Άρης Δημοκίδης: Γεννημένος για ωραία πράγματα - Συνέντευξη στη Σεμίνα Διγενή

Την συγκεκριμένη συνέντευξη ήθελα να την κάνω χρόνια, διότι αυτού του νεαρού κυρίου, που αρθρογραφεί και γράφει τα πιο αγαπημένα μου παιδικά βιβλία, είμαι ενθουσιώδης και αφοσιωμένη αναγνώστρια.. (τώρα πλέον και ακροάτρια με τα podcasts του για τα "Ωραία πράγματα")

Δεν έτυχε όμως... Πάντα προλάβαινε εκείνος κι η αλήθεια είναι πως πάντα καμάρωνα όταν δημοσιεύονταν, γιατί ήταν εξαιρετικές.

Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Άρης Δημοκίδης, είναι ένα από τα ινδάλματά μου στον κόσμο των γραφιάδων κι ας μας χωρίζουν δυο δεκαετίες. Ζηλεύω τα κείμενά του, τις γνώσεις, την ευρηματικότητα, την ευγένεια και το χιούμορ του. Νιώθω συγγένεια μαζί του, γιατί σκέφτομαι πως όταν ήμασταν  παιδιά, φτιάχναμε κι οι δυό αυτοσχέδιες εφημερίδες, επινοούσαμε παραμύθια, παίρναμε συνεντεύξεις από συγγενείς μας και δεν μας  ενδιέφεραν τόσο τα παιχνίδια της ηλικίας μας, αφού και για τους δυο μας, όλα τα προηγούμενα λειτουργούσαν ως ψυχοθεραπεία. 

Τώρα όμως, η συνέντευξη γίνεται και επιτέλους θα τον ρωτήσω κάποια απ αυτά που θέλω.

- Τι μας έμαθε αυτό το παράξενο καλοκαίρι;

Νομίζω πως ο καθένας έμαθε διαφορετικά πράγματα. Ανήκω σ' αυτούς που συνειδητοποίησαν πως «μια ζωή την έχουμε», και έτσι την εκτίμησα ακόμα πιο πολύ, όπως και τους ανθρώπους μου. Κι επίσης διαπίστωσα ότι μπορώ να προσαρμοστώ πιο εύκολα απ' ό,τι νόμιζα σε δύσκολες συνθήκες. Το μόνο που δεν χωνεύεται εύκολα είναι η συνωμοσιολογία, η άρνηση της πραγματικότητας και όλοι αυτοί που επειδή ακριβώς συνειδητοποίησαν πως «μια ζωή την έχουμε», αποφάσισαν να τη σπαταλήσουν -ή τη δική τους ή άλλων- για να μην ξεβολευτούν.

- Ποιο θα είναι το θέμα του επόμενου παιδικού βιβλίου που θα γράψεις;

To 1821. Ακριβώς 200 χρόνια μετά την Επανάσταση, δυο παιδιά του σήμερα βρίσκουν τυχαία σε σπηλιά στο Μεσολόγγι -όπου έχουν πάει για ημερήσια εκδρομή με το σχολείο- σελίδες ενός ημερολογίου που κρατούσε ένα αγόρι την περίοδο της επανάστασης. Άρα μέρος του βιβλίου θα διαδραματίζεται, μέσω του ημερολογίου, στο Μεσολόγγι, και θα περιγράφει την καθημερινότητα του αγοριού, την ζωή της οικογένειάς του, όσα οδήγησαν στην Έξοδο, μέσα απ' τα μάτια ενός παιδιού. Ταυτόχρονα όμως τα σημερινά παιδιά εντοπίζουν σ' αυτό κάποιες κρυπτικές αναφορές ημερολόγιο κι αποφασίζουν να το ψάξουν παραπάνω. Θα βρεθούν μπροστά σε ένα μυστήριο που αναζητά λύση και σε μια περιπέτεια που ενώνει το 1821 με το 2021. 

- Αν ήσουν ένα "Αόρατος Ρεπόρτερ" πού θα ήθελες να βρισκόσουν αυτές τις μέρες, με ποιους και ποιο θέμα θα σ ενδιέφερε να ερευνήσεις;

Η αλήθεια είναι πως είμαι πια περισσότερο «ρεπόρτερ του καναπέ», άσε που τώρα με τον κορoνοϊό δεν θα ήθελα να βρίσκομαι οπουδήποτε αλλού πέρα απ' το σπίτι μου. Ως σπιτόγατος προτιμώ να δουλεύω μέσω ίντερνετ και ίσως γι' αυτό στέλνω τους "Αόρατους Ρεπόρτερς" μου -τους ήρωες της ομώνυμης σειράς βιβλίων μου- σε τόσες αποστολές σε όλο τον πλανήτη. Ταξιδεύω μέσα απ' το γράψιμο. Το μέρος του πλανήτη πάντως που με ιντριγκάρει περισσότερο τώρα και ίσως θα ήθελα να βρεθώ ως απεσταλμένος είναι η Λευκορωσία, όπου ο θεωρούμενος «τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης» βρίσκεται αντιμέτωπος με τη λαϊκή οργή μετά την -υπερβολικά μεγάλη για να είναι αληθινή- νίκη του στις πρόσφατες εκλογές.  

