Οι δυο μάνες...

Όλοι μας έχουμε συγκλονισθεί με τις  πρόσφατες αποκαλύψεις  τις σχετικές με την δολοφονία της Καρολάιν από τον άνδρα της. Βομβαρδισμός από την τηλεόραση και πλήθος οι κάθε είδους αναρτήσεις. Λεπτομέρειες επί λεπτομερειών, αναλύσεις, διάφοροι «ειδικοί» και πλήθος φωτογραφίες.

Ας ρίξουμε όμως για λίγο το φως σε δύο πρόσωπα. Στις δύο μανάδες, του θύματος και του θύτη, σε αυτές τις δύο τραγικές φυσιογνωμίες. Έχασαν και οι δύο τα παιδιά τους. Η μια δεν πρόκειται να ξαναδεί ποτέ την κόρη της και ζει μόλις πενήντα μέτρα από εκεί που είναι τώρα εκείνη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για μια μάνα, πικρότερο ποτήρι από αυτό.

Η άλλη μάνα, αυτή του δολοφόνου, έχασε κι αυτή το  παιδί της υπό άλλο πρίσμα βέβαια. Δεν είναι μικρό να ξέρεις ότι ο γιος σου είναι ένας δολοφόνος, να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που έγινε, και να ξέρεις πώς θα είναι η ζωή του από εδώ και πέρα. Γι αυτή τη γυναίκα ο πόνος είναι διπλός. Για την κοπέλα που τόσο άδικα χάθηκε και για το δικό της παιδί που κατέστρεψε τη ζωή του. Ακόμα και οι τύψεις για τη φρικιαστική πράξη του γιου της, είναι όλες δικές της. Και κρατάει και ένα παιδάκι στην αγκαλιά,  που δεν έφταιξε σε τίποτα να μείνει χωρίς γονείς. Υστέρα η κοινωνική κατακραυγή; Λίγο το έχετε αυτό; Άντε να κυκλοφορήσει αυτή η γυναίκα. Είναι η μάνα του δολοφόνου.

Η μια η μάνα συγκεντρώνει όλη τη συμπάθεια του κόσμου και η άλλη το ανάθεμα.

Αυτές οι δύο γυναίκες, είναι οι πιο τραγικές φυσιογνωμίες. 

Η αφαίρεση μιας ζωής είναι το χειρότερο έγκλημα. Απλά στέκομαι στις παράπλευρες απώλειες. Και όντας μάνα,  δε μπορώ να μη σκεφτώ αυτές τις δύο τραγικές μανάδες.

«Σαν είναι οι ζωντανοί μακριά τα ξόρκια τα αγαθά και τις ρητορείες, τι να τα κάνεις», όπως λέει κι ο ποιητής.

Συνειρμικά μου ήρθε αυτός ο στίχος του Σεφέρη, σήμερα  με όλα αυτά, που μόνο μια λέξη  μπορεί να τα εκφρασει: απώλεια.

*Η Σωτηρία Λαρίγκα είναι φιλόλογος