«Χαρτο-πόλεμοι» στο Αιγαίο: «Αναπόφευκτη η σύγκρουση, αν εφαρμοστεί ο ελληνικός ΘΧΣ»

Σε πολεμικούς τόνους και με δραματικό εξώφυλλο η τουρκική μετριοπαθής, φιλο-δυτική εφημερίδα Oksijen φιλοξενεί άρθρο του Γιουτζέλ Ατζέρ, επικεφαλής ερευνητή του Εθνικού Κέντρου Ερευνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (DEHUKAM), το οποίο σχεδίασε το χάρτη (ΘΧΣ) της Τουρκίας. Ο Ατζέρ κατηγορεί την Ελλάδα ότι «έκανε το Αιγαίο δικό της» και προβλέπει «αναπόφευκτη σύγκρουση», αν η Ελλάδα επιχειρήσει να εφαρμόσει αυτόν τον σχεδιασμό.

«Η Τουρκία θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να το εμποδίσει»

Η αναφορά στην «αναπόφευκτη σύγκρουση» στο άρθρο της Oksijen δεν αποτελεί απλώς μια φραστική υπερβολή? αντίθετα, παρουσιάζεται ως σοβαρή προειδοποίηση με νομικό, στρατηγικό και εθνικό υπόβαθρο. Ο Γιουτζέλ Ατζέρ υποστηρίζει ότι, εάν η Ελλάδα επιμείνει στην υλοποίηση του χάρτη που κατέθεσε –και κυρίως εάν επιχειρήσει να ασκήσει δικαιώματα βάσει αυτού του σχεδίου– τότε «το ενδεχόμενο σύγκρουσης καθίσταται αναπόφευκτο».

«Όταν λοιπόν γίνεται χωροταξικός σχεδιασμός στο Αιγαίο, αναπόφευκτα προκύπτουν σοβαρά προβλήματα, επειδή δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα. Αφενός δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα και αφετέρου η κυριότητα ορισμένων νησίδων είναι αμφισβητούμενη. Ως εκ τούτου, τα χωρικά ύδατα αυτών των νησίδων είναι αμφισβητούμενα. Οι δύο χώρες δεν έχουν καταφέρει να χαράξουν τα σύνορα ούτε στην Ανατολική Μεσόγειο», υποστηρίζει, προσδίδοντας μάλιστα στο Ισραήλ ρόλο ενορχηστρωτή.

«Το τελευταίο διάστημα, το Ισραήλ υλοποιεί δράσεις συνεργασίας εναντίον της Τουρκίας, ιδίως από κοινού με την Ελλάδα και την ‘Ελληνοκυπριακή Κύπρο’. Αν λοιπόν υπάρξουν από αυτούς [ενν. το Ισραήλ] κάποια κίνητρα, τότε μπορεί να καταστεί αναπόφευκτο να βιώσουμε τεταμένες περιόδους στο πεδίο. Με άλλα λόγια, υπάρχει πιθανότητα ανεπιθύμητης επαφής. Όπως είπα, η εξέλιξη εξαρτάται από την Αθήνα. Η απάντηση στο ερώτημα αν το σημερινό καλό κλίμα στις σχέσεις θα συνεχιστεί εξαρτάται από αυτήν τη στάση».

Η «σύγκρουση» στην τουρκική ορολογία του άρθρου δεν αφορά μόνο την πιθανότητα στρατιωτικής αναμέτρησης, αλλά πρωτίστως μια μετωπική διπλωματική, νομική και –όπως αναφέρεται ρητά– επιχειρησιακή σύγκρουση στη θάλασσα. Το άρθρο προειδοποιεί ότι, εάν εφαρμοστεί αυτός ο σχεδιασμός, τότε η Τουρκία δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αμφισβητήσει στην πράξη τον χάρτη, δηλαδή να προχωρήσει σε έρευνες, στρατιωτική παρουσία ή να καταθέσει δικό της ανταγωνιστικό χωροταξικό σχέδιο σε διεθνείς οργανισμούς.

Ο Ατζέρ αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «το να ονομάζεται το Αιγαίο ως ελληνική θάλασσα μέσω ενός τεχνικού εγγράφου και ενός χάρτη, δεν είναι μόνο παράνομο αλλά και προκλητικό». Επιπλέον, εκτιμά ότι η Ελλάδα, εκμεταλλευόμενη την ιδιότητά της ως μέλος της ΕΕ, προσπαθεί να νομιμοποιήσει τις ελληνικές αξιώσεις μέσω των μηχανισμών των Βρυξελλών, κάτι που –σύμφωνα με τον ίδιο– «θα οδηγήσει την Τουρκία σε αντίμετρα που δεν θα περιοριστούν μόνο στη ρητορική».

Εν ολίγοις, το άρθρο υιοθετεί μια θέση συναγερμού: προειδοποιεί ότι η Ελλάδα με τη «μονομερή της στάση» φέρνει την Τουρκία μπροστά στο δίλημμα να επιλέξει μεταξύ υποχώρησης ή δυναμικής αντίδρασης. Και, όπως διαμηνύει ο Ατζέρ, η υποχώρηση «δεν είναι επιλογή».