«Ο Μπαμπούλας» του Stephen King στη μεγάλη οθόνη - Μία ανατριχιαστική και αλληγορική ταινία τρόμου

Το κλασικό διήγηµα του Stephen King µεταφέρεται στη µεγάλη οθόνη από την πένα των Scott Beck και Bryan Woods (Ένα Ήσυχο Μέρος-A Quiet Place) και Mark Heyman (Μαύρος Κύκνος-Black Swan) σε σκηνοθεσία του Rob Savage (Host). Στην ανατριχιαστική και αλληγορική ταινία τρόµου το κέντρο βάρους της δράσης µεταφέρεται σε δύο νεαρά κορίτσια που καταδιώκονται από τη νοσηρή µεταφυσική οντότητα, όσο ο πατέρας τους αδυνατεί να τις προστατεύσει. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Sophie Thatcher (Yellowjackets), Vivien Lyra Blair (Obi-Wan Kenobi), Chris Messina (Air) και David Dastmalchian (Ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης- Boston Strangler).

H 16χρονη Sadie (Sophie Thatcher) και η 10χρονη αδελφή της, Sawyer, (Vivien Lyra Blair) αδυνατούν να συνέλθουν µετά τον τραγικό θάνατο της µητέρας τους. Ο πατέρας τους, Will Harper (Chris Messina), αν και επιτυχηµένος ψυχολόγος, είναι ανήµπορος να τους ανοιχτεί και να συζητήσουν την απώλεια της µητέρας τους. Όταν ένας µυστηριώδης νέος ασθενής που ακούει στο όνοµα Lester Billings (David Dastmalchian) εµφανίζεται από το πουθενά για να ανακουφιστεί από το πένθος που βιώνει µετά τον θάνατο των παιδιών του, αφήνει πίσω του µια κακόβουλη παρουσία που παραµονεύει στις σκιές και τρέφεται από τον πόνο των θυµάτων της. Η Sadie και η Sawyer υποφέρουν εξαιτίας αυτής της µεταφυσικής οντότητας και η ανικανότητα του Will να τις πάρει στα σοβαρά, απειλεί να καταστρέψει την οικογένεια δια παντός.

Το διήγημα του Stephen King

«Ο Μπαµπούλας» του Stephen King κυκλοφόρησε για πρώτη το 1973 φορά στο περιοδικό Cavalier. Στη συνέχεια συµπεριλήφθηκε στη συλλογή διηγηµάτων του συγγραφέα µε τίτλο «Νυχτερινή Βάρδια». Η ερµηνεία του πάνω στο πλάσµα που κρύβεται στην ντουλάπα έγινε σηµείο αναφοράς για το είδος του τρόµου.

Ο σκηνοθέτης Rob Savage θυµάται να διαβάζει τα βιβλία του King ως παιδί και να µένει άγρυπνος όλοι νύχτα. «Τα διηγήµατά του τρύπωναν στο µυαλό µου» λέει. «Οι πιο τροµακτικές ιστορίες του King βασίζονται σε µια ύπουλη ιδέα που ροκανίζει το µυαλό σου µέχρι το ξηµέρωµα. Ο Μπαµπούλας είναι αυτή η περίπτωση. Έχει κάτι από υπαρξιακό τρόµο όπου ακόµα και το πρόσωπο που είναι εκεί για να σε βοηθήσει, µπορεί τελικά να σε προδώσει. Αυτό το ανείπωτο σκοτάδι που ελλοχεύει κάτω από την επιφάνεια µε ενδιαφέρει πολύ».

«Όλοι µας ξέρουµε τα διηγήµατα του King, αλλά αυτό έχει κολλήσει στο µυαλό µας για χρόνια» λέει ο σεναριογράφος Scott Beck που, µαζί µε τον παιδικό του φίλο και συν-σεναριογράφο Bryan Woods, έγραψαν µαζί το αρχικό σενάριο.

