Απέβαλαν μαθητές γιατί ήθελαν να τραγουδήσουν για τα θύματα των Τεμπών – Το μήνυμα της Καρυστιανού
NewsroomΣάλο προκάλεσε η είδηση ότι λυκειάρχης του 15ου Λυκείου Αθηνών απέβαλε δύο μαθητές της χορωδίας του σχολείου, επειδή αψήφησαν την απαγόρευσή να τραγουδήσουν στη σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου ένα τραγούδι για τα 57 θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη.
Η είδηση προκάλεσε την αντίδραση της Μαρίας Καρυστιανού, μητέρα ενός εκ των θυμάτων και πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών. Σε ανάρτησή της έγραψε: «Μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για εσάς παιδιά!
Μην σιωπήσετε ποτέ! Η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα σας. Η άποψη σας, δύναμη».
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:
Με ένα τραγούδι και ένα μήνυμα
μαθητές Λυκείου Αθηνών, ήθελαν να εκφράσουν την λύπη και την απογοήτευση τους για τους αδικοχαμένους επιβάτες που βρήκαν τραγικό θάνατο , στο έγκλημα των Τεμπών.
Αυτή η πρωτοβουλία όμως εξόργισε τη Λυκειάρχη.
Φώναζε και έσκισε το μήνυμα, απειλώντας τους νεαρούς μαθητές για την ιδέα , για την πρόθεση , για την κίνηση να ομολογήσουν της ψυχής τους την ανάγκη …
Τιμώρησε μάλιστα κάποιους με αποβολή…
Έτσι δυστυχώς λειτουργεί μια διεφθαρμένη κοινωνία…
Όταν λείπουν τα επιχειρήματα , αρχίζουν οι απειλές .
Όταν φοβάται κανείς την αλήθεια, και μόνο τότε, σκίζει τα γραπτά που την φανερώνουν.
Τρέμει την αποκάλυψη της μικροψυχίας του ο απάνθρωπος και τιμωρεί τους θαρραλέους.
Μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για εσάς παιδιά!
Μην σιωπήσετε ποτέ! Η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα σας. Η άποψη σας, δύναμη.
Η αλήθεια πάντα στο φως.
Μην επιτρέπετε να πνίγουν την αλήθεια σας.
Θα ήμουν πολύ περήφανη μητέρα σας.
Υποκλίνομαι στην δύναμη της ψυχής σας…
- Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης μετά το «όχι» των αγροτών - «Διάλογος χωρίς την ταλαιπωρία της κοινωνίας»
- Ηράκλειο: «Δεν είμαι καλά, θέλω να μιλήσω σε κάποιον» - Τα τελευταία λόγια του αγνοούμενου γιατρού
- Κύπρος: 23χρονος κρατούμενος έβαλε τέλος στη ζωή του - «Βαρόνοι» των Κεντρικών Φυλακών τον χρησιμοποιούσαν ως σκλάβο
- Πάρις Παρασκευάδης στο ethnos.gr: Προσπαθώ να ζήσω το «τώρα» αγνοώντας το τικ-τικ του ρολογιού