Γιάννης Κλίνης στο ethnos.gr: «Αν υπήρχε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον στην τηλεόραση, ίσως να αγόραζα μία»

Ο Γιάννης Κλίνης επιστρέφει στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου συμμετέχοντας στη σαρκαστική κωμωδία «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη. Ένα έργο με καυστικό χιούμορ και κοινωνικές αιχμές που απογυμνώνει τη μικροαστική υποκρισία και την ανάγκη των ανθρώπων να εντυπωσιάσουν, να «ανήκουν», να χωρέσουν σε ρόλους που συχνά δεν τους ταιριάζουν.

Λίγο πριν ετοιμάσει βαλίτσες για να κατέβει στην οικογένειά του, στην Κρήτη – μια επιστροφή στις ρίζες, εκεί όπου τα μικρά, καθημερινά πράγματα αποκτούν ξανά νόημα και δίνουν ανάσα –, ο ταλαντούχος καλλιτέχνης μιλά στο ethnos.gr για τη «Βεγγέρα», την καθημερινή βία που κρύβεται κάτω από το χαμόγελο της ευγένειας, αλλά και για το τι σημαίνει σήμερα να κάνεις θέατρο με αλήθεια.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε «ναι» στη «Βεγγέρα»;

Το απρόσμενο τηλεφώνημα της Σοφίας Μαραθάκη για να συμμετέχω στη Βεγγέρα ειλικρινά μου έδωσε μεγάλη χαρά. Πρωτίστως γιατί θα βρισκόμουν επί σκηνής με φίλους συναδέλφους που δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί αλλά και με άλλους που είχαμε καιρό να συνυπάρξουμε επί σκηνής. Έπειτα η Βεγγέρα είναι ένα ανάλαφρο απολαυστικό και γεμάτο χιούμορ έργο που έχω διαβάσει και παρακολουθήσει παλαιότερα σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου πάλι, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Λεοντάρη. Μου είχε αρέσει πάρα πολύ.

Πώς είναι να δουλεύεις υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Μαραθάκη;

Με τη Σοφία δούλεψα υπέροχα. Υπήρξε πολύ καλή επικοινωνία και μου έδειχνε το ότι αντιλαμβάνομαι το ζητούμενο της. Οργανωτική, με μεγάλη υπομονή, κατανόηση και επιμονή. Η αλήθεια είναι -και το παραδέχεται και η ίδια- ότι αν δεν της υπενθυμίζαμε τα διαλείμματα, η Σοφία θα συνέχιζε να κάνει πρόβα.

Σε ποιο βαθμό οι πρόβες σας επέτρεπαν τον αυτοσχεδιασμό ή την προσωπική έκφραση;

Για μένα υπήρχε απόλυτη ελευθερία. Σε συνεργασία με τη βοηθό σκηνοθέτη και την κινησιολογία μας, η Σοφία δημιουργούσε ένα σαφές, συγκεκριμένο πλαίσιο αυτοσχεδιασμού όπου εκεί μπορούσε να εκφραστεί κανείς προσωπικά. Μα και αυτό ήταν το ζητούμενο.

Η ξενομανία, η υποκρισία και ο καθωσπρεπισμός είναι έννοιες πολύ οικείες. Πώς νομίζετε ότι εκφράζονται σήμερα;

Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ ν' απαντήσω. Η ξενομανία ας πούμε.. είναι κάτι που πηγάζει πολλές φορές από την ανάγκη κάποιου να συνδεθεί με άλλες κουλτούρες. Επίσης, μιλώντας για τον καλλιτεχνικό χώρο, ίσως στη χώρα που ζούμε να υπάρχει μια ανεπάρκεια, μια ημιμάθεια και αυτό να στρέφει τον καθένα μας σε μια ξενομανία - προσπαθώ ακόμα κι εγώ να καταλάβω. Όσον αφορά την υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό νομίζω ότι εκφράζονται πλέον τελείως ωμά. Απροκάλυπτα. Και με αγένεια.

Το κοινό σήμερα έχει το «στομάχι» να δεχτεί ένα σκληρό καθρέφτισμα όπως αυτό της Βεγγέρας;

Δεν νομίζω ότι πρέπει να έχει κανείς γερό στομάχι για να παρακολουθήσει και να δεχτεί ένα έργο σαν κι αυτό. Η «Βεγγέρα» είναι μια φαρσοκωμωδία, ένα ανάλαφρο έργο, στο οποίο ο θεατής αν καταφέρει και ξεπεράσει τη δυσκολία της γλώσσας στην οποία είναι γραμμένο και αφεθεί, νομίζω θα περάσει πραγματικά υπέροχα.

Η σάτιρα, κατά τη γνώμη σας, είναι ακόμα ένα ισχυρό εργαλείο πολιτικής ή κοινωνικής κριτικής;

Η σάτιρα από πάντα υπήρξε ισχυρό εργαλείο πολιτικής και κοινωνικής κριτικής. Μέσω αυτής μπορούν να ειπωθούν τα πάντα. Και μάλιστα στόχος της για μένα είναι να μεγεθύνει το κάθε τι, να το κάνει να φαίνεται τεράστιο. Το ζητούμενο βέβαια είναι η σάτιρα, να 'ναι πρωτίστως ένα ισχυρό εργαλείο προσωπικής κριτικής.

Είναι πιο «ασφαλές» για έναν ηθοποιό να εργάζεται σε κρατικές σκηνές, όπως το Εθνικό Θέατρο;

Ασφαλές.. από ποια άποψη; Την οικονομική; Όχι. Τα χρήματα δυστυχώς δεν είναι αρκετά. Η μόνη ασφάλεια είναι οι άνθρωποι - συνεργάτες που αγαπώ και επιλέγω να συνυπάρξουμε, ακολουθώντας ένα κοινό όραμα.

Πιστεύετε πως είναι άδικο που η τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα καθορίζει πολλές φορές τα κασέ ή τις θεατρικές ευκαιρίες;

Δίκαιο, άδικο, έτσι έχουν τα πράγματα. Οι περισσότεροι παραγωγοί εκεί αποβλέπουν. Στην τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα ενός ηθοποιού για να γεμίζει το θέατρο και να βγαίνει χρήμα. Κάποιοι το αξίζουν, κάποιοι όχι!

Πώς βλέπετε το σημερινό επίπεδο της τηλεοπτικής μυθοπλασίας στην Ελλάδα;

Δεν έχω τηλεόραση. Δεν βλέπω τηλεόραση. Φαντάζομαι αν υπήρχε κάτι ενδιαφέρον που να με αφορά θα αγόραζα συσκευή.

Τι στόχους έχετε για το επόμενο διάστημα;

Μόλις πέσει η αυλαία της «Βεγγέρας», θα ετοιμάσω το σακβουαγιάζ και θα κατέβω στην οικογένειά μου, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μου έχουν λείψει οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, ο ανιψιός μου, η σκυλίτσα μας. Τα οικογενειακά τραπέζια, οι κουβέντες που απλώνονται ως αργά, οι μπιρίμπες στη βεράντα. Αυτά τα μικρά, που είναι τελικά τα μεγάλα. Αυτές οι μέρες θα μου δώσουν την ανάσα και τη δύναμη να επιστρέψω τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα και στο Εθνικό Θέατρο. Μια νέα χρονιά ξεκινά με αγαπημένους συναδέλφους και προσμονή.