Οι Beck και Woods κατέστρωσαν τη διαδροµή της ιστορίας και έγραψαν τα πρώτα προσχέδια, ενώ ο Mark Heyman («Μαύρος Κύκνος») συνεργάστηκε µαζί τους για το τελικό φινίρισµα του σεναρίου. Ο Heyman λέει για την προσέγγισή του στο σενάριο: «Σκάλισα πιο βαθιά, άρχισα µε την ψυχολογική πραγµατικότητα όσων αντιµετωπίζουν αυτοί οι χαρακτήρες και τι εκπροσωπεί ο τρόµος πέρα από ένα απειλητικό τέρας. Το χτίσιµο αυτού του µυθικού και υπερφυσικού πλάσµατος οδήγησε σε µια έκφραση του πένθους µε σάρκα και οστά, έναν ενσαρκωµένο αντίπαλο που παίρνει τον πόνο αυτής της εµπειρίας και κάνει µεταστάσεις. Είναι κάτι που µπορεί να σαπίσει ένα ολόκληρο σπίτι και να καταστρέψει όλη σου τη ζωή. Μου άρεσε αυτή η µεταφορά».

Ήταν καταλυτικό για τους δηµιουργούς να εξασφαλίσουν ότι η ιστορία είναι γειωµένη στην ανθρώπινη εµπειρία και την εγκυρότητα του πραγµατικού τρόµου, πέρα από τον µεταφυσικό τρόµο που µπαίνει στο παιχνίδι για να επιδεινώσει τα όσα περνάνε οι χαρακτήρες.

Κρίσιµη για την αφήγηση ήταν η εξέλιξη του χαρακτήρα της Sadie Harper ως κύριας πρωταγωνίστριας. Μέχρι εκείνη τη στιγµή, στο επίκεντρο ήταν ο Will Harper, αλλά η επιθυµία του σκηνοθέτη να εξερευνήσει τον µεταφυσικό τρόµο που προκαλεί ο Μπαµπούλας ως ένα παράσιτο που τρέφεται από τη δυσλειτουργία που έχει προκύψει εξαιτίας του πένθους, µετακίνησε το επίκεντρο στη Sadie.

«Η Sadie ήταν ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας γιατί είναι εγκλωβισµένη ανάµεσα στον κόσµο της παιδικής και της ενήλικης ζωής» εξηγεί ο σκηνοθέτης, «και ο Μπαµπούλας υπάρχει και στους δύο αυτούς κόσµους, ως παιδικός τρόµος και ως γονικός σκεπτικισµός. Η Sadie είναι στη µέση όλων αυτών, ανάµεσα στους δύο κόσµους».

Η Sadie νιώθει απόγνωση γιατί δεν την παίρνουν στα σοβαρά ως ενήλικη, αλλά συνεχίζει να πατάει το ένα πόδι στην παιδική ηλικία. Πιστεύει τη Sawyer όταν υποστηρίζει ότι αρχίζει να βλέπει τον Μπαµπούλα, αλλά διχάζεται ανάµεσα στον ορθολογισµό και την πίστη στη µικρή της αδελφή.

Ο στόχος ήταν να δηµιουργηθεί µια πολυεπίπεδη ταινία τρόµου πάνω στα θεµέλια ενός πραγµατικού, τροµακτικού γεγονότος, που στην περίπτωση αυτή είναι ο θάνατος της µητέρας. Πάνω σε αυτή τη βάση χτίζεται ο µεταφυσικός τρόµος και η ιστορία πραγµατεύεται τα παρελκόµενα του πένθους και της έλλειψης επικοινωνίας. Ο µεταφυσικός τρόµος τρέφεται από το πένθος και γιγαντώνεται καθώς το χάσµα ανάµεσα στις κόρες και τον πατέρα µεγαλώνει.

Δυστυχώς, η επαγγελµατική ιδιότητα του Will ως ψυχολόγου καταλήγει να γίνεται εµπόδιο καθώς είναι ανήµπορος να δουλέψει πάνω στο πένθος που βιώνει ο ίδιος και οι κόρες του. Όσο πιο πολύ αποµακρύνονται τόσο περισσότερο ενδυναµώνεται ο Μπαµπούλας και ο µόνος τρόπος να τον νικήσουν είναι µέσα από το συλλογικό σθένος που διαθέτουν ως οικογένεια.

«Πολλές σπουδαίες ταινίες τρόµου βασίζονται στο πένθος» λέει ο Savage, «αλλά ο Μπαµπούλας στην ιστορία µας εκπροσωπεί το ανείπωτο. Όλα τα µέλη της οικογένειας ζουν κάτω από την ίδια στέγη, αλλά είναι αποξενωµένα. Επεξεργάζονται το πένθος ατοµικά, χωρίς να το συζητάνε, χωρίς να µιλάνε. Ο µόνος τρόπος να το ξεπεράσουν είναι να µοιραστούν τα συναισθήµατά τους. Έτσι µόνο µπορεί κανείς να ξεπεράσει το πένθος».