- Αυτά που γράφεις είναι ένα ρεμίξ παιδικού παιχνιδιού και ενήλικης ψυχοθεραπείας ή ενήλικου παιχνιδιού και παιδικής ψυχοθεραπείας; 

Πάντα τα σκεφτόμουν ως ρεμίξ παιδικού παιχνιδιού και ενήλικης ψυχοθεραπείας, γιατί έτσι τα βιώνω σήμερα. Όμως τώρα, με την ερώτησή σου συνειδητοποίησα, για πρώτη φορά, πως ισχύει και το δεύτερο. Όταν ήμουν παιδί έφτιαχνα όλη μέρα αυτοσχέδιες εφημερίδες, έγραφα παραμύθια και τα χάριζα σε συμμαθητές, έπαιρνα συνεντεύξεις απ' τους συγγενείς μου, ηχογραφούσα ψεύτικες ραδιοφωνικές εκπομπές - όλα αυτά που κάνω και σήμερα απλά πιο επαγγελματικά. Τώρα καταλαβαίνω πως όλα αυτά τα παιχνίδια -που ήταν ξεκάθαρα ενήλικα, δεν με ενδιέφεραν τα παιχνίδια που ταίριαζαν στην ηλικία μου- λειτουργούσαν ως ψυχοθεραπεία στο, όχι χωρίς προβλήματα, παιδί που ήμουν. 

- Τι είδους πλάσματα θα ήμαστε, όταν τελειώσει ο εφιάλτης του κορονοϊού;

Φοβάμαι πως -τουλάχιστον το πρώτο διάστημα- θα είμαστε χειρότεροι. Τα fake news, η καχυποψία, η διαρκής αμφισβήτηση, η αντιδραστικότητα και ο διχασμός θα έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Σταδιακά ελπίζω πως θα τα ξεπεράσουμε... 

- Ποιους δεν αντέχεις να βλέπεις στην τηλεόραση;

Τον Κυριάκο Βελόπουλο και διάφορους άλλους τύπου Λιακόπουλος. Εδώ και δεκαετίες, στη Θεσσαλονίκη πρώτα, αλλά τώρα νομίζω και πανελλαδικά, τα μισά περιφερειακά κανάλια στο ζάπινγκ παίζουν τις «εκπομπές» τους με τις δήθεν συγκλονιστικές αποκαλύψεις και τις πάσης φύσεως αηδίες που προσπαθούν να πουλήσουν. Επίσης διάφορα «εκρηκτικά», «αποκαλυπτικά» και «ανατρεπτικά» δελτία ειδήσεων με πάνελ γεμάτα εθνικιστές και συνωμοσιολόγους, που επίσης παίζουν σε διάφορα τοπικά κανάλια ανά την Ελλάδα.   

 - Τι σηματοδοτεί πλέον η λέξη «υπέρκομψος» στο λεξιλόγιό μας; 

Το τελείως αχρείαστο γλείψιμο στην εξουσία. Όπως αυτοί που παλιότερα ανεβοκατέβαζαν υπέρκομψη την κ. Μπαζιάνα, όσοι προσπαθούν να κερδίσουν πόντους, γλείφοντας την κ. Γκραμπόφσκι, το κάνουν με τον πιο άχρηστο, γελοίο τρόπο. Δεν θέλω να πιστέψω πως οι εν λόγω κυρίες και οι σύζυγοί τους είναι τόσο μειωμένης αντίληψης, που επειδή κάποιος εκθείασε το λουκ τους θα ενθουσιαστούν ή ακόμα περισσότερο θα θελήσουν να τον ανταμείψουν.   

- Ποια προτείνεις να είναι η play list του Σεπτεμβρίου;

Κάθε μέρα στα "Μικροπράγματα" της LIFO, φτιάχνω μια νέα playlist με διαφορετικά αφιερώματα, πάντως θα πρότεινα τον καινούργιο δίσκο της Michelle Gurevich, που είναι μελωδικός, αισθαντικός και αρκετά αισιόδοξος.

- Ποιο είναι το προφίλ του Έλληνα παρτάκια στο θέμα του ιού;

Μάλλον όχι και πολύ διαφορετικό απ' των άλλων λαών. Ξερόλας αν και ημιμαθής, καχύποπτος με τους ειδικούς αλλά εύπιστος με κάθε ψέμα που διαβάζει στο facebook, χαρούμενος που αυτός (θεωρεί πως) είναι άτρωτος κι ας πεθάνουν οι άλλοι. Μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος προστίμου συμμορφώνεται, και πάλι με την μίνιμουμ προσπάθεια. Και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό είναι η αποποίηση ευθύνης: πάντα θα κατηγορεί τους «άλλους». Αν είναι νέος του φταίνε οι γέροι που πάνε εκκλησία, αν είναι ηλικιωμένος φταίνε οι νέοι, όλοι μαζί κατηγορούν το κράτος, το κράτος κατηγορεί αυτούς. Και με κάποιο διαστροφικό τρόπο, αυτό τους κάνει όλους να νιώθουν πως έκαναν το χρέος τους και πως είναι μάταιο να προσέχουν πραγματικά. Το πιο αποκαρδιωτικό, ήταν πως πολλοί που φορούσαν μάσκες γιατί νόμιζαν ότι τους προστατεύουν, ξενέρωσαν άσχημα όταν έμαθαν ότι στην πραγματικότητα προστατεύουν πιο πολύ τους άλλους, και το αποτέλεσμα το βλέπουμε (από λάθος χρήση έως καθόλου χρήση).

- Πώς προτείνεις να αντιμετωπίζουμε αναρτήσεις «ψεκασμένων»;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Προσωπικά δεν μπορώ να συγκρατηθώ πάντως και πολύ θα ήθελα να μάθω την πιο σωστή κι αποτελεσματική απάντηση στην ερώτησή σου. Από τη μία αν τους αγνοήσεις μπορεί να τους κάνεις ήρωες («μας λογοκρίνει το Σύστημα») και ξαφνικά να βρεθείς με ένα γιγαντωμένο κίνημα -όπως έγινε με την Χρυσή Αυγή, κι απ' την άλλη αν τους κράξεις μπορεί να μεγεθύνεις τη φωνή τους και να τους χαρίσεις νέους οπαδούς.

- Αν τα έφερνε έτσι η μοίρα και οι μόνες δουλειές που θα μπορούσες να κάνεις,  ήταν συμπαρουσιαστής του Γ. Αυτιά ή πανελίστας της Κ. Καινούργιου, τι θα επέλεγες;

Βασικά το κακό θα ήταν η μοίρα μου να είναι η τηλεόραση, όχι γιατί δε μ' αρέσει, αλλά επειδή είμαι εκ φύσεως υπερβολικά ντροπαλός για την έκθεση που συνεπάγεται (και την αναγνωρισιμότητα που προσφέρει) η τηλεοπτική παρουσία. Αν ξεπερνούσα όμως εντελώς τις ντροπές μου και έπρεπε να δουλέψω σε κάποια απ' τις εκπομπές αυτές, πιθανολογώ ότι ίσως και να το διασκέδαζα κάπως. 

Άσχετα απ' τους παρουσιαστές με τους οποίους δεν θα τρελαινόμουν να συνεργαστώ, η εκπομπή του Αυτιά ίσως να ήταν η πρώτη μου επιλογή, επειδή είναι πιο ενημερωτική, ενώ της Καινούργιου έχει τηλεφωνικές εξομολογήσεις τις οποίες θα βαριόμουν πιο πολύ. Σίγουρα ο Αυτιάς θα μου έδινε δυο τρεις φορές το λόγο να πω τους τρόπους επικοινωνίας και θα συνέχιζε το σολάρισμά του.

- Είσαι σε θέση να αποκαλύψεις όλη την αλήθεια γι αυτούς που γεννήθηκαν το 1978, όπως εσύ; Τι είδους γενιά είναι;

Φαντάζομαι ξέρεις το δίσκο των Κόρε Ύδρο «Όλη η Αλήθεια για τα Παιδιά του '78», τότε γεννήθηκαν κι αυτοί και έπαιξαν με τις συνωμοσιολογικές εκπομπές του Χαρδαβέλα που αποκάλυπταν την αλήθεια για τα παιδιά του '83, την υποτιθέμενη γενιά indigo. Εμείς του '78 πιστεύω πως με το ένα πόδι πατάμε στην μαξιμαλιστική αφέλεια της δεκαετίας του '80 -τότε που δεν υπήρχε ακόμη το ίντερνετ- και με το άλλο πόδι στην τρολαριστική ψηφιακή μας εποχή. Παρότι θα ήμουν τρισευτυχισμένος αν είχα ίντερνετ μεγαλώνοντας, τελικά χαίρομαι που έζησα κι εκείνη τη ζωή, πριν αλλάξουν όλα.   

- Θα βάλεις τον τίτλο και τον υπότιτλο αυτής της συνέντευξης;

Θα μπορούσα, αλλά θα χαρώ ακόμα περισσότερο αν τα βάλεις εσύ. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Σεμίνα, σούπερ ενδιαφέρουσες οι ερωτήσεις!