Ο Σταμάτης Κραουνάκης απαντά στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο

Αν το «Ντουέντε», όπως το περιέγραψε ο Λόρκα στην περίφηµη διάλεξη που έδωσε το 1934 λίγο πριν δολοφονηθεί από τους φασίστες του Φράνκο, είναι ένα είδος ένθεης µανίας που αναδύεται ή καταδύεται κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο, τότε ο Σταµάτης Κραουνάκης σίγουρα το διαθέτει. Η δική του τέτοια µανία όταν έχει θετικό πρόσηµο µετατρέπεται σε αεικίνητη δηµιουργία.

Όπως (και) φέτος που µόλις κυκλοφόρησε το άλµπουµ «Duende - Τα Τραγούδια του Λόρκα» µε δέκα µελοποιηµένα από τον ίδιο ποιήµατα του Ισπανού ποιητή, σε ελληνική απόδοση Α. Αγγελάκη και µε ερµηνευτές τους Χ. Γεροντίδη και Κ. Μπουγιώτη. Είναι βέβαια τα τραγούδια που ακούγονταν πέρυσι στο Θέατρο Τέχνης, στην παράσταση-θεατροποιηµένη εκδοχή της διάλεξης για το «Ντουέντε», την ίδια που θα παρουσιάσει φέτος τον Ιανουάριο στην Κύπρο. Όχι ότι κάθεται άπραγος εν τω µεταξύ.

Τρεις ηµέρες την εβδοµάδα στήνει µε όλη την οµάδα της «Σπείρας» ένα λαϊκό γλέντι µε σπασίµατα, λουλούδια και τον ανθό του λαϊκού τραγουδιού στις «Γραµµές». Και στη Θεσσαλονίκη υπογράφει τη µουσική στην παράσταση του ΚΘΒΕ «Καληνύχτα Μαργαρίτα» του Γ. Σταύρου, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή. Και έγραψε δύο καινούργια τραγούδια για τον Γιάννη Πάριο. Και ετοιµάζει κι άλλα. Πάντα υπάρχει ένα «και» στον δηµιουργικό οίστρο και στο έντονο συναίσθηµα αυτής της προσωπικότητας, η οποία χαίρεται ή συγκινείται µε την ίδια ένταση που θυµώνει. Από θυµό αρχίζει και αυτή η κουβέντα και σε θυµό (και δάκρυα) καταλήγει.

Σε συνέντευξή του στο «Έθνος της Κυριακής» ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, σχολιάζοντας ό,τι είπατε για την αµοιβή (350.000 ευρώ) του Μποµπ Γουίλσον το καλοκαίρι του 2019 στην Επίδαυρο, ανταπάντησε ότι και εσείς το 2008 για την παράσταση «Αυτά που κάψαν το σανίδι» στο Ηρώδειο είχατε πάρει 670.000 ευρώ. Γενικώς οι σχέσεις σας δεν είναι και οι καλύτερες...

Πρώτον, δεν µε αφορά τι θα πάρει ο Μποµπ Γουίλσον. Με αφορά όµως ότι είναι δεύτερο χέρι παραγωγή, που πουλιέται στην πιάτσα διεθνώς 100.000 ευρώ. Αυτό δεν µας το είπε ο φίλος µου. Δεύτερον, το να πηγαίνεις και να ξεθάβεις µια παραγωγή του 2008, που είναι έκτοτε σε άπασα Διαύγεια και στην ευχέρεια οποιουδήποτε, είναι «πασοκογενής τακτική». Στην ελαχίστη, αµυνόµενος πρέπει να πω ότι από αυτήν την παραγωγή πληρώθηκαν καλά 100 καλλιτέχνες: είχα συµβουλευτεί τη Μάρω Κοντού γιατί ήθελα να πάρουν όλοι τα ίδια και όταν ρώτησα τον Γιώργο Λούκο «µήπως είναι πολλά», µου απάντησε ότι «τους τα χρωστάει η πολιτεία εδώ και χρόνια». Και λυπάµαι που θα το ανασύρω κι αυτό, αλλά η Σπεράντζα Βρανά, στην οποία µε χρήµατα από την αµοιβή µου πήραµε καινούργιο αναπηρικό καροτσάκι, µε δάκρυα στα µάτια µου είχε πει «φέτος το καλοκαίρι χάρη σε εσάς θα κάνω διακοπές».

Πρέπει επίσης να πω ότι αυτό ήταν ιδέα του Λούκου, ότι αυτή η βραδιά άφησε ιστορία, ότι έφερε πίσω στο Φεστιβάλ όλα του τα έξοδα και ότι, αν µε είχε ακούσει ο Λούκος και είχαµε κάνει και τρίτη παράσταση, θα είχαµε βγάλει και κέρδη. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο φορές που µεταδόθηκε από τη δηµόσια τηλεόραση έκανε ρεκόρ τηλεθέασης. Θέλω όµως να πω και αυτό: πιστεύω ότι όλες τις υπόλοιπες θητείες πλην των Γ. Αναστασάκη - Μ. Τσιµά στο ΚΘΒΕ και του Γ. Κουµεντάκη στη Λυρική, τις εκθέτει η επιτυχία των ανθρώπων που αναφέρω.

Το εξαιρετικό σκεπτικό της υπουργού Πολιτισµού για την ανανέωση της θητείας των Αναστασάκη - Τσιµά µε βρίσκει απόλυτα σύµφωνο, επειδή ανήκω στους 2-3 ανθρώπους που στηρίξαµε µε τον δηµόσιο λόγο µας τη δουλειά δύο ανθρώπων που είναι κατ’ αρχάς αριστεροί εργάτες. Δεν είναι θεσουλίτσες.

Αντίθετα αφήνουν αυτήν τη στιγµή ίχνος, έχοντας εξαιρετική συνεργασία µε τα συµβούλια και τους λατρεύουν όλοι οι εργαζόµενοι. Και κάτι τελευταίο: αν δεν έχω ανοίξει το στόµα µου στο θέµα της απαισιότητας του συγκεκριµένου προσώπου, είναι επειδή σέβοµαι τους εργαζόµενους στα θέατρα και τα πενιχρά µεροκάµατα που δίνονται. Δεν θέλω να κάνω κακό σε εργαζόµενους, αλλά η κοινωνία έχει µάτια και βλέπει. 

Υπάρχει κάτι που ενώνει τον Σωκράτη, τον Ντάριο Φο, τον Κολοκοτρώνη και τον Λόρκα, µε τους οποίους ασχοληθήκατε τα τελευταία χρόνια;

Η ιδεολογία. Είµαι ένας αριστερός ελευθέρας βοσκής καλλιτέχνης, που ψάχνει µέσα από τέτοια µεγάλα «ποτάµια» να διαλέξει τι είναι αυτό που θα µιλήσει στην εποχή του. Ολα τα προηγούµενα είχαν σαφέστατο πολιτικό πυρήνα. Στο «Ντουέντε» ο πολιτικός πυρήνας ήταν έµµεσος.

Ο Λόρκα περιγράφει το «Ντουέντε» ως ιδιότητα κυρίως της λαϊκής ψυχής, η οποία όµως έχει ενοχοποιηθεί στις µέρες µας.

Εχει βρωµίσει η αντιµετώπισή της. Εχει ταυτιστεί µε το εύκολο και µε το τουριστικό.

Στα θεάµατα µε τη «Σπείρα» επιδιώκετε τη λαϊκότητα; Να πάµε στην αρχή;

Πού απευθυνόµαστε; Στον κόσµο. Κάποιοι το ξεχνάνε αυτό, γιατί κοιτούν τις καριέρες. Και για να µην κάνω και τον έξυπνο, εµένα µε τάισε ο Θεός νωρίς αυτήν την ικανοποίηση. Η χαρά του «κάνω καριέρα» έκλεισε νωρίς το τεύχος της. Γι’ αυτό και θυµώνω πολύ όταν µου καταλογίζουν σκοπιµότητες. Γιατί κανείς δεν παίρνει τη φανέλα µε τις εισπράξεις για να τη µοιράσει σε ίσα µερίδια. Αν µου βρεις άλλον έναν εκτός από την «Κιβωτό του Κόσµου» θα πω «µπράβο». Το καµάρι µου είναι ότι από αυτήν την οµάδα βγήκαν καλλιτέχνες. Αυτήν τη στιγµή στην πιάτσα παίζουν πάνω από 20 άνθρωποι που βγήκαν από τη «Σπείρα», οι οποίοι στη χειρότερη περίπτωση είναι χρήσιµοι και στην καλύτερη λάµπουν.

