Ρίτα Αντωνοπούλου στο ethnos.gr: «Οι νέοι δείχνουν ενδιαφέρον για την παράδοση γιατί θέλουν να ανήκουν κάπου»

Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα, η Ρίτα Αντωνοπούλου ξεκίνησε να τραγουδάει σχεδόν από παιδί και έκτοτε δεν έχει σταματήσει. Έχοντας στις αποσκευές της συνεργασίες με κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής, όπως Πλέσσας, Κραουνάκης, Μικρούτσικος, Ξαρχάκος και Μαρκόπουλος, συνεχίζει το μουσικό της ταξίδι. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε το νέο της τραγούδι «Πότε θα πάμε στα βουνά», σε στίχους και μουσική της Χάρις Τσεκούρα, με την οποία είχαν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν, κάνοντας τα «Νησιά», σε ποίηση Κώστα Ουράνη και μουσική της ίδιας. «Αργότερα μου έστειλε ν' ακούσω και κάποια άλλα τραγούδια και διάλεξα το "Πότε θα πάμε στα βουνά" γιατί μπόρεσα να με ακούσω να το λέω. Το είχα δυο χρόνια που περίμενε στο συρτάρι του μυαλού μου, αλλά ένιωσα ότι ήρθε η ώρα. Μέσα στην καραντίνα ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου και το τραγουδούσα κι αποφάσισα ότι ήταν το επόμενο τραγούδι που ήθελα να πω» λέει, χαρακτηριστικά, η ίδια στο ethnos.gr.

Το «Πότε θα πάμε στα βουνά» είναι ένα νεο - παραδοσιακό σε Ηπειρώτικο σκοπό, το οποίο για την ίδια είναι ένα κάλεσμα για επιστροφή στις αλήθειες μας, στη φύση και στη σύνδεση με ό,τι αιώνιο και σταθερό. «Δε νιώθω ότι κάνω κάποια στροφή στην παράδοση. Απλά το συγκεκριμένο τραγούδι είναι παραδοσιακό και αυτός είναι ο τρόπος που γράφει η Χάρις. Είναι τελείως διαφορετικό από ό,τι έχω πει μέχρι σήμερα και μπορεί και το επόμενο να είναι επίσης τελείως διαφορετικό. Η παράδοση με την ευρεία έννοια είναι μέσα μας, στο DNA μας. Τα πιο πολλά στοιχεία της χάνονται με τον καιρό. Είναι σημαντικό να κρατάμε το νήμα ενεργό. Είναι η ιστορία μας και πρέπει να την κρατάμε ζωντανή για πάρα πολλούς λόγους που δεν έχουν να κάνουν με καμία πατριδολαγνεία παρά με κάτι πιο ρομαντικό που μπορεί να μας προσδιορίζει σαν λαό». 

Για την τραγουδίστρια, τα πάντα στην Τέχνη πιστεύει ότι προκύπτουν από την ανάγκη έκφρασης. «Βρίσκει ο άνθρωπος τρόπους να εκφράσει αυτό που νιώθει, αυτό που ζει, αυτό που υπάρχει. Όταν κάτι είναι πηγαίο, όταν είναι αυθεντική, ειλικρινής έκφραση και δημιουργία, πρόκειται για κάτι μαγικό και αυτό το καθιστά και διαχρονικό. Ευτυχώς υπάρχουν νέοι άνθρωποι που έχουν κάνει μεγάλη επιστροφή σε αυτούς τους ήχους».

Τα τελευταία χρόνια, οι νέοι δείχνουν αυξανόμενο ενδιαφέρον για την παραδοσιακή μουσική και την πολιτισμική τους ταυτότητα. Πού νομίζει ό,τι οφείλεται αυτό το ενδιαφέρον; «Στην ανάγκη τους να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου. Να νιώσουν τον τόπο τους πιο δικό τους… γιατί πολύ απλά σε όλα τα επίπεδα υπάρχει αποξένωση. Έχουν ανάγκη τη σύνδεση με κάτι βαθύ και ουσιαστικό κι αυτό υπάρχει μόνο στην αυθεντική δημιουργία όπως προανέφερα. Δε θα το βρουν σε τίποτα που να μιμείται κάτι ξενόφερτο και το οποίο υπάρχει μόνο λόγω "trend"» υπογραμμίζει. 

Τα δύο χρόνια της πανδημίας, η Ρίτα Αντωνοπούλου προσπάθησε να τα βιώσει όσο γίνεται πιο δημιουργικά. «Άρχισα να ζωγραφίζω ξανά, συνέχισα τα μαθήματα μου στα ισπανικά, ξεκίνησα πιάνο και φυσικά εκμεταλλεύτηκα το χρόνο μου με την κόρη μου. Περάσαμε μια τρελή περίοδο και δεν ξέρω αν ακόμη την έχουμε αφήσει πίσω μας, φοβάμαι πως όχι. Όμως αυτή η αναγκαστική παύση οδήγησε και σε επαναπροσδιορισμούς και συμπεράσματα πολύ χρήσιμα για τη ζωή μου» αναφέρει και συνεχίζει: «Οι άνθρωποι συνήθως μέσα από το σοκ ξεβολευόμαστε και ξανασκεφτόμαστε τα πράγματα. Δυστυχώς. Σίγουρα πιστεύω ότι για πολύ κόσμο η πανδημία αποτέλεσε ερέθισμα για σκέψη για το ποια είναι η ουσία και πού θα τη βρούμε αλλά φοβάμαι ότι για τον περισσότερο κόσμο αποτέλεσε ερέθισμα για να κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του και να κάνει συνοδοιπόρο του το φόβο».

