Η αυτοβιογραφία του Ντάνου δίπλα στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Ανάμεσα στην Ιστορία του Ελληνικού Εθνους, στους Θησαυρούς του Αγίου Ορους και στα άλλα ιστορικά και επιστημονικά βιβλία της Εκδοτικής Αθηνών, το βιβλίο του Ντάνου.

Κι έξω απο τα γραφεία της Εκδοτικής, πλήθος ανυπόμονων αναγνωστών -η καλύτερα θαυμαστών;- να περιμένουν μέσα στο κρύο για να απολαύσουν απο κοντά τον συγγραφέα, παρότι μάζεψε το ...αντίθετο των καλών κριτικών. Πως να το κατατάξεις το φαινόμενο; Και που; Τι να πεις όταν η λατρεία του σελέμπριτι μεταμφιέζεται σε φιλαναγνωσία; Πως να αντέξεις την εικόνα της ουράς για ένα βιβλίο με υπογραφή του Ντάνου;

Οταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοιες θεότητες και τους ακολούθους τους, δεν έχεις παρά να θαυμάσεις την ζωηρότητα των ανθρώπων. Που αποδέχονται το στήσιμο σε μια ουρά για να θαυμάσουν το είδωλο, τον λατρεμένο τους Ντάνο και να μυρίσουν τρυφερά τις σελίδες του πονήματός του. Το οποίο, φυσικά, θα πληρώσουν για να το διαβάσουν. Δεν θα ΤΟΥΣ πληρώσουν. Κι εκεί κάθε σχόλιο, κάθε ιδέα κριτικής αυτοκτονεί.  Ισως να είχε κάτι να πει γι αυτούς ο Φλωμπερ. Ο οποίος έγινε διάσημος απο τη Μαντάμ Μποβαρύ και την Αισθηματική Αγωγή, όμως ο ίδιος θεωρούσε απόσταγμα της σκέψης του το  ημιτελές "Μπουβάρ και Πεκισέ" ( εκδόσεις Πόλις -μετάφραση Αχχιλέας Κυριακίδης).

Το βιβλίο αυτό, από τα πιο στριφνά και δυσνόητα της εποχής, περιγράφει την περιπέτεια δύο παριζιάνων αντιγραφέων όχι και τόσο έξυπνων, που γνωρίζονται τυχαία και συνδέονται με στενή φιλία, εγκαταλείπουν τηυν Πόλη του Φωτός κι εγκαθίστανται κάπου στη Νορμανδία. Εκεί αρχίζουν να ασχολούνται με όλα όσα γνώριζε ο κόσμος την εποχή του Φλωμπέρ: απο κηπουροί  ασχολούνται με τις θετικές επιστήμες και καταλήγουν στη φιλοσοφία και τη θρησκεία. Μόνο που είναι ανόητοι, οπότε δε βρίσκουν νόημα πουθενά, και ξαναρχίζουν να αντιγράφουν.

Οπως θα το τοποθετούσε  ο Μaurizio Ferraris, συγγραφέας του βιβλίου « Η βλακεία είναι σοβαρή υπόθεση» (μετάφραση Κατερίνα Γούλα, εκδ. Κέδρος) άνθρωποι οπως αυτοί κατορθώνουν  «να μετατρέψουν ολόκληρη τη φιλοσοφία της ιστορίας σε μια εποποιία της βλακείας». Γιατί; Μα επειδή «ένας φτωχομαλάκας, που έχει τόση εξυπνάδα όση κι ένα άδειο τασάκι, νομίζει ότι ζει σε βιντεοπαιχνίδι και ό,τι ξέρει για το Κοράνι είναι μόνο κάτι ερμηνείες που έχει διαβάσει στο ίντερνετ». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον δικηγόρο του Σαλάχ Αμπντεσλάμ, ενός από τους δράστες της επίθεσης της 13ης Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι. Έχουμε μπροστά μας τη νιοστή απόδειξη της βλακείας ως ρίζας του κακού, η οποία υπονοεί ότι ένα οποιοδήποτε τέρας, όπως ο Φρανκενστάιν ή το Γκόλεμ, είναι πάνω απ όλα ένας βλάκας, ένας foreign fighter, ή ένα βλαστάρι καλής οικογενείας που με τέσσερα φιλαράκια του αποφασίζει να κάνει μια σφαγή στην Ντάκα»

Ας μην είμαστε όμως άδικοι: ο Ντάνος δε διέπραξε καμιά σφαγή, αν εξαιρέσουμε ότι «καθάρισε» όλους τους συμπαίκτες του στο Survivor. Κι έτσι, απαλλαγμένος από τα αιματηρά επακόλουθα της μοχθηρής βλακείας, μπόρεσε να εξελιχθεί. Εκεί που τριπλοφιλούσε τα κομποσκοίνια του προτού εκτοξευτεί σαν αίλουρος στους στίβους μάχης, εγινε ηθοποιός και τώρα συγγραφέας αυτοβιογραφούμενος. Με ευρύ κύκλο θαυμαστών, πρόθυμων να υποστούν την ταλαιπωρία της ουράς μέσα στο κρύο για την υπογραφή του.

Η Σκιάθος μπορεί δικαίως να πανηγυρίζει. Απο τον Παπαδιαμάντη είχε να δει ευπώλητο συγγραφέα. Και κυρίως, η εκμετάλευση της χαζομάρας των άλλων προς ίδιον όφελος, είναι χαρακτηριστικό εξυπνάδας