Καλοκαιρινές διακοπές: Η τελευταία νύχτα στην πόλη

Εδώ και πολλά χρόνια γράφω ένα κείμενο για τις διακοπές με το ίδιο νόημα, αλλά με διαφορετική διάρθρωση, διαφορετική δομή, άλλες λέξεις, αλλά το νόημα είναι πάντα το ίδιο: είναι το δικό μου «έθιμο», κάτι σαν προσωπική ευχή, αποτελεί μια τόση δα σπονδή προς το θέρος – και, προφανώς, προς την αφεντιά και τη ζωή μου.

Αφήνω τους μακροσκελείς προλόγους, το καλοκαίρι δεν είναι τέτοιος τύπος, μπαίνει κατευθείαν στο θέμα. Όπου ένα από τα θέματά του είναι και η τελευταία νύχτα στην πόλη προτού φύγεις με άδεια για άλλους τόπους, θέλοντας να αφήσεις πίσω την καθημερινότητά σου, όλα αυτά που έκανες -σχεδόν καθημερινά- ολόκληρη τη σεζόν. Ναι, η τελευταία νύχτα στην πόλη -προτού ξεκινήσει η άδειά σου- είναι δύσκολη, είναι «πακετάκι», έχει πολύ «ζύγισμα» και κλίνη του Προκρούστη. Τι βάζεις επάνω, τι καρατομείς, τι τραβάς για να γίνει πιο τρανό;

Την ίδια ώρα που οι κλειστές βαλίτσες σε κοιτάζουν δίπλα από την εξώπορτα του σπιτιού σου, εκεί μέσα που κουβαλάς όσα πρέπει για να αφήσεις πίσω σου την κανονικότητα της «κολεξιόν» φθινόπωρο-άνοιξη-καλοκαίρι, απλώνεται η νύχτα που σε γεμίζει με σκέψεις, με απολογισμούς.  

«Να θυμηθώ να ξεκουραστώ», γράφει ένα από τα αδιόρατα post it μέσα στο μυαλό σου, ξεμπερδεύοντας μια και καλή με την ατάκα που κουράστηκες -κι άλλο- να ακούς τους προηγούμενους μήνες: «Σου βγαίνει η κούραση», ήταν η μόνιμη επωδός από όλους δίπλα σου -όπου το έλεγαν σε εσένα για να το ακούσουν οι ίδιοι- και συμπεριλαμβάνει τη βάσανο και του κορμιού και, βασικά, του μυαλού. Το οποίο, λογικά, κερνάει «βάρος» και το σώμα. Κανονικό βάρος, ασήκωτο. Πώς τα αφήνεις όλα αυτά πίσω, πώς τα διαγράφεις;

Φυσικά, δεν βοήθησαν καθόλου και τα γεγονότα μέσα στον χειμώνα και στην άνοιξη – όσο ζήσαμε έως τώρα. Και, βασικά, όσοι ζήσαμε μέχρι σήμερα. Επομένως, αν και το θέρος μια χαρά μποέμ πλάσμα είναι από μόνο του, του φορτώνονται διάφορα από προηγούμενους μήνες, κουβαλάει το φιλτράρισμα όλης της χρονιάς, δουλειές και φιλίες που απέτυχαν, (ελεύθερες) σχέσεις που δεν βγήκαν, για να γίνεται η ζωούλα και η ψυχούλα σου πιο βαριά. Από τον Ιανουάριο του 2020 μέχρι σήμερα, μπορείς να ξεχάσεις πως οι μέρες είχαν ένταση, γεγονότα, heavy στιγμές, μάσκες, νεκροταφεία, μπορείς να ξεχάσεις πως (και) αυτό το καλοκαίρι είναι... «γουέστερν» με την Τουρκία; Με καλούς, κακούς και άσχημους -χωρίς εισαγωγικά- με «πιστολίδια», με κόντρες, με παλιόκαιρους, με σεισμούς, ενώ ένα ολόκληρο κεφάλαιο ανήκει, φυσικά, στο αστυνομικό δελτίο και στην πολιτική. Χειμώνας και άνοιξη είχαν και άλλα πολλά που καλύτερα να μην τα θυμάσαι αυτή την ώρα.

