Η ζωή εν καμίνω

Θυμάμαι από το μάθημα της Γεωγραφίας στο Γυμνάσιο, στις αρχές του ’80, ότι η Κρήτη σε μερικές χιλιάδες χρόνια θα μετατρεπόταν σε έρημο.

Θυμάμαι να ρωτώ έναν γνωστό μου Καθηγητή Περιβαλλοντολογίας προ 20ετίας σχετικά με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, ως αποτέλεσμα της υπερθέρμανσης της Γης. Μου είχε απαντήσει ότι «φαίνεται να έχει χαλάσει ο θερμοστάτης του πλανήτη, αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν θα υπερθερμανθεί ή αν θα παγώσει”.

Η κλιματική αλλαγή ποτέ δεν έλειπε από την καθημερινότητά μας, εδώ και δεκαετίες.

Ήταν όμως μακριά. Σε τόπους που δεν μας ενδιέφεραν. Ποιος ενδιαφερόταν για τις πλημμύρες στο Μπαγκλαντές, την σταδιακή βύθιση κάποιων μικρών νησιών στον Ειρηνικό, όπως το Κιριμπάτι, το Βανουάτου…

Κλείναμε την τηλεόραση και το θέμα δεν μας άγγιζε.

Δυστυχώς, φέτος επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας. Οι τελευταίες εβδομάδες χαρακτηρίστηκαν από υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες και στις καταστρεπτικές πυρκαγιές που ακολούθησαν, πιθανότατα ως άμεσο αποτέλεσμα της ξηρασίας.

Κάτι σοβαρό όντως συμβαίνει στον πανέμορφο πλανήτη μας.

Φταίμε εμείς; Είναι όντως λόγω της εγκληματικής καθυστέρησης στην λήψη μέτρων που θα περιόριζαν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου;

Οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες; Παράγοντες που διακατέχουν το Σύμπαν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια;

Έχει σημασία; Αν δεν επιθυμούμε να λάβουμε τα όποια μέτρα για να περιορίσουμε ότι συμβαίνει για λόγους που πηγάζουν από την ανθρώπινη ματαιοδοξία, δεν έχει καμία σημασία.

Παρόλα αυτά, η ζωή σε έναν τόπο όπου η μέση θερμοκρασία θα αγγίζει τους 40-45 βαθμούς κατά τους θερινούς μήνες, ενώ ο χειμώνας θα χαρακτηρίζεται από σφοδρές καταιγίδες, δεν θα είναι εύκολη.

Οι πρόγονοί μας προ χιλιάδων ετών, έζησαν υπό αντίξοες συνθήκες, ουσιαστικά αβοήθητοι. Επιβίωσαν όμως. Όχι όμως επειδή τιθάσευσαν το περιβάλλον εύκολα, αλλά επειδή μετακινούνταν, μετανάστευαν προς αναζήτηση ιδανικότερων συνθηκών διαβίωσης.

Πιθανότατα, η αμεσότερη συνέπεια, ειδικά για την περιοχή μας, θα είναι η μαζική μετανάστευση σε τόπους όπου οι συνθήκες δεν θα είναι τόσο ακραίες.

Βαθιά μέσα μου, διατηρώ πίστη στην ατέρμονη εξέλιξη της ανθρώπινης νοημοσύνης και στη δυνατότητά της να αντιμετωπίσει την παρούσα απειλή.

Δεν θα απέκλεια όμως την προοπτική μετεγκατάστασης στην Ισλανδία ή ακόμα καλύτερα στη Γροιλανδία, εντός της επόμενης εικοσαετίας…