Ηθοποιοί

Στο διήγηµα του Stephen King υπάρχουν τρεις χαρακτήρες, ο Lester Billings, ο Will Harper και ο Μπαµπούλας. Οι αναγνώστες µαθαίνουν επίσης για τη σύζυγο του Lester και τα παιδιά τους. Στην ταινία, όµως, στο κοινό συστήνεται ένα νέα σύνολο χαρακτήρων από την οικογένεια Harper και την παρέα της Sadie στο σχολείο.

«Έχουµε ένα cast µε καλούς, ευγενικούς και όµορφους ανθρώπους» σχολιάζει ο Rob Savage, «πράγµα καθόλου τυχαίο, γιατί τέτοιους ανθρώπους θέλαµε για την ταινία. Ξέραµε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα έκαναν την ταινία ξεχωριστή και ότι θα δηµιουργούσαν τη σωστή ατµόσφαιρα για να ανακαλύψουµε κάτι εξαιρετικό όλοι µαζί».

Η ηθοποιός Sophie Thatcher ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την αλήθεια της ιστορίας, το πολυδιάστατο σενάριο που υφαίνει µαζί τον πόνο της απώλειας µε την απόγνωση του να έχεις έναν πατέρα που δεν µπορεί να ακούσει, µε τις µεταβαλλόµενες σχέσεις των αδελφών και µε τον πραγµατικό τρόµο του γυµνασίου. «Ο τρόµος λειτουργεί καλύτερα όταν νιώθεις συµπάθεια για τον χαρακτήρα» λέει η Thatcher, που είναι φαν των θρίλερ. «Χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να χτιστούν οι χαρακτήρες όταν δεν θέλεις να προκαλέσεις τροµάρα στο κοινό αµέσως. Αυτό κάνει τον Μπαµπούλα ξεχωριστό σε σχέση µε το είδος του τρόµου».

Ο Chris Messina συµφωνεί. «Μιλήσαµε για την καρδιά και την αλήθεια της ταινίας και για τον χαρακτήρα. Αυτό µε προσέλκυσε στην ταινία. Το σενάριο έχει να κάνει µε µια οικογένεια που προσπαθεί να προχωρήσει και να αντιµετωπίσει αυτή την ολέθρια απώλεια. Πώς αντιµετωπίζεις το πένθος; Ο Will Harper είναι ο πιο κολληµένος -συναισθηµατικά και ψυχολογικά- χαρακτήρας που έχω παίξει. Αυτό µε ενθουσίασε ερµηνευτικά».

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του σεναρίου για τη Vivien Lyra Blair, που υποδύεται τη Sawyer Harper, ήταν το σθένος του χαρακτήρα. «Μου άρεσε το πώς η Sawyer εξελίσσεται µέσα στην ταινία, από το να είναι ένα τροµαγµένο κορίτσι µέχρι το να κάνει κάτι για αυτό» λέει η Blair. «Αυτό µε τράβηξε στον χαρακτήρα, πως δεν περιµένει από τη µεγαλύτερη αδελφή της να τη σώσει».

«Η Vivien είναι σαν ένα µικρό εξωγήινο διαµαντάκι. Μπορεί να κάνει τα πάντα» λέει η Thatcher για τη συµπρωταγωνίστριά της. «Και ο Chris είναι τόσο παρών. Μας βοήθησε µε τον αυτοσχεδιασµό για να µπούµε στο κλίµα και να αποκτήσουµε µια χαλαρή δυναµική».

«Η Sophie και η Viv είναι δύο πολύ ιδιαίτερες ηθοποιοί» λέει µε θαυµασµό ο Messina. «Όχι µόνο είναι φανταστικές, αλλά και πολύ αφοσιωµένες στους ρόλους τους. Είχαν και οι δύο πολύ πιο δύσκολα πράγµατα να ερµηνεύσουν».

Το cast είναι εξίσου ενθουσιώδες σε ό,τι αφορά τον σκηνοθέτη. «Ο Rob έχει µια φρέσκια µατιά στο είδος του τρόµου και δέθηκα µαζί του αµέσως µέσω της αγάπης του για τις αλλόκοτες ταινίες τρόµου» λέει η Thatcher. «Τον εµπιστεύτηκα απόλυτα και επειδή ένιωσα κοντά του, ήθελα να τα δώσω όλα».

