Το γιατί και το μέχρι πού… του «Μητσοτάκης γιοκ»

Η σκληρή και μετωπική επίθεση Ερντογάν στον Κυριάκο Μητσοτάκη γέννησαν (και) στην Τουρκία 2 ερωτήματα: Γιατί και πού αποσκοπεί αυτή ο Τούρκος πρόεδρος, ο οποίος δεν είναι η πρώτη φορά που προβαίνει σε σκληρούς χαρακτηρισμούς κατά άλλων ηγετών.

Όσον αφορά το γιατί, δεν φαίνεται να αποτελεί μία έκρηξη της στιγμής του Τούρκου προέδρου, αλλά ένα κομμάτι μίας ευρύτερης στρατηγικής. Δεν είναι μόνο η ρητορική κατά της Ελλάδας και κατά του Μητσοτάκη. Ο Τούρκος πρόεδρος προανήγγειλε παράλληλα νέα στρατιωτική επιχείρηση κατά των Κούρδων στη Συρία, κρατά μία άκαμπτη και αυστηρή στάση όσον αφορά τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, που θεωρεί ότι τον κάνει ήρωα στο λαό του, γιατί αντιτίθεται στη Δύση, επιδιορθώνει τις σχέσεις με τη Μέση Ανατολή και το Ισραήλ, επιδιώκει να πάρει F-16 και ναυπηγεί υποβρύχια.

Όσον αφορά τώρα στο πού αποσκοπεί. Οι πρώτες διαπιστώσεις λένε ότι όλα αυτά -αν μη τι άλλο- αυξάνουν το εθνικιστικό θερμόμετρο στη χώρα, στρέφοντας την κοινή γνώμη από την οικονομία στην εξωτερική πολιτική, η οποία θεωρούνταν χρεοκοπημένη πριν από λίγους μήνες. Τώρα υπάρχει ένας δυναμισμός, μία γροθιά στο τραπέζι.

Η ένταση με την Αθήνα, όπως και με τη Δύση ευρύτερα, τον βοηθά να (ξανα)χτίσει ένα προφίλ δυνατού ηγέτη, που μπορεί να διαχειριστεί τη χώρα, ακόμη κι όταν αυτή βρίσκεται υπό οικονομική κατάρρευση.

Μια ένταση ωστόσο ελεγχόμενη και άκρως στοχευμένη. Μόνο για να κερδίσει πόντους στο εσωτερικό. Γιατί -πρώτον- οι έρευνες δείχνουν ότι οι εκλογές δεν θα είναι περίπατος για τον Ερντογάν αυτή τη φορά και -δεύτερον γιατί από την οικονομία δεν βλέπει κανένα φως όσα πακέτα κι αν έχει ανακοινώσει. Άρα χρειάζεται μία εθνικιστική ένεση όπως κι ο εταίρος Μπαχτσελί.

Το άλλο ερώτημα βέβαια που γεννάται τώρα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η ελεγχόμενη ένταση; Μέχρι και σε ένα -ελεγχόμενο- θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα κάπου στο Αιγαίο ή την ανατ. Μεσόγειο; Γιατί ελεγχόμενο; Πρώτον, γιατί οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ κάτι ανεξέλεγκτο και δεύτερον, γιατί δεν το χρειάζεται το κάτι παραπάνω ο Τούρκος πρόεδρος. Του αρκεί μέχρι να αρχίσει να ανεβαίνει το ποσοστόμετρο και πάλι.

Άρα στο βάθος τι; Μήπως μία οσμή πρόωρων εκλογών, πριν αρχίσει να χάνει την αίγλη του στιβαρού ηγέτη;