Συνεχίζετε να γράφετε και λαϊκά τραγούδια;

Έγραψα δύο καινούργια τραγούδια για τον νέο δίσκο του Πάριου, γιατί κάτι είχα να πω µέσα από αυτόν τον τεράστιο τραγουδιστή. Εχω ανάγκη κι εγώ την ώρα που επενδύω σε µια φωνή πανελλαδικής εµβέλειας να δω αν αυτό που δίνω έχει απόηχο. Το θέµα είναι όµως πάντα αυτό το «δίνε και ο παραλήπτης θα βρεθεί». Αυτό κάναµε πάντα και µε τη Λίνα. Τα υπόλοιπα δεν πρέπει να µας απασχολούν.

Δηλώσατε πριν «αριστερός ελευθέρας βοσκής», ό,τι δήλωσε και ο Π. Τατσόπουλος στον Δ. Δανίκα. Τι σκέφτεστε για την πολιτική του µετάβαση στη ΝΔ;

Όπου θέλει ο καθένας ας πάει, ό,τι θέλει ας κάνει και µε οποιονδήποτε τρόπο θέλει να επιβιώσει ας επιβιώσει. Αυτά τα παιδιά έχουν κακοµάθει γιατί έχουν γνωστούς από την πολιτική και θέλουν να ξαναεκλεγούν και να µη χάσουν τη βουλευτική έδρα, γιατί αλλιώς πώς θα ζήσουν... Μεγαλώνουν κιόλας και είναι τέως ωραίοι. Δεν τα λέω µε κακία, γιατί πολλοί από αυτούς, µεµονωµένα, µου είναι συµπαθείς. Ούτε θέλω να µπαίνω στην οµαδική κατινιά ότι τώρα πυροβολούµε αυτόν γιατί είπε ότι π... τη µισή Αθήνα. Μαγκιά του αν την π... Το υπόλοιπο είναι επικίνδυνο. Η µικρονοητικότητα στην πολιτική ανάλυση από όποια πλευρά κι αν προέρχεται.

Επιµένω στο αριστερός ελευθέρας βοσκής για να σας ρωτήσω αν κάναµε συµβιβασµούς στην έννοια Αριστερά. Εκανε και η ίδια η κυβέρνηση;

Όχι στην έννοια. Όταν γίνεσαι κυβέρνηση αλλάζει όµως το στάτους. Αν πρέπει να κάνω µια κριτική πάνω σε αυτό θα έλεγα ότι ως αριστερή κυβέρνηση πρέπει να έχεις µια εξυπνάδα παραπάνω στο πώς θα διαχειριστείς ορισµένα πράγµατα. Και θα πω και κάτι άλλο στο οποίο µπάζει η κυβέρνηση: στην πρόβλεψη. Γιατί ο αριστερός είναι καχύποπτος και προβλέπει. Όταν τον πιάνουν στον ύπνο ή καθυστερεί στις αποφάσεις, έχει πρόβληµα. Έπειτα η Αριστερά είναι οι άνθρωποί της, δεν είναι τα κόµµατα. Και το ερώτηµα είναι πώς ζεις ως αριστερός. Εγώ είχα µια µεγάλη τύχη. Οι γονείς µου ήταν αριστεροί, χωρίς αυτό ποτέ να είναι ένα «must» στο σπίτι. Υπήρχε µια αυτονόητη ελευθερία. Αυτό µας εµφυτεύθηκε. Οπότε εγώ δεν θα επιτεθώ σε έναν δεξιό αν είναι σοβαρός άνθρωπος. Έναν φασίστα, όµως, θα τον φτύσω. Προχθές κάποιος µου είπε «άντε ρε, που βγήκες και στην τηλεόραση του ΣΥΡΙΖΑ. Είσαι Τσίπρας, ρε». Ήταν κάποιος που δήλωνε αριστερός, αλλά είναι φασίστας.

Κάτι τελευταίο: Μιλάµε ελάχιστες µέρες αφότου αποκαλύφθηκε ότι ο Ζακ Κωστόπουλος υπέκυψε από το ξύλο.

Εύχοµαι αυτό το νεότατο παιδί που έχουµε στο υπουργείο Δικαιοσύνης και το εκτιµώ ιδιαίτερα, ο Μιχάλης Καλογήρου, να φροντίσει να πληρώσουν οι δολοφόνοι. Πρέπει να αποδοθεί η στοιχειώδης δικαιοσύνη. Γιατί τον Ζακ Κωστόπουλο τον σκότωσαν στο ξύλο µέρα µεσηµέρι στο κέντρο της Αθήνας οι «νοικοκυραίοι». Ποια ψυχή το αντέχει αυτό;