτει.

Η δύναμη ψυχής - «Ζούσα σε μια φούσκα, δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν το μέλλον μου»

Όταν ξύπνησε για πρώτη φορά από το κώμα, η Solrun δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρά ήταν τα εγκαύματά της, παρόλο που κάλυπταν το πρόσωπο, τα χέρια και τα πόδια της.

«Μια εβδομάδα αφότου ξύπνησα, άρχισα να θυμάμαι και να συγκρατώ όσα μου έλεγαν. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι είχα καεί. Μόνο λίγο αργότερα κατάλαβα πόσο πολύ, όταν άρχισαν να μου δείχνουν φωτογραφίες. Όταν είδα το πρόσωπό μου κάτω από τους επιδέσμους, ήταν αρκετά τραυματική εμπειρία. Ήμουν 22 ετών όταν συνέβη αυτό. Υποθέτω ότι ζούσα σε μια φούσκα πιστεύοντας πως επειδή ήμουν νέα, δεν θα μου συνέβαινε τίποτα κακό. Δεν είχα ιδέα πώς θα ήταν το μέλλον μου. Δεν ήξερα τι θα μπορούσα να κάνω. Όλα τα μελλοντικά μου σχέδια είχαν αλλάξει».

«Όταν συνέβη το ατύχημα, βρισκόμουν στο τελευταίο έτος του πτυχίου μου στην Ψυχολογία. Το τελείωσα όταν μπόρεσα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω με την Ψυχολογία, αλλά θέλω να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν βιώσει τραύμα και ίσως να ασχοληθώ με την πρόληψη των πυρκαγιών. Δεν ήθελα αυτό να είναι κάτι που θα αμαύρωνε το μέλλον μου και θα με κατέστρεφε. Ήθελα να κάνω κάτι με αυτό. Έκανα μια εκστρατεία με το κυβερνητικό τμήμα στέγασης όπου μίλησα για το πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι να έχουν πυροσβεστήρες και ανιχνευτές καπνού στα σπίτια τους. Έχω προγραμματίσει να μιλήσω σε ένα νοσοκομείο σχετικά με τη μονάδα εγκαυμάτων τους και για το πώς θα την κάνουν πιο αποτελεσματική και φιλική για τους επιζώντες από εγκαύματα».

Μία καινούρια καθημερινότητα

Η καθημερινή ζωή είναι πια δύσκολη για τη Solrun, της οποίας οι πνεύμονες υπέστησαν σοβαρές ζημιές από τη φωτιά.

«Έχω ελάχιστη ενέργεια. Αν πάω στο σούπερ μάρκετ μια μέρα, τότε δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορώ να κάνω τις υπόλοιπες ώρες», περιγράφει η ίδια. «Μπορώ να αναπνέω χρησιμοποιώντας μόνο το 30-40% των πνευμόνων μου και παθαίνω συχνά βρογχίτιδα και πνευμονία. Μου είπαν ότι οι πνεύμονές μου δεν θα βελτιωθούν. Ίσως ήταν αφελές εκ μέρους μου, αλλά ήμουν πολύ αισιόδοξη ότι θα επανέλθουν στο φυσιολογικό. Ο γιατρός μου μού είπε ότι αν συνεχίσω να παθαίνω λοιμώξεις, πνευμονία κ.λπ., υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι πνεύμονές μου να επιδεινωθούν περαιτέρω στο μέλλον».

«Η χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης του προσώπου μου είναι στο προσεχές μέλλον. Δυσκολεύομαι να ανοίξω το στόμα μου επειδή υπάρχουν πολλές ουλές, οπότε θα πρέπει να προσπαθήσουν να διευρύνουν το στόμα μου, καθώς και να ανακατασκευάσουν τη μύτη μου».

Αρχικά, η Solrun δυσκολευόταν να κυκλοφορήσει σε δημόσιους χώρους λόγω των αντιδράσεων του κόσμου, αλλά ισχυρίζεται πως έχει γίνει πιο δυνατή στα χρόνια που πέρασαν.

«Όταν επέστρεψα στην Ισλανδία, ήμουν πραγματικά αποφασισμένη να μην γίνω κάποια που θα κλεινόταν στον εαυτό της και θα ήταν ερημίτισσα. Αποφάσισα να πάω στο εμπορικό κέντρο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι στα εγκαύματά μου. Άκουσα μια ομάδα εφήβων να μιλάει για μένα, λέγοντας: "Φαίνεται απαίσια. Τι κάνει εδώ;". Δεν ήμουν αρκετά εφοδιασμένη για το πώς να το αντιμετωπίσω. Πήγα στο σπίτι μου και κλείστηκα στον εαυτό μου για μια εβδομάδα, επειδή ένιωθα μεγάλη απόρριψη. Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, έχω γίνει πιο δυνατή και η αυτοπεποίθησή μου έχει αυξηθεί. Είναι, όμως, μια συνεχής μάχη».