Αλλαγή φρουράς στην Μέση Ανατολή

Η αιφνιδιαστική απόφαση Τραµπ για απόσυρση των αµερικανικών δυνάµεων από τη Συρία τερµατίζει µε άδοξο τρόπο ένα κεφάλαιο της πολιτικής των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Ενα κεφάλαιο που άνοιξε το 1970 µε τη µεσολάβηση της Ουάσιγκτον ανάµεσα στο Ισραήλ και στην Αίγυπτο, που τερµάτισε τον πόλεµο φθοράς στη διώρυγα του Σουέζ µε επόµενους σταθµούς τη διπλωµατία Κίσινγκερ το 1973-1974 και τη µεσολάβηση Κάρτερ µεταξύ Σαντάτ και Μπέγκιν στο Καµπ Ντέιβιντ το 1978.

Ακολούθησαν η «Καταιγίδα της Ερήµου» την άνοιξη του 1991 και η Ειρηνευτική ∆ιάσκεψη της Μαδρίτης τον Νοέµβριο της ίδιας χρονιάς και τέλος, δέκα χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2003, η εισβολή στο Ιράκ ως αφετηρία για τη δηµιουργία µιας νέας Μέσης Ανατολής.

Σήµερα η Ρωσία προβάλλει να έχει ήδη καλύψει το κενό της αποχωρούσας Ουάσιγκτον. Η Μόσχα έχει ήδη κατοχυρώσει τον µεσολαβητικό της ρόλο ανάµεσα στην Τουρκία του Ερντογάν και στο καθεστώς Ασαντ στη ∆αµασκό αλλά και ανάµεσα στο Ισραήλ και το Ιράν ως προς τη διαµόρφωση των λεπτών ισορροπιών της επόµενης µέρας στη Συρία που θα πρέπει να εξυφανθούν.

Η εµπλοκή και διαµεσολάβηση της Ρωσίας καλύπτει σε µεγάλο βαθµό το κενό που αφήνει η εσπευσµένη αναδίπλωση των ΗΠΑ.

Ουδέποτε άλλοτε η Μόσχα, ακόµη και στην περίοδο του ειδυλλίου της µε την Αίγυπτο του Νάσερ µετά το 1956, δεν έχαιρε της συνολικής αποδοχής και αναγνώρισης του µεσολαβητικού της ρόλου από όλες τις δυνάµεις της περιοχής, το Ιράν, την Τουρκία, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία.

Ο ιστορικός του µέλλοντος θα καταγράψει δίχως αµφιβολία την απόφαση Τραµπ για απόσυρση από τη Συρία ως ένα στρατηγικό-διπλωµατικό φιάσκο της Ουάσιγκτον, ως µια µη αντιστρέψιµη αυτοακύρωση µιας µεγάλης δύναµης.

Ενα φιάσκο που παραπέµπει στην αγγλογαλλική εισβολή στο Σουέζ τον Νοέµβριο του 1956, που τερµάτισε άδοξα την παρουσία επί ενάµιση αιώνα των δύο µεγάλων ευρωπαϊκών δυνάµεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.