Η ακροδεξιά φιλελευθεροποίηση

Σε αυτό, προφανώς, συµφωνούν ο ίδιος και οι ψηφοφόροι του, αλλά και πολιτικοί από όλο το φάσµα των πολιτικών τοποθετήσεων – ιδιαιτέρως όµως αυτοί της άκρας ∆εξιάς. Παρότι το κόµµα του Ορµπαν, το περίφηµο Fidesz, ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα, στο οποίο εντάσσεται και η Νέα ∆ηµοκρατία, το εγκώµιό του πλέκουν πολιτικοί όπως ο Ματέο Σαλβίνι, η Μαρίν Λεπέν, ο πρώην σύµβουλος του Ντόναλντ Τραµπ, Στίβεν Μπάνον, και πολλοί άλλοι παράγοντες της µαύρης διεθνούς της ακροδεξιάς.

Η συνταγή της επιτυχίας του Βίκτορ Ορµπαν είναι απλή και δοκιµασµένη. Αρχικά στοχοποίησε τους µετανάστες µε σχετικές αλλαγές στο σύνταγµα και µέτρα καταστολής, φράκτες και βία. Στη συνέχεια πέρασε στους πιο αδύναµους και κατατρεγµένους της ουγγρικής κοινωνίας, τους άστεγους, οι οποίοι, έπειτα από αλλαγές στο σύνταγµα, έγιναν παράνοµοι. Από προχθές σειρά έχουν πάρει οι εργαζόµενοι.

Στην Ουγγαρία, πλέον, οι άνθρωποι του µόχθου θα έχουν την... επιλογή -η ουγγρική κυβέρνηση µάλλον θεωρεί σίγουρο ότι οι εργοδότες τους δεν θα σκεφτούν καν να τους το ζητήσουν- να δουλεύουν οκτώ ώρες παραπάνω την εβδοµάδα και να πληρώνονται για την υπερωριακή εργασία που προσφέρουν µέχρι και τρία χρόνια αργότερα!

Πραγµατική ευκαιρία. Αυτό, προφανώς, σηµαίνει ότι από εδώ και πέρα οι εργοδότες θα έχουν το ελεύθερο να αναγκάζουν τους εργαζοµένους τους να δουλεύουν 400 ώρες υπερωριακής εργασίας τον χρόνο, δηλαδή 150 ώρες παραπάνω από το υφιστάµενο όριο, και να τους πληρώνουν έπειτα από µια τριετία. Μέχρι τότε, εξάλλου, ποιος ζει ποιος πεθαίνει...

Κανείς δεν µπορεί να πει για τον Ορµπαν ότι «δεν το περιµέναµε ποτέ από τον Βίκτορ, ήταν πάντα ήσυχος, φιλικός και δεν είχε δώσει δικαιώµατα». Ο ίδιος ανοιχτά περιγράφει το όραµά του ως µια «ανελεύθερη Χριστιανική ∆ηµοκρατία» και επί µία οκταετία σφίγγει συνεχώς τα λουριά για τους λιγότερο προνοµιούχους, τους οποίους στην πρώτη του θητεία (1998-2002) είχε γλυκάνει µε επιδόµατα και φοροαπαλλαγές. Το success story του Ορµπαν είναι αυτό που θέλουν να αντιγράψουν ο Σαλβίνι, η Λεπέν, οι υπόλοιποι εθνικιστές και, γενικά, οι µισάνθρωποι όπου γης. Προφανώς, όπως καταδεικνύεται από χιλιάδες επιθέσεις εναντίον µεταναστών στην Ελλάδα, τους είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, στην καλύτερη περίπτωση, να τσαλαπατούν (στη χειρότερη, όπως στην περίπτωση του 63χρονου εργάτη γης Πετρίτ Ζίφλε στην Κέρκυρα, να αφαιρούν) τις ζωές των µη προνοµιούχων, για να διασφαλίζουν τόσο τα δικά τους όσο και τα προνόµια των άλλων.