«Έχω δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση σε παιδική ηλικία»

Πριν από λίγο καιρό, η ίδια αποκάλυψε τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη σε παιδική ηλικία. Τι θα μπορούσε να «ξεκλειδώσει» μία γυναίκα σήμερα για να μιλήσει; «Εγώ το δικό μου περιστατικό το είχα λήξει μέσα μου εδώ και καιρό γιατί κατάφερα να το αντιμετωπίσω και να με υπερασπιστώ μετά από πολλά χρόνια και αυτό ήταν λυτρωτικό. Οπότε μετά το να το πω ήταν πολύ απλό. Είναι απλά μια ακόμη καταγραφή του τι συμβαίνει και της συχνότητας του φαινομένου» απαντά.

Έχει περάσει 1,5 χρόνος από τότε που ξεκίνησε το ελληνικό #Metoo. Θεωρεί πως έχουν γίνει ουσιαστικές κινήσεις και αλλαγές, για την προστασία των θυμάτων; «Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά αλλά είμαστε μόνο στην αρχή. Είναι πολύ μακρύς ο δρόμος για να μπορέσει η γυναίκα να νιώσει ασφαλής στην πραγματικότητα ή και φυσικά όχι μόνο η γυναίκα αλλά οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί στο ρόλο του θύματος. Χρειάζονται τεράστιες αναδιαρθρώσεις στην κοινωνία μας για να έρθουν τα πράγματα σε μια υγεία και ισορροπία. Όταν θα έρθει η μέρα που θα μπορώ να περπατήσω στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ και να μη φοβάμαι και να μην κοιτάζω γύρω μου με αγωνία, τότε θα έχει γίνει πρόοδος. Όταν ο οποιοσδήποτε σε οποιαδήποτε θέση γνωρίζει ότι αν κάνει κάποια κίνηση παρενόχλησης, θα τιμωρηθεί πάραυτα, τότε ναι θα έχουν γίνει τα σωστά βήματα» σημειώνει.

Μητρότητα

Αναφερόμενη στην απόφασή της να κάνει παιδί, η ίδια εκμυστηρεύεται ό,τι δεν ήταν κάτι που το είχε στο μυαλό της. «Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη ούτε ότι θα έκανα παιδί αλλά ούτε κι ότι θα παντρευόμουν. Δεν ήταν στο πλάνο γενικότερα. Χαρακτηριστικό είναι και πάντα γελάω όταν το σκέφτομαι ότι όταν είπαμε στη γιαγιά μου ότι είμαι έγκυος έκανε το σταυρό της κι είπε: "Μη χειρότερα!", με την έννοια του έλα παναγία μου τι άλλο θα ακούσουμε» λέει χαριτολογώντας. Ωστόσο, η μητρότητα, όπως τονίζει, ήταν κάτι που την άλλαξε εντελώς. «Είναι μια καινούρια καθοριστική συνθήκη που σε ταράζει συθέμελα. Δε μπορείς ούτε να το περιγράψεις αλλά κι όποιος σου πει ναι καταλαβαίνω, όχι δεν καταλαβαίνει εκτός κι αν γίνει μητέρα». 

Θεωρεί ό,τι όσο μεγαλώνουμε μοιάζουμε όλο και περισσότερο στους γονείς μας και πολλές φορές ίσως επαναλαμβάνουμε τα λάθη τους. «Όπως είχε γράψει κι η Ειρήνη Τσαγκαράκη στο τραγούδι μας "Θα μεγαλώνω", προς το τέλος απευθυνόμενη στο παιδί, "θα μεγαλώνω και θυμό μη μου κρατάς, που κάθε μέρα λίγο λίγο θα μου μοιάζεις". Εγώ βλέπω τη μητέρα μου ακόμη και σε κινήσεις μου ή σε αυτόματες αντιδράσεις μου. Όλοι πάμε αρχικά να κάνουμε αυτό που ξέρουμε, αυτό που μας είναι οικείο άσχετα με το αν είναι σωστό ή λάθος. Εκεί έρχεται όμως η παρατήρηση, για να μπορέσεις να μην επαναλάβεις τα ίδια… θα κάνεις λάθη σίγουρα, αλλά δικά σου καλύτερα. Εμένα τουλάχιστον με μεγάλωσαν δυο άνθρωποι με αγάπη και καλοσύνη, οπότε υπήρξα τυχερή».

Κλείνοντας, εξομολογείται πως αυτό που της λείπει περισσότερο σήμερα είναι η επαφή με τη φύση. «Είμαι γέννημα θρέμμα αυτής της πόλης και ποτέ δεν την αποδέχτηκα μέσα μου. Δε μου άρεσε από μικρή που ήμουν. Νιώθω πολύ καλά στην ησυχία της εξοχής και στην ηρεμία. Δε μου αρέσει η ζωή στην πόλη και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που θα αποχωρήσω προς άλλη κατεύθυνση» καταλήγει η Ρίτα Αντωνοπούλου.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Στο στόχαστρο της κλιματικής αλλαγής η Ελλάδα: Μεγάλες φωτιές, καύσωνες και μειωμένη υγρασία – Τριπλασιάστηκαν οι θερμές ημέρες στη χώρα μας

Κ. Σκρέκας στην «Η»: Σχεδόν 500 εκ. τον Ιούλιο από το μηχανισμό - Η ελληνική πρόταση στο Συμβούλιο υπουργών Ενέργειας

Τραγωδία στο Μάτι: Συγκλονιστικό αδημοσίευτο υλικό από τη φωτιά που άφησε πίσω της πάνω από 100 νεκρούς

Απόκοσμο θέαμα: Ορδές μεδουσών κατέκλυσαν τις ακτές του Ισραήλ