Τραγωδία στο Μάτι: Σε άλλες εποχές θα τους τουφέκιζαν

Ετσι έκαναν, τουλάχιστον παλιά. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στήθηκαν  στον τοίχο «έξι», για να «ησυχάσουν» νεκροί χιλιάδες και να σωπάσουν πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ξεριζωμένοι!

Σωστό; Λάθος; Η Ιστορία αυτό κατέγραψε. Αυτά παλιά όμως. Τώρα εκπολιτιστήκαμε…  Οι καταστροφές δεν μας πληγώνουν, όσο θα ‘πρεπε.

Εκτός αν έχει καεί το σπίτι μας ή χάσαμε κάποιον δικό μας. Τότε αλλάζει.

Εμείς οι «άλλοι» όμως, που είδαμε τον καπνό από μακριά, που οσμιστήκαμε στον αέρα την καμένη σάρκα ανεπαίσθητα, και ακούσαμε το ρόγχο του θανάτου από τις τηλεοράσεις μας, εμείς οι «άλλοι», απλά οργιζόμαστε. Τι άλλο να κάνουμε;

Περνάμε πλάι στα καμένα, στο Μάτι, που ακόμα σαν αφουγκραστείς, οιμωγές και κραυγές θανάτου θα ακούσεις, και κλείνουμε αυτιά  και μάτια, και κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Κι όλοι εκείνοι, που με πράξεις ή παραλείψεις τους συνέβαλαν στην καταστροφή και οδήγησαν στο θάνατο 100 ανθρώπους, κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι. Και κυρίως δίχως τύψεις!

Και σίγουρα περνούν κάποιοι από αυτούς πλάι στην έρημη γη και εποφθαλμιούν έναν χοντρό κορμό να τους ζεστάνει στο τζάκι τους… Αν δεν το έχουν ήδη αρπάξει, νύχτα…

Και δίχως τύψεις συνεχίζουν να «έρπουν» αδιάφορα στην τρυφηλή ζωή τους…

Γιατί αν έστω και ένας ένοιωθε τη σκιά των Ερινύων να τον ακολουθεί, θα αποζητούσε την εξιλέωση και τη συγχώρεση με κάθε τρόπο.   

Γιατί αν ο τότε υπουργός που δήλωσε προκλητικά: «Ψάχνω να βρω τα λάθη και δεν τα βρίσκω», μετά το πόρισμα – γροθιά στην Πολιτεία, που μόνο σωρεία τραγικών λαθών καταγράφει, αν είχε την στοιχειώδη αυτοεπίγνωση, θα έπρεπε να πέσει στη θάλασσα των σφαλμάτων και των αβλεψιών, που έπνιξαν δεκάδες ανθρώπους και να παλέψει με τα κύματα της συνειδησής του.  Σ΄εκείνη την ίδια θάλασσα που κολύμπησαν συντροφιά με το θάνατο δεκάδες άνθρωποι.

Γιατί αν αυτός ο απλός τηλεφωνητής που δέχτηκε την απεγνωσμένη κλήση για βοήθεια εκείνο το μεσημέρι και απάντησε με αυθάδεια: «Έρχονται κυρία μου, έρχονται, το κέρατο μου, έρχονται», θα έπρεπε να επισκέπτεται το κοιμητήριο της Νέας Μάκρης, όπου ζητούν ανάπαυση δεκάδες θύματα της προχειρότητας και της αυθαιρεσίας και να ζητεί γονυπετής συγγνώμη, κλαίγοντας καθημερινά.

Κι ο ανεκδιήγητος δήμαρχος, που ανερυθρίαστα «ομολόγησε», πως έκανε πάρτι εκείνη την ίδια ώρα του χαμού, στη Μύκονο και πως… ήταν λίγο υπερβολικό να επικαλεστεί ότι κάηκε το σπίτι του, συνεχίζει να περιφέρει το σαρκίο του με θράσος και πρόκληση και να αποστρέφει το βλέμμα, το κρυμμένο πίσω από τα σκοτεινά γυαλιά του, από την ασχήμια του τοπίου…

Όμως, είπαμε: σε άλλες εποχές το πόρισμα-καρφί στο Μάτι της Πολιτείας θα οδηγούσε τους υπεύθυνους στο απόσπασμα…

Όμως άλλους καιρούς βιώνουμε, μαλθακούς και πολιτισμένους.

Κι όλοι εκείνοι, Πολιτεία, εχθρική Πολιτεία, που στάθηκαν όρθιοι στο έρεβος, μάταια προσμένουν τον Ανθρωπο…

Και η ποινή του θανάτου έχει από χρόνια καταργηθεί.

Καλώς.

Και οι γλίσχροι ηγήτορες μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι, κακώς!