Παραλειπόμενα

• Η ταινία γυρίστηκε στη Νέα Ορλεάνη από τον Φεβρουάριο µέχρι τον Απρίλιο του 2022.
• Το σπίτι της ταινίας είναι άµεσα συνδεδεµένο µε την ψυχολογική κατάσταση της οικογένειας Harper. Είναι ένας τόπος πένθους όπου ενσαρκώνεται ένα τέρας που βγαίνει από την ντουλάπα. Στο αρχικό σενάριο το σπίτι ήταν βικτωριανού ρυθµού, αλλά ο σκηνογράφος Jeremy Woodward ήθελε να ανατρέψει τις προσδοκίες του είδους και µας συστήνει διαφορετική αρχιτεκτονική για να δώσει χώρο σε πιο σύνθετα επίπεδα. «Τα βικτωριανά σπίτια είναι συνυφασµένα µε τις ιστορίες µε φαντάσµατα» εξηγεί ο Woodward, «δεν ήθελα να κάνω ένα σπίτι που προδίδει την ιστορία από την αρχή». Αντ’ αυτού, στην ταινία βλέπουµε ένα κλασικό σπίτι σε στιλ Cratsman (κλασική αµερικάνικη αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα) που δεν συνάδει µε την τυπική προσδοκία που έχουµε από το είδος του τρόµου.
• Το καλλιτεχνικό στούντιο της µαµάς είναι γεµάτο µε αντικείµενα που ανήκουν σε µια καλλιτεχνική κολεκτίβα της Νέας Ορλεάνης.
• Ο φόβος της Sawyer για το σκοτάδι εξαιτίας του Μπαµπούλα αντανακλάται στο δωµάτιό της όπου έχει διαφορετικές και ασυνάρτητες πηγές φωτός.
• Η Sophie Thatcher χρησιµοποίησε τη µουσική για να προσεγγίσει τον χαρακτήρα της Sadie. Έκανε µια λίστα µε τραγούδια που τη βοηθούσαν να µπει στο πετσί του ρόλου και την έστειλε στον σκηνοθέτη και στους υπόλοιπους επικεφαλής του συνεργείου. Η σκηνογραφική οµάδα βασίστηκε στη λίστα για να βρει το ύφος του δωµατίου της, από τις αφίσες των συγκροτηµάτων στους τοίχους, µέχρι µία κιθάρα και ένα σύστηµα ηχογράφησης.

• Ο διευθυντής φωτογραφίας Eli Born αναφέρει αριστοτέχνες ζωγράφους όπως τον Rembrandt και τον Caravaggio, που επέλεγαν µία και µόνο φωτιστική πηγή για τα έργα τους, ως πηγές έµπνευσης για τη φωτογραφία της ταινίας.
• Πριν ακόµα δούµε τον Μπαµπούλα, νιώθουµε την παρουσία του σαν αποσύνθεση ή σήψη που απλώνεται στο σπίτι της οικογένειας Harper. Ο σχεδιαστής παραγωγής Jeremy Woodward έκανε έρευνα σε µύκητες για να σχεδιάσει τη σταδιακή προσβολή του σπιτιού. Η σήψη ξεκινάει µε έναν λεκέ µούχλας στο ταβάνι ο οποίος µεγαλώνει, απλώνεται και αποκτά ίνες και ρίζες.
• Η µορφή του Μπαµπούλα έχει µια αποστεωµένη ανθρωποειδή εµφάνιση για να αντανακλά τη σκοτεινή µας πλευρά.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Ισπανία: Πρόωρες εκλογές εξήγγειλε ο Σάντσεθ μετά τη σαρωτική ήττα στις δημοτικές κάλπες – Πότε θα διεξαχθούν
• Μερβέ Ντιζντάρ: Η Τουρκάλα ηθοποιός βραβεύτηκε στις Κάννες και κατέκρινε την Τουρκία - Σφοδρές αντιδράσεις βουλευτών
• Μαθητής στο Μιλάνο μαχαίρωσε καθηγήτρια και απείλησε παιδιά - Παραδόθηκε οικειοθελώς στις Αρχές
• Πηγαδάκια, πρωτοεμφανιζόμενοι και απουσίες από τη «Βουλή της μίας ημέρας» - Δείτε φωτογραφίες
• «Σπίτι μου»: Εφθασαν τις 33.000 οι αιτήσεις για φθηνά στεγαστικά δάνεια – Πόσες έχουν εγκριθεί
• Ντόρτμουντ: Ιστορική πτώση της μετοχής μετά την απώλεια του τίτλου στην Bundesliga