«Έλα καημένε, ποια Όσκαρ, ποιος Λάνθιμος;»

Όταν έχουμε συνηθίσει σε κινηματογραφικά αριστουργήματα επιπέδου «Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα», λογικό είναι η αποστροφή μας: «Ποιος Λάνθιμος;» να είναι αυθόρμητη και αβίαστη.

Πρωινό τηλεφώνημα συναδέλφου. Η φωνή του είχε μια νότα ικανοποίησης και έξι ειρωνείας: «Και η Ευνοούμενη έγινε… αγνοούμενη! Τον Τιτανικό έπρεπε να είχε σκηνοθετήσει ο Λάνθιμος… Μα από δέκα υποψηφιότητες, ένα Όσκαρ; Αποτυχία!»

Αυτοί είμαστε τελικά. Χαιρέκακοι, κακεντρεχείς, ενθουσιώδεις, είρωνες και… τελειομανείς.

Αμέ και, τελειομανείς.

Γι αυτό πάνω από τον εαυτό μας και τους «δικούς» μας δεν βάζουμε κανέναν.

Είμαστε «τα πάντα». Όλα τα γνωρίζουμε και για όλα καταθέτουμε άποψη με ύφος ειδικού, που έχει εντρυφήσει χρόνια σε ό,τι το επίκαιρο: την μετεωρολογία, το τένις, την εξωτερική πολιτική, τον κινηματογράφο.

Για τον κινηματογράφο; Καλύτεροι απ’ όλους…

Με «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» μεγαλώσαμε, με «Μικρές Αφροδίτες» αναστατωθήκαμε, με «Θίασο» ωριμάσαμε και με «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα» διασχίσαμε τον Ρουβίκωνα της βαριάς κουλτούρας· και βγήκαμε στεγνοί, αλλά αυτοβαπτισμένοι έντεχνοι, στην όχθη του «Safe Sex» και των «Σειρήνων του Αιγαίου»…

Τα μάθαμε όλα πια. Τα γνωρίζαμε όλα, πριν οι άλλοι τα σπουδάσουν.

Αυτοί είμαστε τελικά: Ποιος διπλανός; Με ξέρεις εμένα;

Από λόγια και μπαλαφάρες πρώτοι. Από τέχνη και κουλτούρα πια; Βαριά κι ασήκωτη στις δοκιμασμένες πλάτες μας.

Η δεκαετία του ’80 αποκοιμιόταν απαλά πλάι μας, στις μισοάδειες αίθουσες, στην Αλκυονίδα, στο Στούντιο, στο Άστυ, με δύσπεπτο Ντούσαν Μακαβέγιεφ, με δυσνόητο Κριστόφ Ζανούσι, με δύσκολο Αντρέι Βάιντα και δύσβατο Θόδωρο Αγγελόπουλο…

Κι αφού πάνω σε όλα τούτα καταθέσαμε την υπνηλία μας και το χασμουρητό του προβληματισμού της νιότης μας, πώς να μην τα γνωρίζουμε όλα πια και να μην είμαστε αυστηροί με τον Γιώργο Λάνθιμο, που η «ταινιούλα» του πήρε μονάχα ένα Όσκαρ από τα 10 που διεκδικούσε;

Και πώς να μην οργιστούμε και πώς να μην καγχάσουμε βλέποντας έναν Έλληνα σκηνοθέτη να βαδίζει (ξανά) στο κόκκινο χαλί της παγκόσμια αναγνώρισης, όταν θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί άλλοι «αδικημένοι από το σύστημα» που «εξ-υπηρετεί» ο Λάνθιμος.

Αυτά, ή περίπου αυτά, λένε πάντα κάποιοι προσπαθώντας να απαξιώσουν την επιτυχία εκείνου που έσπασε τα σύνορα του κατεστημένου και μεγαλούργησε, αυτού που επιχείρησε το άλμα και προσγειώθηκε σε κορυφή κι όχι σε βάλτο.

Το ‘χουμε το κουσούρι να προσπαθούμε να κρύψουμε το φως για να μην ακουστεί το σκοτάδι μας. Το ‘χουμε το συνήθειο να θάβουμε το διαμάντι για να μην δείξει πόσο άνθρακες είναι ό,τι έχουμε μέσα μας.

Κι όταν οι «Λάνθιμοι» διανύουν πορεία λαμπρή και πάνφωτη, εμείς αναζητούμε το αρχαίο ελληνικό φως για να μας καλύψει – μάταια δυστυχώς – τις ανάγκες μας για ήλιο.

Έλα, δες απόψε το «Τατουάζ», για Λάνθιμους θα μιλάμε τώρα;

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram