Και το ερώτημα είναι: Τι θα γίνει μετά...

Ψυχολογικά υπάρχει σε όλο τον κόσµο µια κούραση, ένας κορεσµός σε ό,τι αφορά τον κορονοϊό. Οι περισσότεροι συµπολίτες σκέφτονται µε νοσταλγία την επιστροφή στην εργασία και στα «κανονικά» εισοδήµατά τους ή τη διαφυγή προς παραλίες για δροσιά, προς πλατείες και café για χαλάρωση και ποτά, γενικά για καταστάσεις που αφήνουν πίσω τους το φάντασµα, το φόβητρο, τον µπαµπούλα του κορονοϊού. Και αυτό είναι φυσιολογικό ύστερα από τόση πίεση.

Ωστόσο, ο κορονοϊός, µέχρι να βρεθεί συστηµατική, µαζική και σίγουρη φαρµακευτική αντιµετώπισή του, είναι εδώ. Οχι µόνον ως κίνδυνος, αλλά ως αλλαγµένη, διαφορετική πραγµατικότητα. Το πριν δεν µοιάζει µε το µετά. Για παράδειγµα, ο ταξιτζής που µεταφέρει πελάτη στο αεροδρόµιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», του λέει ότι είναι η πρώτη του κούρσα προς αεροδρόµιο έπειτα από δύο µήνες. Και τέτοια εποχή το φυσιολογικό θα ήταν 1-2 κούρσες την ηµέρα...

Οι επιχειρήσεις προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πόσο χαµηλά θα πέσει ο φετινός τζίρος τους και µάλιστα κάποιες, αν υπάρξει καν τζίρος... Και οι εργαζόµενοι, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τοµέα, αναρωτιούνται αν και υπό ποιες συνθήκες θα συνεχίσουν στη δουλειά... Επίσης, για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει µια στροφή νέων ανθρώπων προς τον πρωτογενή τοµέα, κάτι που πριν από την πανδηµία ήταν πολύ µακριά από τις πρώτες προτιµήσεις της νέας γενιάς. Ηδη στην Ιταλία υπάρχει ένα µικρό κύµα κάποιων χιλιάδων νέων προς την αγροτική παραγωγή και την ύπαιθρο.

Το πρόβλημα πίσω από όλα αυτά είναι ότι έχουµε µπει σε «αχαρτογράφητα νερά». Η αβεβαιότητα τσακίζει... Παρά τα άλµατα της επιστήµης και της τεχνολογίας, δεν είµαστε βέβαιοι ότι µπορούµε να ελέγξουµε ή να ορίσουµε τις επόµενες κινήσεις µε ακρίβεια. Και αυτό αφορά το µεγαλύτερο και το µικρότερο. Από την ανθρωπότητα και τα κράτη, ως χωριστά σύνολα ανθρώπων, τις οικογένειες και εντέλει τα άτοµα. Και το ερώτηµα είναι αν µπορεί αυτός ο «µετά» κόσµος να έχει τις θετικές πλευρές της «κανονικής» ζωής... Οψόµεθα.