Ο Θείος Βάνιας, οι Παίκτες, το Σπιρτόκουτο και έξι ακόμα παραστάσεις που σπάνε ταμεία φέτος στην Αθήνα

Αρκετά δυναμικά έχει ξεκινήσει εδώ και μερικές εβδομάδες η φετινή θεατρική σεζόν στην Αθήνα. Νέες παραγωγές, επιτυχημένες επαναλήψεις, ηχηρά ονόματα ηθοποιών, σκηνοθετών και συντελεστών, αλλά και πρωτοποριακές ιδέες, συνθέτουν τη θεατρική σκηνή της πρωτεύουσας. Ένα κλίμα έντονης πνευματικής και καλλιτεχνικής «άνθησης» παίρνει σταδιακά τη θέση του φόβου και της αβεβαιότητας που καθήλωσε κοινό και δημιουργούς για σχεδόν δύο χρόνια, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.

Το θεατρόφιλο κοινό έχει ξανά την ευκαιρία να διαλέξει μία σειρά από πληθώρα παραστάσεων, με κάποιες από αυτές να έχουν αρχίσει αρκετά δυναμικά τη φετινή σεζόν, με απανωτά sold out και τεράστιες ουρές στα ταμεία των θεάτρων. Μετά την επιμονή του κοινού, η επιτυχημένη παράσταση «Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού» παρουσιάζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Γκλόρια. Μέσα από μια έξυπνη και επίκαιρη κωμωδία, η εξουσία ξεγυμνώνεται. Η πλοκή και η ανατρεπτική ματιά του Ντάριο Φο είναι η βάση για να σχολιαστεί με χιούμορ η δική μας πραγματικότητα, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Ο Πάνος Βλάχος δίνει τον καλύτερό του εαυτό πάνω στη σκηνή, μαζί με τους Φοίβο Ριμένα, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνο Μαγκλάρα και Στέλιο Πέτσο, με τους θεατές να φεύγουν κατενθουσιασμένοι, μετά το τέλος του έργου.  

Έπειτα από μια αποθεωτική χρονιά με αλλεπάλληλα sold out, οι «Παίxτες», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή, με τους Γιάννη Νιάρρο, Βασίλη Μαγουλιώτη, Ηλία Μουλά, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Γιώργος Τζαβάρα, Γιώργο Μπουκαούρη και guest star τον Θέμη Πάνου, συνεχίζουν την ξέφρενη τους πορεία στο θέατρο Κιβωτός. Ζωντανή μουσική, αφηνιασμένοι ρυθμοί και σκοτεινό χιούμορ σε μια παράσταση - οφθαλμαπάτη, μια φαρσοκωμωδία καταστάσεων, για την τέχνη της εξαπάτησης: Παράσταση ή πραγματικότητα, ηθοποιός ή ρόλος, θύτης ή θύμα, αλήθεια ή ψέμα, όλα συγχέονται και τελικά, το μόνο που μένει είναι το παιχνίδι.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί τη Μαρία Ναυπλιώτου στη Φιλουμένα Μαρτουράνο, τη γλυκόπικρη κωμωδία του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο, λαμπρό δείγμα του ιταλικού νεορεαλισμού, που συμπυκνώνει στις σελίδες του μια ολόκληρη εποχή και αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου που συνεχίζει να συγκινεί ακόμη και σήμερα, 77 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του στη Νάπολη (1946). Η ταλαντούχα ηθοποιός ενσαρκώνει μια γυναίκα – σύμβολο, τη Φιλουμένα, σ' ένα ρόλο – ορόσημο που έχουν ερμηνεύσει κορυφαίες ηθοποιοί, όπως η Σοφία Λόρεν. Μια εξαιρετική δουλειά που αγγίζει την καρδιά του θεατή.

Είκοσι έξι χρόνια μετά την πρώτη της παρουσίαση, η θρυλική νεοελληνική κωμωδία «Μπαμπάδες με ρούμι» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Αλίκη. Πρόκειται για μία αιχμηρή σάτιρα που διακωμωδεί την ελληνική κοινωνία. Μία κοινωνία που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να είναι δυστυχώς μεγαλύτερη από τον εαυτό της, «πιο μικρή» στη συμπεριφορά της, άπληστη, ρατσιστική, προσβλητική σε όλες τις εκφάνσεις της. Η Βίκη Σταυροπούλου, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο Κώστας Κόκλας, η Μαρία Λεκάκη, η Σοφία Βογιατζάκη και η Τζόυς Ευείδη σερβίρουν «Μπαμπάδες με ρούμι» και δηλητήριο και όποιον πάρει ο χάρος.

Στον «Θείο Βάνια» ο Τσέχωφ με οξυδέρκεια, χιούμορ και κυρίως συμπόνοια γράφει τέσσερις σκηνές / τέσσερις παρτίδες, στις οποίες συμπυκνώνει όλη την υπαρξιακή αγωνία και το ατελές της ανθρώπινης φύσης. Αφορμή γι’ αυτό το ανέβασμα γίνεται ένα τραπέζι, ένας υπαρξιακός τόπος όπου τα πρόσωπα καταναγκασμένα να συνυπάρχουν ή σα ριγμένα από πάντα εκεί καλούνται ν' αναμετρηθούν με τη ματαίωση, τις ψευδαισθήσεις και ν' αποπειραθούν να συμφιλιωθούν με τη ζωή. Οι πρωταγωνιστές, καθισμένοι περιμετρικά τρώνε βουλιμικά, πίνουν τσάι, παλεύουν να ξανανιώσουν και φαντασιώνονται την ομορφιά της ζωής σε μια χορογραφία των μικροπραγμάτων. Ένας ύμνος στη συμφιλίωση με το αδιέξοδο, κι ένας χορός ανθρώπων που προσπαθεί ν' απαλλαγεί από την επίπονη αναζήτηση της ουτοπίας. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς έστησε μια καλοκουρδισμένη παράσταση, υψηλής ενέργειας και απολαυστικών ερμηνειών. Χρήστος Λούλης, Θεοδώρα Τζήμου και Μανώλης Μαυροματάκης βρίσκονται σε οίστρο.

Σε μία από τις δυσκολότερες θεατρικές περιόδους, λόγω της πανδημίας, «Η Μηχανή του Τούρινγκ» κατέρριψε κάθε ρεκόρ και ανακηρύχτηκε μία από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά παραστάσεις που έχει ανέβει στο θέατρο Βασιλάκου μέχρι σήμερα. Μια παράσταση που ύμνησαν κοινό, κριτικοί, αλλά και ο συγγραφέας του έργου, Benoit Soles, ο οποίος δήλωσε: «Εντυπωσιάστηκα με το ανέβασμα της παράστασης, νιώθω πραγματικά συγκινημένος και θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές. Πραγματικά με μάγεψε η ερμηνευτική δεινότητα του Ορφέα Αυγουστίδη. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ένιωσα τον παλμό του κοινού, που παρακολουθούσε καθηλωμένο». 

Tο πιο θερμό χειροκρότημά του χαρίζει από Τετάρτη μέχρι Κυριακή το αθηναϊκό κοινό στο μιούζικαλ «Σπιρτόκουτο», το οποίο είναι βασισμένο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη.  Εννέα μουσικοί, έντεκα ερμηνευτές και πλήθος άλλων συντελεστών μεγεθύνουν την τραγελαφική πραγματικότητα της ελληνικής οικογένειας και, με οδηγό το πρωτότυπο μουσικό έργο των Γιάννη Νιάρρου και Αλέξανδρου Λιβιτσάνου, μας παρουσιάζουν μια καινούρια, αδιανόητη εκδοχή του θρυλικού Σπιρτόκουτου στη Στέγη Ωνάση. Oι διαμάχες, τα όνειρα, τα προβλήματα και οι παθογένειες της «αγίας ελληνικής οικογένειας» σε ένα πολυστυλιστικό μουσικό υπερθέαμα υψηλού ρίσκου: «Πόλεμος! Πόλεμος! Έχουμε πόλεμο!» 

Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή και τις συνεχόμενες sold out παραστάσεις, το βραβευμένο νεοελληνικό έργο του Γιωργή Τσουρή, «170 τετραγωνικά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, επέστρεψε για έναν τέταρτο και τελευταίο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης. Το έργο, με  άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που συνδυάζει έντονες κωμικές και δραματικές στιγμές. Μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες.

Μετά την «Αγριόπαπια», ένα ακόμη έργο του Ίψεν, παρουσιάζεται ως κεντρική παραγωγή στο θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του, Δημήτρη Τάρλοου. Πρόκειται για το «Κουκλόσπιτο», που ο μεγάλος Νορβηγός έγραψε το 1879 και εξερράγη σαν βόμβα στην εποχή του. Η ιστορία που διαχρονικά θεωρείται ένα φεμινιστικό μανιφέστο είναι πολλά περισσότερα από αυτό, αφού οι ήρωες που ο Ίψεν έπλασε περίπου ενάμιση αιώνα πριν, μοιάζουν να μην έχουν χάσει ούτε σταγόνα από τη ζωντάνια και τον επαναστατικό τους οίστρο, ενώ τα πάθη τους συνεχίζουν να συνταράζουν τους σημερινούς θεατές, μιας και σε αυτά αναγνωρίζουμε κάτι από τον εαυτό μας.