Τα µεγέθη δεν συγκρίνονται και οι νεκροί αφήνονται στην ησυχία τους

Μόνον που υπάρχει µια ειδοποιός διαφορά. Δεν πολυσυνηθίζεται, και σωστά, η αναφορά σε τεθνεώτες που η µοίρα δεν τους µοίρανε να επιδράσουν στη δηµόσια ζωή.

Εκτός εάν αναφερθούν ως επιχείρηµα από τον ίδιο τον διαλεγόµενο. Για παράδειγµα, ακούστηκε κάποτε «ο γιος του σανοπώλη» από τον ίδιο του τον γιο, αλλά ο παλιός εκείνος «γιος του αγωγιάτη» θεωρήθηκε κακεντρεχής βολή, και σωστά.

Εξω από αυτόν τον λογαριασµό µένουν, σαν από έθιµο, επώνυµοι πολιτικοί που κρατάνε από µια γενιά πολιτικών. Ο Καραµανλής, ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, καθώς έχουν δηµιουργήσει πολιτικά τζάκια, δεν είναι πρωτόγνωρο να ακούν πολλές µεταθανάτιες κριτικές, όχι πάντα αβρές, εξαιτίας της µεγάλης επίδρασής τους ακόµη και σήµερα στο πολιτικό παρόν. Εποµένως, δεν ξένισε η παραποµπή του πρωθυπουργού στην οικογενειακή παράδοση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ηταν µία από ένα σωρό ανάλογες παραποµπές, άλλοτε υµνητικές, άλλοτε όχι. Βέβαια η ζωή των γονιών ενός πολιτικού που υπάρχει σήµερα, όταν δεν υπάρχει παράδοση πολιτικής προϊστορίας, δεν συνηθίζεται να µπαίνει σε σηµερινά πρωτοσέλιδα. Και προξενεί απορία που έγιναν συγκρίσεις, όχι από ανώνυµα σχόλια, αλλά στην ελληνική Βουλή, και µάλιστα στο πλαίσιο της αναµέτρησης της κυβέρνησης µε την αξιωµατική αντιπολίτευση. Τα µεγέθη δεν συγκρίνονται και οι νεκροί αφήνονται στην ησυχία τους. Ο πατέρας του Τσίπρα δεν ανήκει στους επιδραστικούς πολιτικούς. Καλό θα ήταν να πέσουν αυτοί οι τόνοι.