Πεθαίνω σαν χώρα» τρις στον Πειραιά…

Είναι ένα κείµενο εύφλεκτο, πυρετώδες, οραµατικό, βίαιο, παράφορο, προφητικό, διαχρονικό, που περιγράφει ιδιοφυώς την ιστορία του τέλους µιας κοινωνίας, το τέλος µιας «Χώρας», την τροµακτική κατάληξη µιας εποχής – η οποία θα µπορούσε να είναι και η δική µας. 

Το εµβληµατικό «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δηµήτρη Δηµητριάδη, το οποίο δηµοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1978 σε περιοδικό και το 1979 σε βιβλίο, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο ποτέ και να εµπνέει ποικιλοτρόπως. Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος που θα παρουσιαστεί από το Δηµοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη – σε τρεις διαφορετικούς χώρους και τρεις διαφορετικές ηµεροµηνίες.

Η πρώτη παράσταση - περφόρµανς µε τίτλο «Η εκδροµή» θα ανεβεί στην Ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου, µε µια πολυµελή οµάδα ηθοποιών γυναικών και ανδρών, την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου, υπενθυµίζοντας την προγενέστερη ιστορική ηµεροµηνία της συµφωνίας της Βάρκιζας, που πραγµατοποιήθηκε τη 12η Φεβρουαρίου 1945.

Η δεύτερη παράσταση - περφόρµανς µε τίτλο «Η εκπνοή» θα παρουσιαστεί στις 13 Μαρτίου, στην Κεντρική Σκηνή του Δηµοτικού Θεάτρου Πειραιά, υπενθυµίζοντας το αναπότρεπτο ρητό: «Άνθρωποι εξαφανίστηκαν για πάντα µέσα στη νύχτα του θανάτου, µα τους θυµούνται όλοι ως τους µεγάλους ηθοποιούς της πόλης του Πειραιά».

Όσο για την τρίτη παράσταση - περφόρµανς µε τίτλο «Η εκταφή», θα παρουσιαστεί στον υπό κατασκευή τερµατικό σταθµό του µετρό στον Πειραιά στις 9 Απριλίου, υπενθυµίζοντας ότι η 9η Απριλίου 1940 είναι ηµέρα εισβολής των γερµανικών στρατευµάτων στη Θεσσαλονίκη.

Το κύριο και µεγαλύτερο µέρος αυτού του σύντοµου, αλλά τόσο πυκνού πεζογραφήµατος είναι αφηγηµατικό. Μέσα από αυτό εξιστορούνται τα ποικίλα πάθη και τα δεινά µιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης – όχι µόνο από εξωτερικά αίτια, αλλά κυρίως λόγω της εσωτερικής σήψης και διαφθοράς που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα.

Η αφήγηση είναι µακροπερίοδος και συχνά διακοπτόµενη από αποσιωπητικά, για να καταλήξει σε έναν ορµητικό, βίαιο και απελπισµένο γυναικείο µονόλογο. Η οραµατική γραφή του συγγραφέα δανείζεται από όλα τα στρώµατα της ελληνικής γλώσσας. Με ένα ενδόµυχο ξέσπασµα, στα όρια της εξοµολόγησης, δηµιουργεί µία ανεπανάληπτη λογοτεχνική αλχηµεία όπου η ανθρωποκτονία, ο εξευτελισµός, η χλεύη, ο βιασµός συµµειγνύονται µε την αγριότητα της µοναξιάς και την προσευχή.

Πάνω απ’ όλα, όµως, ο Δηµήτρης Δηµητριάδης κατάφερε µε αυτό το έργο κάτι µοναδικό: δηµιούργησε ένα παραισθη σιογενές σύµπαν µέσα στο οποίο διαγράφεται η σφοδρή εκτόξευση ενός εθνικού υποσυνείδητου προς το απόλυτο µηδέν. Από εκεί και πέρα τίποτα δεν υπάρχει πια…

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram