Ο Τραμπ τιμωρεί την Ε.Ε. στηρίζοντας το Brexit

Από το 1941, όταν ο Τσόρτσιλ και ο Ρούσβελτ υπέγραψαν τον Χάρτη του Ατλαντικού, η ειδική σχέση ΗΠΑ-Βρετανίας είναι περισσότερο µια επικοινωνιακή προβολή των επιθυµιών του Λονδίνου παρά αποτύπωση της πραγµατικότητας.

Οι ΗΠΑ αναζήτησαν στα πρώτα χρόνια µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου µια ειδική σχέση µε τη Γερµανία, την οποία πρώτα ο Μπους πατήρ και στη συνέχεια ο Κλίντον κάλεσαν να αναλάβει τον ρόλο του «συνεταίρου στην ηγεµονία» (Partner in Leadership), µε το µεγαλόπνοο όραµα να µην υλοποιείται µε ευθύνη του Βερολίνου.

Σήµερα ο Τραµπ καταπατά κάθε διπλωµατική-πολιτική ορθότητα τασσόµενος ανοιχτά υπέρ του σκληρού Brexit, έχοντας κατά νου όχι κάποια ενισχυµένη ειδική σχέση µε το Ηνωµένο Βασίλειο, αλλά τη σκληρή διαπραγµάτευση µε την ΕΕ, δηλαδή κυρίως τη Γερµανία, µιας εµπορικής συµφωνίας ΗΠΑ-ΕΕ.

Εξυπακούεται ότι ένα όλο και πιο πιθανό σκληρό Brexit µε δυσθεώρητο κόστος και για το Ηνωµένο Βασίλειο και για την ηπειρωτική Ευρώπη -κυρίως τη Γερµανία και την αυτοκινητοβιοµηχανία της- αποδυναµώνει αυτόµατα την ευρωπαϊκή θέση στη διατλαντική διαπραγµάτευση. ∆εν είναι καθόλου τυχαίο ότι χθες η καγκελάριος Μέρκελ χαρακτήρισε υπαρξιακής σηµασίας τη σύναψη εµπορικής συµφωνίας ΗΠΑ-ΕΕ.

Η καγκελάριος δεν στάθηκε ούτε στην επιθετική ρητορική του Τραµπ ούτε στην αποδυνάµωση της ευρωπαϊκής πλευράς σε περίπτωση ασύντακτης εξόδου του Ηνωµένου Βασιλείου από την ΕΕ, αλλά χαρακτήρισε λυπηρή την αντίθεση της Γαλλίας προφανώς στην περαιτέρω αύξηση των εισαγόµενων αγροτικών προϊόντων από τις ΗΠΑ. Μια νέα ειδική σχέση ΗΠΑ-Βρετανίας είναι αδύνατη για το ορατό µέλλον γιατί δεν υπάρχουν δύο προαπαιτούµενα:

Ενας πρόεδρος που να προωθεί µια θεσµικά δοµηµένη διατλαντική κοινότητα µε βασικούς πυλώνες την ασφάλεια και το εµπόριο.

Ενα Ηνωµένο Βασίλειο που µέσω µιας ειδικής σχέσης µε την ΕΕ να µεγιστοποιεί τη διευρυµένη δυνατότητα επηρεασµού των ευρωπαϊκών ισορροπιών που διαµορφώνεται από τον κατακερµατισµό και την ταυτόχρονη περιφερειακή οµαδοποίηση στην ΕΕ των 27.