Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Τεντ Μπάντι, µια σατανική κούκλα και δύο κωµωδίες

«Το αριστούργημά μου» («My Masterpiece») / Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντουπράτ / ***
Παίζουν: Γκιγιέρμο Φρανσέγια, Λούις Μπραντόνι, Ραούλ Αρέβαλο

Ο Αρτούρο, εκλεπτυσμένος αλλά και αδίστακτος έμπορος έργων τέχνης με δική του γκαλερί στο κέντρο του Μπουένος Άϊρες προσπαθεί μάταια να συμπαρασταθεί στον δύστροπο, ασυμβίβαστο φίλο του Ρένζο, διάσημο ζωγράφο που μεσουράνησε στη δεκαετία του ‘80, σήμερα σε παρακμή και δεινή οικονομική θέση. Μέχρι που ένα σοβαρό ατύχημα του Ρένζο δίνει την ευκαιρία στον Αρτούρο για μια μεγάλη μπίζνα… Δραματική κομεντί χαρακτήρων, κοινωνικοπολιτική σάτιρα και μαζί ταινία απάτης, το «Αριστούργημά μου» του Γκαστόν Ντουπράτ («Επιφανής πολίτης») μας προτρέπει να παρατηρήσουμε ενδελεχώς ένα έργο τέχνης, έναν πίνακα ζωγραφικής, και να αφεθούμε στις αναπαραστάσεις του. Πάνω σε αυτό το εύρημα και μέσα από τη χρόνια φιλία δύο φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων ο Αργεντινός σκηνοθέτης «ζωγραφίζει» μια πρωτότυπη σάτιρα του κόσμου της τέχνης, και απλώνει τον καμβά του στον έξω κόσμο, τον μετασχηματίζει σε κοινωνικοπολιτική σάτιρα της Αργεντινής, στο ηθογραφικό πορτρέτο ενός λαού με ποικίλες αντιφάσεις.

Με αφηγηματικές εκτροπές και μαύρο χιούμορ που άπτεται της πραγματικότητας, αφήνει την τέχνη της απάτης (σε όλα τα επίπεδα) να κεντρίσει τη συνείδηση του θεατή ενώ παίζει αποτελεσματικά με τις αντιφάσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας, έστω κι αν η ανά σημεία αφήγηση τείνει προς την επεξηγηματικότητα αφαιρώντας πόντους από το στοιχείο της έκπληξης. (2018)

«Θεέ μου, τι σου κάναμε; 2» («Qu'Est-ce qu'on a Encore Fait au Bon Dieu?») / Σκηνοθεσία: Φιλίπ ντε Σοβερόν / **
Παίζουν: Κριστιάν Κλαβιέ, Σαντάλ Λομπί, Αρί Αμπιτάν

Αφού συμβιβάστηκαν με την ιδέα ότι έχουν για γαμπρούς έναν Εβραίο, έναν Άραβα, έναν Κινέζο και έναν Αφρικανό, ο Κλοντ και η Μαρί Βερνέιγ, καθολικοί μεγαλοαστοί από κούνια, θα συμβιβαστούν και με την ιδέα ότι το νεογέννητο εγγονάκι της τέταρτης κόρης τους είναι Μαύρο και όχι Λευκό. Κινδυνεύουν όμως να χάσουν την πολυεθνική φαμίλια που τελικά αποδέχτηκαν και αγαπούν καθώς και οι τέσσερις γαμπροί τους έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν τη Γαλλία σε αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος.

Αποφασισμένοι να τους κρατήσουν στα πάτρια γαλλικά εδάφη, το ζεύγος Βερνέιγ κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τους αλλάξει γνώμη. Η συνταγή της λαϊκής κωμωδίας που έσπασε ταμεία στη Γαλλία και έγινε καλοκαιρινό σουξέ και στην Ελλάδα, επιστρέφει μετά από μια πενταετία, ελαφρώς εκμοντερνισμένη και λίγο πιο ανοιχτόμυαλη για να πιάνει τον σφυγμό της εποχής καθώς το στοίχημα εδώ είναι αφ’ ενός να μείνουν οι… ξένοι στη Γαλλία, αφ’ ετέρου τα πεθερικά από την Αφρική να αποδεχτούν τη σεξουαλική κατεύθυνση της κόρης τους. Οι φαρσικές παρεξηγήσεις και οι ρατσιστικές προκαταλήψεις μέσω ορισμένων - αστείων μα και προβλέψιμων γκαγκς - επιστρατεύονται ξανά εδώ μέχρι το εθνικοπατριωτικό φινάλε που λειαίνει στο άψε σβήσε κάθε κοινωνικοπολιτική αιχμή της πλοκής. (2019)

«Τεντ Μπάντι, ένας γοητευτικός δολοφόνος» («Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile») / Σκηνοθεσία: Τζο Μπέρλινγκερ / **
Παίζουν: Ζακ Έφρον, Λίλι Κόλινς, Χάλεϊ Τζόελ Όσμεντ, Κάγια Σκοντελάριο

Τα έργα και οι ημέρες του διαβόητου κατά συρροή δολοφόνου Τεντ Μπάντι, μέσα από την μακρόχρονη σχέση του με την Λιζ Κένταλ, ανύπαντρη μητέρα που θα αφεθεί στη γοητεία του, και αργότερα θα βρεθεί να παραδέρνει ανάμεσα στην ιδανική εικόνα που είχε για εκείνον και την αλήθεια των αποκαλύψεων για τους αποτρόπαιους φόνους του. Επιχειρώντας μια μυθοπλαστική προσέγγιση στο φαινόμενο του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο που αποτέλεσε σταθμό για την εγκληματολογία στην Αμερική του ’70 συνεπαίρνοντας το κοινό σε μια πολύκροτη δίκη, την πρώτη που μετέδωσε η αμερικανική τηλεόραση, ο Τζο Μπέρλινγκερ, εξαιρετικός ντοκιμαντερίστας, ξαναδιαβάζει κινηματογραφικά την ιστορία του Τεντ Μπάντι μετά το επιτυχημένο του ντοκιμαντέρ για λογαριασμό του Netflix «Συζήτηση με έναν δολοφόνο: Τεντ Μπάντι». Μόνο που εδώ – σε μια παραγωγή που αποπνέει πειστικά την ατμόσφαιρα της εποχής και έχει επίσης τη σφραγίδα του Netflix – η μυθοπλασία αποδεικνύεται ο χειρότερος εχθρός καθώς μονοδιάστατα και επιφανειακά αναπλάθει την γοητευτική, ανθρώπινη πλευρά του σαδιστή δολοφόνου, με βάση το βιβλίο «The Phantom Prince: My Life With Ted Bundy» της Ε. Κλέπφερ (αναφέρεται στην ταινία με ένα από τα ψευδώνυμά της).

Η αφήγηση χωρίζεται σε δύο χρόνους, στο τώρα της ηρωίδας που τον αντιμετωπίζει στη φυλακή λίγο πριν το τέλος του στην ηλεκτρική καρέκλα, αλλά κυρίως στο παρελθόν καθώς ξετυλίγεται ένα χρονικό τρυφερού έρωτα, ασυμβίβαστης τρέλας από την πλευρά του Μπάντι εντός κι εκτός φυλακής αλλά και πρωτόγνωρης δικαστικής διαμάχης. Η οπτική που υιοθετείται είναι αυτή της παραπλάνησης του ίδιου του θεατή καθώς ο Μπέρλινγκερ εστιάζει απαρέγκλιτα στην περσόνα του γόη και χαρισματικού φοιτητή της νομικής που υπήρξε ο Μπάντι και με ακλόνητα αδιαπέραστο βλέμμα υποδύεται ο Ζακ Έφρον. Όμως πρόκειται για μια επιλογή που αν και συνάδει με την οπτική της παραπλανημένης ηρωίδας ομοίως και με αυτήν της Κάρολ Αν Μπουν που υπερασπίστηκε τον δολοφόνο σθεναρά, αφαιρεί κάθε διεισδυτικότητα στους χαρακτήρες και την ψυχολογία τους. H κοινοτυπία ως δεύτερη σκηνοθετική επιλογή σαρώνει οποιοδήποτε συναισθηματικό αντίκτυπο και υπονομεύει τις φιλότιμες προσπάθειες των πρωταγωνιστών Έφρον και Κόλινς να δώσουν βάθος στο καταραμένο ζευγάρι που υποδύονται. (2018)

«Η κούκλα του σατανά» («Child’s Play») / Σκηνοθεσία: Λαρς Κλέβμπεργκ / *1/2
Παίζουν: Ομπρεϊ Πλάζα, Μαρκ Χάμιλ, Γκάμπριελ Μπέιτμαν

Μια ανύπαντρη μητέρα, υπάλληλος σε πολυκατάστημα, χαρίζει στον 13χρονο γιο της μια δημοφιλή μηχανική κούκλα ως δώρο γενεθλίων, χωρίς να γνωρίζει την προβληματική, εγκληματική «φύση» της την οποία όμως θα ανακαλύψει και θα προσπαθήσει να αναχαιτίσει ο γιος με τους φίλους του. Το άφθονο σπλάτερ και οι κωμικές σατιρικές αιχμές για την εποχή του ψηφιακού υπερκαταναλωτισμού δίνουν τον τόνο – μαζί με την φωνή του Μαρκ Χάμιλ – στη νέα εκδοχή του ομότιτλου θρίλερ τρόμου του ’88 που μακροημέρευσε με έξι σίκουελ κι ένα πνεύμα-δολοφόνο στο σώμα μιας κούκλας.

Αντιθέτως εδώ, εργάτης στο Βιετνάμ όπου κατασκευάζονται οι κούκλες Μπάντι (κάτι σαν μια «εναλλακτική Alexa», φιλική προς τα παιδιά) παίρνει εκδίκηση τοποθετώντας τσιπ…βίας σε μία από αυτές, μια σκηνή που ορίζει και την σατιρική-ποπ κορν άποψη περί τρόμου του φιλμ. που θα αναπτυχθεί μεγαλοπρεπώς, μέσα από γνώριμα κλισέ του σοκ και του θεαματικού σπλάτερ, περιφρονώντας επιδεικτικά τη διεστραμμένη πρωτοτυπία του αρχικού φιλμ. (2019)