Με την πρώτη νιφάδα του χιονιού...

Θα θυμάστε το ανέκδοτο. Μέχρι πρότινος υπήρχε σε δύο εκδοχές, η μία με υποδηματοποιείο, η άλλη με οίκο ανοχής. Ας περιοριστούμε στην πρώτη επισημαίνοντας ότι προστέθηκε εσχάτως και τρίτη εκδοχή, αυτή με το επιτελικό κράτος. Μπαίνει κάποιος σε ένα υποδηματοποιείο. Στην είσοδο τον υποδέχεται ο ευγενικός ιδιοκτήτης και τον ρωτάει τι θέλει να αγοράσει. «Παπούτσια» απαντάει αυτός. «Τι παπούτσια, ανδρικά ή γυναικεία;». «Προφανώς ανδρικά». «Προχωρήστε στην αριστερή πόρτα» του λέει και τον συνοδεύει σε ένα άδειο δωμάτιο. «Τι είδους παπούτσια θέλετε, σκαρπίνια ή μοκασίνια;». «Σκαρπίνια». «Τότε προχωρήστε, παρακαλώ, στο επόμενο δωμάτιο, από τη δεξιά πόρτα». Μπαίνουν στο επόμενο δωμάτιο που έχει εντοιχισμένα, άδεια ράφια. «Τι χρώμα να είναι τα σκαρπίνια σας, μαύρα ή καφέ;». «Μαύρα, παρακαλώ». «Α, τότε περάστε από αυτήν την πόρτα στο επόμενο δωμάτιο». Προχωρά ο πελάτης, περνά την πόρτα και βρίσκεται στον δρόμο. «Πού είναι τα παπούτσια;» ρωτάει έκπληκτος ο πελάτης. «Α, παπούτσια δεν έχουμε, αλλά από οργάνωση σκίζουμε» απαντά ακκιζόμενος ο μαγαζάτορας.

Αν ο πελάτης δικαιούται να εκπλήσσεται, ο πολίτης με νου και στοιχειώδη γνώση της Ιστορίας αυτού του τόπου δεν δικαιούται. Οση και αν ήταν -και είναι, ενισχυμένη μάλιστα- η δύναμη επικοινωνιακού πυρός της ΝΔ, ο πολίτης όφειλε να γνωρίζει ότι τα περί επιτελικού κράτους, επιστροφής στην κανονικότητα και αξιοκρατίας αποτελούν πομφόλυγες. Επειδή όμως έχει αποδειχθεί ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν ασθενή μνήμη και αρέσκονται να εκλαμβάνουν την επιθυμία τους για πραγματικότητα, έπρεπε να περάσουμε αυτήν τη νέα περιπέτεια, να βάλουν αυτοί οι συμπολίτες μας τα δάχτυλά τους επί τον τύπον των ήλων για να καταλάβουν δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι χρόνιες παθογένειες του πολιτικού συστήματος με ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία δεν εξαλείφονται διά μαγείας με κατασκευή όρων χωρίς περιεχόμενο. Και δεύτερον, ότι η πλέον ακατάλληλη για μεταρρυθμίσεις είναι η συντηρητική παράταξη και ο πολιτικός εκφραστής της. Κατασκεύασαν προεκλογικά με τη βοήθεια των ΜΜΕ και τη φιλική συμμετοχή διαφόρων πρώην αριστερών, που μεταλλάχθηκαν σε ακραίους και άκριτους φιλελεύθερους, τον μύθο του επιτελικού κράτους, των assets, των υπεράνω κομματικής προέλευσης αρίστων. Και μέσα σε πέντε μήνες όλο αυτό το κατασκεύασμα κατέρρευσε οπουδήποτε πρόλαβε να συναντηθεί με την πραγματικότητα: στα υπουργεία, στα νοσοκομεία, στην Αστυνομία.

Γιατί η πραγματική εικόνα είναι αυτή που με αφοπλιστική ειλικρίνεια είπε ο κ. Βορίδης: «Και ποιους να βάλουμε, τους ξένους;». Και ακριβώς επειδή οι δικοί τους είναι αυτοί που είναι και οι ελάχιστοι ξένοι έχουν συμπεριφορά γενίτσαρου, το επιτελικό κράτος έγινε καρικατούρα που περνάει σιγά σιγά στην αρμοδιότητα των γελοιογράφων. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για μια κυβέρνηση από το να την πάρουν στην πλάκα. Στο γύρισμα της χρονιάς -με την εξαίρεση των εγκλωβισμένων στα χιόνια που δικαιολογημένα αγανάκτησαν- οι υπόλοιποι έμειναν εμβρόντητοι με το φιάσκο μιας κυβέρνησης που έσπασε τα πόδια της σε πέντε εκατοστά χιόνι. Με τη σκυταλοδρομία μετάθεσης ευθυνών, με το αλαλούμ που επικράτησε σε μια χειμωνιάτικη κακοκαιρία συνηθισμένη, χαμηλής έντασης, την οποία είχε έγκαιρα προβλέψει -και ονοματίσει- η Μετεωρολογική Υπηρεσία. Με το πολυδιαφημισμένο 112 που ήταν έτοιμο στις δοκιμές του Ιουλίου, αλλά φευ τώρα δεν λειτούργησε. Και όπως εύστοχα έγραψε ο δάσκαλος της δημοσιογραφίας Ριχάρδος Σωμερίτης παραφράζοντας τον Ελύτη, «με την πρώτη νιφάδα του χιονιού σκοτώθηκε το επιτελικό κράτος». Και εμπλουτίστηκε το ανέκδοτο.