Έτσι κι αλλιώς, αυτή τη στιγμή έχεις συγκεκριμένο πρόβλημα, επειδή είναι αυτή η ώρα κατά την οποία ακόμα δεν μπορείς να βρεις μέσα σου το κουμπάκι που κάνει restart ή format παύλα «αποσυμπίεση, τώρα». Άλλωστε οι διακοπές, που είναι μια ειδική κατάσταση σε αυτή τη χώρα, ίσως είναι και η περίοδος στην οποία θέλεις να σκεφτείς όχι το τι θα κάνεις στην άδειά σου, αλλά στην υπόλοιπη ζωή σου, όταν επιστρέψεις στην πόλη με τις βαλίτσες γεμάτες άπλυτα και καθαρά σχέδια για το μέλλον (σου).

«Το βασικό πρόβλημα των διακοπών είναι να θες να χαλαρώσεις», μπορεί να πεταχτεί κάποιος, με περισπούδαστο ύφος, στην κουβέντα, λες κι εμείς δεν το είχαμε σκεφτεί! Το ζήτημα, λοιπόν, φίλε μου, ναι, είναι να μπορέσεις να αφήσεις πίσω σου τον, όπως τον αποκαλώ, «γοτθικό» χειμώνα που τσαλάκωσε τις ζωές μας, ξεχνώντας τις οικονομικές υποχρεώσεις σου - χαίρω πολύ, Σπύρος Σεραφείμ.

Φυσικά και δεν έχω κάποια μαγική συνταγή για αυτό, αλλά γνωρίζω καλά πως αν τώρα νιώθεις κουρελαρία από όσα έγιναν το προηγούμενο διάστημα, το καλοκαίρι είναι μια μοναδική ευκαιρία να βγεις «καινούριος» από το καθαρτήριο των ψυχών που είναι οι διακοπές, με τον μοναδικό τρόπο που έχεις για να αλλάξεις πίστα στη νέα σεζόν. Τώρα που ένα κεφάλαιο της ζωής σου ρίχνει αυλαία -«η παράσταση για φέτος τελείωσε, ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε»- ήρθε η ώρα να πας παρακάτω, με διάθεση για αλλαγές σε αυτά που ζεις.

Εννοείται πως όλα αυτά θα μπορούσε να τα πει σε ένα βιντεάκι και κάποιο καβαλημένο ψώνιο, το οποίο πουλά τον εαυτό του ως σούπερ-ντούπερ influencer, αλλά το θέμα είναι να τα πιστέψεις. Και κάπου εδώ να θυμίσω πως, εδώ και πολλά χρόνια, γράφω ένα κείμενο με το ίδιο νόημα, αλλά δεν έχω κάνει πάντοτε το σωστό (το) restart για την πάρτη μου - είναι από αυτά τα mind games που, διάολε, πάντα χάνω - ίσως κι εσύ.

Και, εντάξει, η τελευταία νύχτα στην πόλη είναι δύσκολη, όμως θα περάσει, ίσως με λίγες «γρατζουνιές» παραπάνω στα μέσα σου. Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου ότι, όσο και να μισείς τα κλισέ, τα καλύτερα έρχονται και πήγαινε να κοιμηθείς -ταξιδεύεις το πρωί- και σκέψου πως όταν θα γυρίσεις στους τέσσερις τοίχους σου, όλα θα έχουν αλλάξει. Και, βασικά, πως θα κάνεις ό,τι χρειάζεται για να συμβεί αυτό. Να βάλω, τώρα, να πιούμε στις καλές διακοπές που έρχονται;