Τι μας διδάσκει ο Αγιαξ

Μέσα σε ένα βράδυ, η ποδοσφαιρική Ευρώπη θαμπώθηκε ξανά από το θαύμα του Αγιαξ. Αναλύσεις επί αναλύσεων, πολλές κουβέντες και θαυμασμός για την ποδοσφαιρική πρόταση που κατέθεσαν οι Ολλανδοί και έκαναν μια…χαψιά ολόκληρη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι γεγονός, πως οι Ισπανοί δεν βρίσκονται στα καλύτερα τους και έκλεισε ο κύκλος μιας ολόκληρης – απόλυτα επιτυχημένης – εποχής. Αλλά το πιο σημαντικό δίδαγμα του ολλανδικού πάρτι στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», αφορά το πρότζεκτ που χτίζουν με μεθοδικότητα στον Αίαντα. Το σχέδιο που αποτελεί μονόδρομο και καθρέπτη, για όλες τις ελληνικές ομάδες που χάνουν χρόνο και χρήματα σε ιστορίες που δεν μπορούν να οδηγήσουν στην υπέρβαση.

Οσα συμβαίνουν στον Αγιαξ, όσα παρουσιάστηκαν στο χορτάρι της Μαδρίτης, είναι προϊόν δουλειάς ετών. Δεν είναι τυχαίο, πως ανά συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, ο Αγιαξ εμφανίζει ομάδες που αλλάζουν τον ευρωπαϊκό χάρτη. Η υπερομάδα του Κρόιφ στις αρχές του ’70 και το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, η απίστευτη κλάση παικτών όπως ο Φαν Μπάστεν που θάμπωσαν την Ευρώπη στα τέλη του ’80, τα υπέροχα μωρά του Φαν Γκάαλ στη δεκαετία του ’90. Ο Αγιαξ δουλεύει σταθερά, με συγκεκριμένο προσανατολισμό στα τμήματα υποδομής, βγάζει ποδοσφαιριστές που παίζουν στα πέρατα της γης, περιμένει με πλάνο να έρθει η κατάλληλη φουρνιά που θα κάνει τη διαφορά.

Είναι πολύ πρόσφατες οι αναμετρήσεις του Αγιαξ με την ΑΕΚ. Ειδικά το ματς του Αμστερνταμ, στην πρεμιέρα των ομίλων του Champions League. Πολλοί φίλοι της ΑΕΚ, είχαν την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσαν ποτέ να κοντράρουν τη «μηχανή» του Αγιαξ. Μέσα στο γήπεδο, οι Ολλανδοί έδειξαν πως δεν παίζονταν. Τόσο απλά. Ακόμα πιο εντυπωσιακές από τις αγωνιστικές εικόνες που προσέφεραν, ήταν η ανάλυση των διαφορών που υπάρχει με τους Ολλανδούς. Γήπεδο στολίδι, αθλητικές εγκαταστάσεις με άρτιες υποδομές, που επιτρέπουν στα παιδιά να μεγαλώσουν και να εξελιχθούν με σωστό τρόπο, απέχουν έτη φωτός από τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Πολλοί βλέπουν το μοντέλο του Αγιαξ και επιχειρούν να το αντιγράψουν. Φαίνεται εύκολο στη θεωρία, αλλά η πράξη αποδεικνύεται ανέφικτος στόχος. Οι μεγάλες ελληνικές ομάδες, αρχίζουν σταδιακά να αποκτούν καλές εγκαταστάσεις, δείχνουν διάθεση να στηρίξουν τα τμήματα υποδομής και περιμένουν να καρπωθούν οφέλη. Η βασική διαφοροποίηση, εκεί που υπάρχει μεγάλη υστέρηση, αφορά στη νοοτροπία. Οι Ολλανδοί, ξέρουν το παιχνίδι της υπομονής. Αντιμετωπίζουν τους ποδοσφαιριστές πρώτιστα ως ανθρώπους, φροντίζουν για τη μόρφωση και τη διαπαιδαγώγηση τους. Εδώ, τα περισσότερα αφήνονται στη μοίρα τους και δεν υπάρχει πρόνοια για να βρεθούν λύσεις που θα δίνουν λύσεις στο πρόβλημα.

Το ολλανδικό πρότζεκτ θα πρέπει να είναι οδηγός για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για όποιον μπορεί να δει δίχως οπαδικές παρωπίδες, γίνεται φανερό πως το Champions League θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη διαδικασία για κάθε ελληνική ομάδα. Ο πήχης ανεβαίνει, ο ανταγωνισμός βρίσκεται στα ύψη, οι μεγάλοι της Ευρώπης έχουν εκτινάξει τις τιμές και παίρνουν τα ταλέντα πριν καν εμείς εδώ αντιληφθούμε την ύπαρξη τους. Οι ελληνικές ομάδες οφείλουν να εστιάσουν σε αγορές, να αναπτύξουν το σκάουτινγκ, αλλά πρώτιστα να επενδύσουν και να πιστέψουν στα δικά τους «παιδιά» και στις δυνατότητες που έχουν.

Να βρουν τους δικούς τους «Ντε Λιχτ» και «Ντε Γιονγκ», να βγάλουν ποδοσφαιριστές που θα τις ενισχύσουν, αλλά μελλοντικά θα τους δώσουν και οικονομικά οφέλη. Είναι ο δύσκολος δρόμος, αλλά και ο μοναδικός που μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική σταθερότητα και αγωνιστικές επιτυχίες. Οι γηγενείς παίκτες στα μεγάλα ελληνικά κλαμπ (ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, ΑΕΚ) είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ και ο Παναθηναϊκός μόνο εξ ανάγκης στράφηκε στην Ακαδημία του. Κάποτε, η ανάγκη για δουλειά στα τμήματα υποδομής, επιβάλλονταν από τις προσταγές της UEFA. Τώρα, είναι επιτακτική ανάγκη για να υπάρξει μέλλον σε υψηλό επίπεδο.